nieuws – Iris Slappendel

Coh & I R I S Art Bike Collaboration

Posted on 4 november 20194 november 2019 by Iris

I love it when a spontaneous idea becomes reality. Last spring, my friends from Schicke Mutze introduced me to Mette and Paul from Coh&Co Copenhagen at Cyclingworld Dusseldorf. Mette and Paul were attracted by the designs of my apparel, I was fascinated by their stone fiber bikes. It took us probably 10 minutes to decide we had to do a project together!

Less then six months later we were able to present the result of this impulsive plan at Eurobike in Friedrichshafen. But the final result took us some sweat, blood and smiles (read; long evenings of priming, sanding, priming, beers and a playlist full of guilty pleasures).

I started at home, making a design for the bike. The canvas is the very first frame that came out of the mold when Coh & Co started developing the StoneWeave. With the design I wanted to make a connection between Rotterdam and Copenhagen and between nature and urban cycling. You find my signature in the graphic elements, structures and bold use of colors. Looking from a distance, you could see an abstract landscape on the bike. Up close, you see a pattern of colorful planes and graphics. On purpose I have kept some parts of the original frame visible, so you can still see the raw material of the frame.

I took the design to Copenhagen where Mette and I applied the design on the actual frame. Definitely the biggest chunk of work involved the preparation of the frame for the paint job and translating my 2D sketch to a 3D bike. We’ve learned that taping a frame actually is rocket science! After all the preparations the bike was finally ready for the actual paint job and assembly.

We’re very please with the final result and since this all started with the legendary bike shop Schicke Mutze in Dusseldorf, that is where the bike will go now. We will present the bike on October 26th and 27th with an art & auction event. All benefits will go to the Global Footprint Network.

StoneWeave, the world’s first recyclable composite bicycle frame

The name “StoneWeave” refers to a radical new frame building technology developed by Coh&Co Copenhagen. The unique material composition – a composite of stone, glass and carbon fiber – makes for a non-corrosive, tough and long lived frame structure with inherent vibration dampening abilities. Add to that a degradable resin system which makes it possible to reclaim and reuse the fibres at the end of the bike’s lifetime and you’ve got yourself an urban game changer. https://www.cohandco.com/

Global Footprint Network
All proceeds from the auction will be donated to the Global Footprint Network. Climate change can be very abstract. Questions like “do my private efforts really matter?” and “what should I do to generate a more sustainable lifestyle” are questions most have asked themselves when taking on the challenges of a new sustainable lifestyle. The Footprint Calculator provides a user friendly way to understand the connection between lifestyle and climate change helping our understanding of urgency and the importance of shifts to green mobility like biking. https://www.footprintcalculator.org/

Join the online auction!

(Pea) Nuts about Chiba

Posted on 8 april 20198 april 2019 by Iris

Somewhere in December last year I received this message; “Hi, are you interested in a trip to Japan next year? Give me a call.”

It took me 3 seconds to call back.

So, fast-forward to a few months later, on February 14, I arrive in Tokyo for a new Japanese adventure. The invite came from the ‘Jetro Chiba’ project, and together with some guests from Germany we’re going to explore the region Chiba in the coming days. Never heard of Chiba? It’s a prefecture located in the Greater Tokyo Area. If you look at the map of Japan, it’s that peninsula on the right of Tokyo. And I will tell you why it’s worth a visit when you’re in Japan…

Chiba is a pretty big prefecture, and to explore this all in only three days, I’m facing a jam-packed program. But I have all confidence in the Japanese planning, I’m sure we will follow the schedule by the minute. They also seem to know exactly where my interests lay, since we kick off on Friday with a visit to the Supermarket Trade Show. And that means… tasting! This is our first introduction to Chiba’s regional products, like ‘peanut pork sausages’ (props to their logo design) or ham from a company named ‘pork love’ (which maybe sounds better in Japanese. But you know; happy pigs taste better!). They seem anyway to be very creative with peanuts and even developed an improved peanut, called the Qnut (because the Q comes after P in the alphabet, makes sense right?!). Also, it’s totally fine to drink sake (rice wine) at 10 am, since it’s only tasting. I did try all of them, obviously!

Happy and full, we’re heading on to a very cool cycling train named ‘B.B.Base’. Fully geared out in safety items (although the train isn’t even moving, but let’s stick to the protocol) we explore this perfect example of Japanese innovation and promotion of cycling tourism. The train runs along the coast of the Chiba prefecture and you can get on and off at multiple places to ride a tour. Ideal to escape the urban areas and ride in the countryside. The train has dressing rooms, a restaurant and a very easy and safe way to store your bike.

It’s Saturday and we’re traveling down south on the peninsula to Tateyama. But, of course, there are some interesting stops on our way. When in Japan, I really don’t mind almost every activity here contains food. It’s just all so delicious! But this place is something I’ve never seen before. We drive up to a really old farm somewhere in the middle of nowhere. It turns out to be 300 years old and it’s called ‘Jiroemu’. Run by an older (and sooo sweet) couple that have turned this family business into an organic farm/restaurant. The food is very traditional and seasonal. We had multiple courses with chicken, eggs, vegetables like Japanese radish, salted plum, spinach, cottage cheese and much more. The garniture but also the dining room, the traditional house and the beautiful garden is just as special as the food. It’s like time has stood still here! (I don’t think you will find it online but it’s just outside of Minamiboso and definitely worth the search!)

In the afternoon, we visited the Takabe Shrine. This temple is also known as ‘Minami Boso Lovers Spot’. It is Japan’s only shrine dedicated to the god of cuisine and cooking, and home of the “Knife Ceremony’.So, why ‘lovers spot’? Well, also in Japan women belief that the way to a man’s heart is through his stomach. Makes all sense now right?

Sticking to the food-topic our next stop is 30 minutes of unlimited strawberry-picking. Filled up on these delicious and very sweet strawberries we arrived in Tateyama, on the very south tip of the peninsula. Tateyama will be the venue for the Olympic triathlon and open water swimming in 2020. We stay here in a sport hotel which is very suitable for cyclists and triathletes. We have dinner with some members of the local triathlon club. A good moment to exchange jerseys, bidons and more stuff with the local athletes.

The last day of this trip I can finally jump on the bike myself. The Chiba Nature Cycling tour is on the program! Imagen; two Germans, a Dutchie and over 100 Japanese cycling enthusiasts… A perfect mix of ingredients for many selfies, group photo’s, bows, smiles and a few words of English and Japanese. It is pretty obvious that we are very notable today, but I have also loads to see. Especially when it comes to cycling apparel and bikes. Japanese cyclists definitely love to invest in equipment, gear and gadgets. But I see also some beautiful old steel bikes. It’s a beautiful sunny day but there is still a fresh breeze. I’m about to take my legwarmers off, but I don’t want to show off. Especially since I’ve seen one participant wearing ski pants. Style highlight of today is definitely the rider who is wearing a teddy bear -helmet cover!

The tour itself is beautiful. A 100 km diverse course along the very southern point of the Chiba coast and more hilly inland. And not to forget, some good food stops along the way! A great way to wrap up this introduction to Chiba prefecture. Thanks to the Jetro Program for inviting me, I’m definitely enthusiastic about this region. Or should I say (pea)nuts about Chiba?!

Fortunately for me, there is loads more to come and other prefectures to see. Three more weeks left to explore Japan! From here I will continue my travels by bike. To be continued….

Start the day with Sake tasting

Afbeelding 1 van 25

The adventure of the “impossible”

Posted on 3 oktober 201718 februari 2021 by Iris

(voor Nederlands, scroll naar beneden)

It’s been almost a year since I received an email from the Human Power Team (HPT) with the question of if I was interested in setting a world land speed record. “That’s funny”, was the first thing that came to my mind. A few weeks later I met with part of the team at a bike show. I had a nice chat with some very enthusiastic students and checked out their ‘bike’ (it’s hard to call the VeloX a bike, it looks more like an aero helmet with wheels). After the chat I was thinking “This is not just funny anymore… this is a cool project”. At home I started to check out the previous attempts and the videos on their Facebook page. At this point there was only one thought left “over 122 km/h on a bike? That’s impossible!!”. It was exactly the right mind set to reach out to the HPT and let them know I would be joining the selection procedure.

Having been a professional cyclist for more than 10 years I knew all the ins-and-outs of women’s cycling. After I decided to retire as a pro cyclist I was ready for new challenges. As soon as something seems impossible, you’ve got me! The speed challenge was something I was unfamiliar with. I have never ridden a recumbent bicycle before, let alone a highly aerodynamic recumbent bicycle at impossibly fast speeds.

So, that’s how this whole adventure started. While the engineers from the TU Delft were busy designing and engineering the new bike ‘Velox7’, the human movement scientists from the VU Amsterdam made us do a lot of tests and we started with our training program. I’m speaking about us, because I was not the only one going for this record. The HPT had also selected Aniek Rooderkerken. A very strong rider as well, and – also very important – we have similar body measurements so we both fit in the same bike.

The first thing I had to learn was how to ride a recumbent bike. Next step was to learn riding the previous ‘Velox’ and finally, when the Velox7 was finished, I needed to get used to this new vehicle. This wasn’t as easy as it sounds. You have to push power in a very uncomfortable and (for me) unusual position. The only way to see your surroundings is through a little LCD screen inside the vehicle that’s connected to a camera on top of it. You are wearing an air filter mask and the space inside the vehicle is incredibly small. At the beginning, I found it very difficult to keep my balance. We spent many training sessions just on riding the Velox and I hit the deck more times than I can remember! Finally, I got control over the bike and we could focus on the next step; getting it up to speed. Another barrier had to be broken, a mental barrier this time, but once I did, the excitement of pushing hard and driving the bike over 80 km/h, was massive. With the human movement scientists’ students, we trained on different protocols to reach the highest possible speed. We trained our acceleration, sprint, and power, in the Velox7, as well as on the recumbent training bike. The Velox7 was improving every week, and so were we. It was all about the details in the last month coming up to the big event in Battle Mountain.

Finally, September the first arrived. We were ready to go to the United States! The first week we spent in North California, at Lake Almanor, getting used to the altitude, time zone, and to get some more training in. Then we continued our travel to Battle Mountain, Nevada. The whole set up of the event was actually a bit too complicated to explain here. In short, the first thing that needed to happen was to qualify for a real speed record attempt by racing over 70 km/h on a 2,5 mile stretch on the first morning of the event. Then, there are morning and evening timeslots every day to race on the 5 mile closed course. Aniek and I just made the qualification. Since we both ride the same vehicle, there always needed to be at least one timeslot in between our runs, so the vehicle could be transported back to the start. Aniek was faster in the qualification, and so she had the first pick. During the week, I had a lot of highs and lows. There was the excitement of suddenly riding so much faster than at home (thanks to the altitude > lower air resistance), and for the first time I really believed it was possible to break the record. The atmosphere at the event was very friendly and I really enjoyed it. At the same time, I found it very hard to push all my power into the bike. The sensations of racing at a speed over 100 km/h was so different that I couldn’t give it my all. It felt like there was some automatic break in my body… Then there were some technical errors in the bike; my communication system didn’t work and as well as the feedback of power and speed on my screen. Because of that I didn’t know what I was doing! Lastly, the weather definitely didn’t play in our advantage. Three times the evening run got cancelled because of a storm, and multiple runs weren’t legal because the wind was over 6 km/. Thanks to the coaches and engineers, everything came together on the last night. Although I again did not have a legal run because of the wind, for the first time everything worked and, also for the first time, I could really push, break that mental barrier and got out of the bike with sore legs! I made 115 km/h. Which wasn’t very close to the World Record of 121,8 km/h.

Aniek was doing great all week and didn’t seem like she had any mental barrier at all. She gave her absolute best in that very last run. Finally, luck was on her side and she had the only legal run of the evening. But… she came in 0,3 km/h short to break the WR! So, I guess there was a bittersweet feeling for both of us. With some luck and 1 or 2 days more, I’m pretty sure we could have set a new WR…

Now I am back home, there is still a bit of disappointment from not breaking the record. As a sportswoman, you want to achieve the goals you’ve been working towards for all those months. You want a result and you want to win. But honestly, is that record so important? Did I fail?

Actually, I didn’t. And neither did Aniek or anyone on our team. I joined this project because I was inspired by the enthusiasm of the students. I was fascinated by the scientific approach of the whole project and was challenged by the fact that I had to learn something new. Looking back on all these months, it’s been a great adventure with a really fun and dedicated group of young people. Twenty-four students who spend one year on making the fastest bike and physically preparing two athletes as much as possible. Being ‘just’ the athlete and standing a bit on the side-line, it is great to see how they’ve all grown into this project but also as people during the year. So, no, there aren’t any regrets and shouldn’t be any disappointment. It was a really special adventure, a once-in a lifetime experience and I am very happy to been a part of it.

Een avontuur naar het onmogelijke

Het is nu bijna een jaar geleden dat ik een email ontving van het Human Power Team (HPT) met de vraag of ik geïnteresseerd was om het wereldsnelheidsrecord aan te vallen. “Dat is wel geinig”, was het eerste wat in mij opkwam. Een paar weken later ontmoette ik een paar zeer enthousiaste studenten van het team en kon ik ook de ‘fiets’ eens bekijken (je kunt de VeloX eigenlijk geen fiets noemen, het lijkt meer een raket op wielen). “Dit is niet geinig; dit is echt een supergaaf project!” was wat ik dacht na dat gesprek. En toen ik vervolgens op internet wat mee achtergrondinformatie en filmpjes van voorgaande jaren en recordpogingen had opgezocht, dacht ik nog maar een ding “122 km/u op een fiets? Dat is onmogelijk!!”. Inderdaad, de juiste mind-set om de studenten van het Human Power Team te laten weten dat ik mee wilde doen!

Ik ben meer dan 10 jaar (professioneel) wielrenster geweest en deze sport heeft geen geheimen meer voor me. Nadat ik mijn laatste wedstrijd als wielrenster had gereden, had ik zin in nieuwe uitdagingen. En zodra iets onmogelijk lijkt, ben ik enthousiast! De snelheidsrecordpoging is iets waar ik geen enkele ervaring mee had. Ik had nog nooit op een ligfiets gereden, laat staan in een super aerodynamische ligfiets.

Zo is dit avontuur dus begonnen. Terwijl de engineers van de TU Delft druk waren met het ontwerpen van de nieuwe fiets ‘VeloX7’, werden wij door de bewegingswetenschappers van de VU Amsterdam aan allerlei testen onderworpen en begonnen we met het trainingsprogramma. Ik heb het over ons, want ik was niet de enigste renster die het record ging aanvallen. Het HPT selecteerde ook Aniek Rooderkerken, niet alleen een sterke wielrenster maar we zijn ook – niet geheel onbelangrijk – even lang, zodat we allebei in dezelfde fiets passen.

Als eerste, moest ik leren rijden op een ligfiets. Daarna in de VeloX4 (de fiets van een aantal jaren geleden dus). En toen de VeloX7 klaar was, moest ik hier in leren fietsen. Dit was allemaal niet zo gemakkelijk als het klinkt. Je moet namelijk kracht leveren in een vreemde en oncomfortabele positie. Je ziet de omgeving alleen via een lcd-schermpje in de fiets die in verbinding staat met een cameraatje boven op de fiets. Je draagt een masker die de lucht filtert en de ruimte in de fiets is behoorlijk krap. In het begin was het vooral heel lastig om de fiets in balans te houden. Het duurde dus best een tijd voordat ik überhaupt kon fietsen in de VeloX, en ik ben zo vaak gecrasht dat ik de tel kwijtgeraakt ben. Maar uiteindelijk beheerste ik de fiets en konden we ons richten op de volgende stap; snelheid maken. Hiervoor moest wel een mentale barrière gebroken worden. Maar toen dat lukte gaf het een enorme kick om 80 km/u te fietsen. Met de studenten Bewegingswetenschappen trainden we onze acceleratie, sprint en op kracht. Daarnaast testen we verschillende protocollen om zo’n hoog mogelijke snelheid te kunnen bereiken. De VeloX7 werd met de week een beetje beter, en wij als atleten ook. In de laatste maand voor de recordpoging ging het allemaal om de details.

Op 1 september vertrokken we dan eindelijk naar Amerika. De eerste week verbleven we in Californië, bij Lake Almanor, om aan de hoogte en het tijdsverschil te wennen en nog wat laatste trainingen te doen. Daarna reisden we door naar Battle Mountain, Nevada. Op zondag waren alle teams compleet en ging het evenement, dat een week zou duren, officieel van start. Het is iets te ingewikkeld om precies uit te leggen hoe de wedstrijd in zijn werk gaat. In het kort komt het erop neer dat je je de eerste ochtend moet kwalificeren voordat je een ‘echte’ recordpoging kunt doen. De kwalificatie vind plaats op een stuk weg van 2,5 mile waarbij je boven de 70 km/u moet kunnen fietsen. Daarna zijn er elke ochtend en avond een aantal ‘runs’ op het 5 mile lange parcours. Deze zijn onderverdeeld in verschillende timeslots. Aniek en ik haalde net aan de kwalificatie, en omdat Aniek sneller was dan ik mocht zij als eerste haar ‘timeslots’ kiezen voor de runs in de ochtend en avond. Omdat we allebei in dezelfde fiets rijden moest er altijd geruime tijd tussen onze runs zitten, zodat de fiets weer terug naar de start gebracht kon worden.

Voor mij kende de week heel wat hoogte- en dieptepunten. Aan de ene kant was het gaaf dat je zo gemakkelijk zoveel sneller reed dan in Nederland (met dank aan de hoogte, dus minder luchtweerstand (1400 meter boven zeeniveau)) en geloofde ik er voor het eerst in dat het mogelijk zou zijn om het record te breken. De sfeer van het evenement was erg leuk en vriendschappelijk, heel tof om mee te maken. Aan de andere kant vond ik het erg lastig om mijzelf volledig leeg te rijden in de VeloX. Ik moest erg aan het gevoel wennen wanneer je boven de 100 km/u kwam en hoe de fiets dan reageerde. Als de wind de fiets een zwieper gaf hield ik als een reflex mijn benen even stil, iets wat ik moeilijk kon onderdrukken. Daarnaast waren er nog wat technische haperingen; het communicatie systeem werkte niet en ook de snelheid en het wattage was niet zichtbaar op het schermpje. Hierdoor had ik eigenlijk geen enkele referentie van wat ik aan het doen was of waar ik op het parcours was. En de grootste boosdoener was misschien nog wel het weer. Drie keer werd een run afgelast door storm en andere runs werden vaak ongeldig verklaard (‘non legal’) omdat het harder dan 6 km/u waaide.

Maar dankzij de coaches en de engineers, kwam alles dan toch samen op de allerlaatste avond. Hoewel mijn run achteraf niet legal bleek doordat de wind te hard was, werkte wel alles deze keer en wist ik voor het eerst die mentale barrière te breken en eindelijk met zere benen uit de fiets te stappen! Ik kwam tot 115 km/u die laatste avond. Wat helaas niet echt in de buurt van het wereldrecord van 121,8 km/u was…

Aniek ging ondertussen geweldig goed de hele week. Zij leek zeker geen last te hebben van een mentale ‘rem’ en wist echt alles te geven in die allerlaatste run. Eindelijk had zij ook het geluk aan haar zijde en had ze de enige ‘legal run’ die avond! Maar… ze kwam 0,3 km/u te kort om het wereldrecord te verbreken! Een dubbel gevoel dus voor ons allebei. Met een beetje meer geluk en een of twee dagen meer ben ik er vrij zeker van dat we die 122 km/u wel aangetikt zouden hebben…

Nu ik weer thuis ben is er nog steeds een klein beetje teleurstelling omdat ik het record niet verbroken heb. Als sportvrouw wil je het doel halen waar je al die maanden naartoe gewerkt hebt. Je wilt een resultaat en je wilt winnen. Maar eerlijk, is dat record nu zo belangrijk? Heb ik gefaald?

Eerlijk gezegd, nee. En dat geld ook voor Aniek en iedereen in het HPT. Ik ben in dit project gestapt omdat ik aangestoken werd door het enthousiasme van de studenten. Ik was gefascineerd door de wetenschappelijke aanpak van het project en de uitdaging om ik iets nieuws te leren. Als ik terug kijk op de al die maanden, zie ik een geweldig avontuur met een groep leuke en vooral toegewijde jonge mensen. Vierentwintig studenten die een jaar lang zich volledig toeleggen op het bouwen van de allersnelste fiets en twee atleten daar fysiek zo goed mogelijk voorbereiden. Omdat ik ‘slechts’ die atleet was kon ik goed zien hoe ze allemaal in het project groeiden en zichzelf ontwikkelden gedurende het jaar. Dus nee, er is geen spijt en er zou ook geen teleurstelling moeten zijn. Dit is iets wat je maar een keer in je leven doet, een heel speciaal avontuur en ik ben blij daar een onderdeel te van zijn geweest!

Check out the pictures from Bas de Meijer.

More pics, video’s and news here.

Tot zover…

Posted on 19 september 2016 by Iris

… voor mijn professionele wielercarrière. Op 5 september reed ik mijn laatste wedstrijd en won ik tegelijkertijd dus ook mijn laatste wedstrijd. Dat leek mij een mooi moment om er een punt achter te zetten!

Toch heb ik er nog even mee gewacht om mijn keuze bekend te maken. Misschien had ik zelf even de tijd nodig om aan het idee te wennen en het helemaal zeker te weten. Daarnaast wilde ik eerst persoonlijk mijn ploeg, trainer, familie en vrienden inlichten.

Ik ben nu 31, en fysiek zou ik zeker nog wel een paar jaar mee kunnen, maar ik merk de laatste tijd dat ik vooral in de wedstrijden soms het echte ‘vuur’ een beetje mis. In 2001 stapte ik voor het eerste op de racefiets, sinds 2004 voor een UCI-team en sinds 2010 als full-time prof. Na 15 jaar sluit ik mijn carrière liever af met een goed niveau, dan wanneer ik nog een jaar of wat doorrijd maar dat niveau niet meer ga halen. Ik heb erg genoten van mijn laatste jaar in de Verenigde Staten met mijn team United Healthcare, en ik vind het prettig om mijn carrière met zo’n positief gevoel af te kunnen sluiten.

Ik kijk met heel veel plezier en tevredenheid terug op de afgelopen 15 jaar en wil iedereen bedanken die mij geholpen, gesteund en gevolgd heeft deze jaren.

So far, for me as a professional cyclist. September 5 I’ve rode my last race, which I won. So this seemed like a good moment to retire!

I’ve waited a little while to make it official. I needed some time for myself to get used to the idea. Also I wanted to inform my team, coach, family and friends first.

I’m 31 now, physical it wouldn’t be a problem to continue for a few more years, but I want to be 100 procent dedicated, and especially in races I was struggling with this lately. In 2001 I started riding, since 2004 for a UCI team and since 2010 as a full-time professional. After 15 years I prefer to finish my career with a good level, instead to drag on for a few more years and not being able to reach this level again. I’ve truly enjoyed my last year of racing in the United States with my team United Healthcare and I’m happy to finish on a good note.

I’m looking back to the past 15 years with joy and satisfaction and I want to thank everyone who helped, support and followed me these years.

Criterium-roadtrip

Posted on 8 september 20168 september 2016 by Iris

In plaats van nog een paar uur naar het plafon te blijven staren benut ik deze jetlag maar om een verslag van de afgelopen vijf weken in Amerika te schrijven. Maar omdat ik toch nog een beetje lui ben, wel aan de hand van foto’s.

Deze reis heb ik allemaal criteriums gereden en daarvoor heel wat verschillende staten aangedaan. Voor velen zal dit gek klinken. Je reist helemaal naar Amerika voor een aantal criteriums?! Ja, dat klopt! In Nederland vind ik Emmen al te ver weg voor een criterium, maar hier ligt het wat anders. Zoals in Europa de klassiekers en etappekoersen het belangrijkste zijn, heeft Noord Amerika meer een ‘criterium-cultuur’. Deze wedstrijden zijn belangrijk voor mijn ploeg, maar ook voor de renners hier. Daarnaast is er veel (media) aandacht voor en heel veel publieke belangstelling. Het is meestal een groot evenement, met overdag wedstrijden voor kinderen en recreanten en ‘s avonds de wedstrijden voor de professionele wielrenners (mannen en vrouwen). Ik vind de sfeer rond de criteriums heel erg leuk, en niet onbelangrijk, er zijn ook nog eens veel dollars te winnen 😉

Op 4 augustus vloog ik naar Denver, Colorado, voor het Littleton Criterium. Op onderstaande foto zie je het mannen- en vrouwenteam voor deze wedstrijd met in het midden Ethan, die deze wedstrijd een beetje deel uitmaakte van onze ploeg. Dit was op initiatief van de United Healthcare Children’s Foundation.

Ondanks een attractieve wedstrijd met veel aanvallen was een massasprint toch niet te voorkomen. Ik finishte als vijfde.

Na Denver en een paar dagen in het teamhuis in Asheville, North Carolina, reisde ik door naar Rochester, New York. Mijn ploeg had voor een paar weken geen wedstrijden op het programma staan, en dus had ik zelf een ‘roadtrip’ met een aantal wedstrijden georganiseerd. Ik begon met het Rochester Twilight criterium.

Via de wedstrijdorganisatie had ik een ‘gastgezin’ geregeld voor mijn verblijf dat weekend in Rochester. Zie hieronder Nick en Kitty; kunst, kook en sportliefhebbers. Ik zat hier helemaal op mijn plek dus!

‘s Morgens voor de wedstrijd maakte ik een rit met Nick. De treinen in Amerika rijden niet zo hard dus ik kon op mijn gemak even poseren op deze brug.

In de wedstrijd reed ik al in de tweede ronde weg met Skylar Schneider. Helaas had Skylar vijf (snelle) ploeggenotes in het peloton en wilde ze niet met mij meewerken. Ik wist het peloton af te houden, maar verloor de sprint natuurlijk wel. Als niet-sprinter is het best wel lastig in de criteriums hier!

De volgende ochtend stapte ik weer in mijn huurauto en vertrok ik naar Canada voor een familiebezoek. Met een korte tussenstop bij de Niagara watervallen.

Net boven Toronto wonen mijn oom en tante, en een neef en nicht met hun gezinnen. Hieronder op de foto met mijn achterneefje en nichtje, fanatieke mountainbikers!

Mijn neef Herman en zijn gezin ontmoette ik zelfs voor het eerst.

Mijn oom en tante wonen al ruim 30 jaar in Canada, maar zijn in sommige dingen nog behoorlijk Nederlands. Wel lekker om weer een paar goede boterhammen met Goudse kaas en appelstroop te kunnen eten!

Mijn volgende stop was bij mijn andere nicht en haar gezin die in de buurt van Ottawa wonen. Mijn achterneefjes lieten mij zien dat je hier ook prachtig kunt fietsen.

Een dagje Ottowa met een training in Gatineau Park (uitzicht op het Pink Lake)…

… 3D Imax en we waanden ons even in Afrika…

… Het Remic Rapids Balanced Rock sculpture project. Op een mooie plek in de Ottowa rivier bouwt kunstenaar John Felice Ceprano beelden van stenen die hij ter plekke vindt…

… En ‘s avonds zagen we ‘Northern Lights’, een show met licht en geluid waarmee de geschiedenis van Canada wordt uitgebeeld op het parlementsgebouw.

Mijn laatste dag in Canada gingen we wildwater raften op de Ottawa river. Helaas heb ik hier geen foto’s van, maar je kunt aannemen dat we een super leuke dag hebben gehad 🙂

En zo’n ontspannen week met familie bleek ook geen slechte wedstrijdvoorbereiding. Vanaf Ottawa had ik een lange autorit naar West Chester (Pennsylvania), waar ik op zaterdag een criterium genaamd Iron Hill reed. Ook hier finishte ik als tweede.

Vanaf Iron Hill kreeg ik ook gezelschap van mijn ploeggenootje Diana. Na de wedstrijd verbleven we bij kennissen van kennissen van Diana in Baltimore. Natuurlijk werd ook hier weer gefietst, al hebben we deze rit meer bandjes gewisseld dan kilometers gemaakt.

De zeer gastvrije Shawn en Harlow, die hun luchtbedden beschikbaar stelden voor twee wildvreemde wielrensters.

Nu we toch min of meer in de buurt waren, vonden Diana en ik dat we New York City natuurlijk niet over konden slaan. Op naar the Big Apple!

Vanaf Brooklyn, met uitzicht op Manhattan.

Times Square

En via kennissen van kennissen van kennissen vonden we ook een logeeradresje in Brooklyn, bij Sam. Hij kon ons mooi een beetje wegwijs maken in New York en ging een avond met ons trainen in Prospect Park en een ochtend in Central Park.

Wij vergezelden Sam op zijn ‘commute’ naar kantoor, met een paar extra rondjes door Central Park.

Met Diana in de Rapha Store in Soho. Ook hier werd weer een nieuwe kennis opgedaan, fotograaf Kevin Hatt, die ons vervolgens weer kwam opzoeken bij de volgende wedstrijd in Bingampton.

Na een paar leuke dagen in de grote stad, konden we tot rust komen in Owega. In dit stadje in de buurt van Bingampton, waar we op zaterdag en zondag twee criteriums zouden rijden, logeerden we bij Karen. Een van de organisatoren van de wedstrijd die nog een slaapkamer over had voor ons.

Met Diana in Binghampton voor de Chris Thater Memorial. De wedstrijd op zaterdag finishte ik als zesde, maar op zondag wist ik met drie andere rensters het peloton te dubbelen en de sprint te winnen. Lachende gezichten dus!

Tot zover de roadtrip aan de oostkust. Diana en ik vlogen weer terug naar Asheville voor een paar dagen. Dit jaar heb ik heel wat tijd doorgebracht en deze stad en dat vond ik helemaal niet erg. Asheville is een gezellige stad in een prachtige omgeving. Wetende dat dit mijn laatste dagen hier waren, heb ik er nog even extra van genoten.

Mount Pisgah, het hoogste punt op de Blue Ridge Parkway en mijn favoriete trainingsroute. De bloemen en vlinders overtreffen bijna het uitzicht deze tijd van het jaar.

En een laatste koffie-ritje met mijn huis-en ploeggenoten in Asheville, Carlos en Diana.
De laatste wedstrijd van het seizoen in Amerika was de Gateway Cup. Vier dagen criteriums in St. Louis, Missouri. Hieronder Katie, Lauren, Diana en ik voor de ‘Gateway’.

Wat betreft de fietspaden kunnen ze in Amerika natuurlijk niet tippen aan Nederland, dus soms moet je creatief zijn…

De eerste drie dagen van de Gateway Cup grepen we telkens naast het podium. Op de laatste dag was het gelukkig raak. Ik wist in de finale te ontsnappen en deze keer kon ik mijn medevluchter wel verslaan!

Een tof einde van weer een mooie reis. Zeven Amerikaanse staten en Ontario, Canada, in vijf weken tijd gezien. Vier podiumplekken waarvan twee overwinningen. Weer een goede tijd gehad met mijn team en mijn ploeggenootjes. Maar bovenal heel veel nieuwe mensen mogen leren kennen en genoten van de gastvrijheid van de Amerikanen!

De Nederlandse leeuw in Rio

Posted on 5 augustus 20165 augustus 2016 by Iris

Vorig jaar heb ik in opdracht van de KNWU het ontwerp gemaakt voor de wielerkleding die alle Nederlandse renners (weg, baan, BMX en mountainbike) tijdens de Olympische en Paralympische spelen in Rio de Janeiro zullen dragen. Nadat het ontwerp goedgekeurd is (lees meer over het ontwerpproces in mijn portfolio) heeft Bioracer de kleding geproduceerd.

Nu is het dan zover dat de kleding daadwerkelijk te bewonderen is in Brazilië! Natuurlijk is het gaaf om de Nederlandse rensters en renners op foto’s en tv te zien in mijn ontwerp. Ik vind de kleding prachtig geworden en hoop dat alle deelnemers de Nederlandse leeuw met trots zullen dragen. Bij deze allemaal heel veel succes gewenst!

(foto’s: Sportfoto.nl, ANP, KNWU)

Terug op Europese bodem

Posted on 28 juni 201628 juni 2016 by Iris

Na de laatste wedstrijden in de Verenigde Staten; Winston-Salem en de Philadelphia Cycling Classic was het tijd om terug naar huis te vliegen. Heerlijk om na negen weken weer in mijn eigen bed te slapen! Na een paar dagen thuis stond de Aviva Women’s Tour op het programma. Een van de mooiste etappekoersen van het jaar, vooral door de vele enthousiaste Engelse supporters. Met mijn ploeg probeerden we voor dagsucces te gaan in deze wedstrijd en de bergtrui te behalen met Katie Hall. Het zat ons niet allemaal mee, na een paar dagen was ons ploegje, door valpartijen, al gereduceerd tot drie. Met ons drieën hielden we redelijk stand in deze toch wel pittige wedstrijd. Een dagsucces zat er niet, de bergtrui nam Katie wel mee naar huis!

Na Engeland stond het NK weg op het programma. Dit jaar op Goeree-Overflakkee met start en finish op de Brouwersdam. Helaas, niet zoals verwacht, een NK met wind en dat leverde een nogal matte wedstrijd op die voornamelijk werd beheerst door de Rabo-rensters, die samen met Parkhotel-Valkenburg de grootste blokken vormden. Ik heb nog wel geprobeerd in de finale te ontsnappen, maar voor mij als ‘eenling’ was het lastig om echt iets te kunnen doen in deze wedstrijd. Uiteindelijk reden Janneke Ensing (Parkhotel-Valkenburg) en Anouska Koster (Rabobank-Liv) in de laatste kilometers weg en de laatste pakte zo de overwinning. Een mooie bevestiging voor deze talentvolle renster! Ik finishte in het peloton als 41e.

Nu mag ik nog een paar weken genieten van mijn eigen bed voordat het volgende blok wedstrijden op het programma staat…

(foto’s: Anton Vos/Cor Vos Pro)

USA update

Posted on 27 mei 20161 juni 2016 by Iris

Ik zou hier een heel lang verhaal kunnen schrijven over de afgelopen weken, maar ik denk dat het net zo leuk (en makkelijk voor mij) is om een fotoverslagje te maken.

Na Joe Martin Stage Race had ik een klein beetje ‘vrij’. Alleen twee criteriums in het weekend het eerste weekend van mei in Charlotte en Belmont (beide North Carolina). Criteriums in de Verenigde Staten zijn iets anders dan in Nederland. Ze zijn kort (50 minuten), het is van start tot finish vol gas, er is heel veel publiek en er is veel prijzengeld te verdienen. Mijn ploeggenotes zijn behoorlijk ervaren in deze criteriums en ik vond het zelf ook heel leuk om te doen. Beide wedstrijden konden we onze sprintster Coryn Riviera naar de overwinning loodsen.

De ‘Blue Train’ op stoom in Charlotte:

Omdat ik verder geen wedstrijden had was het heel leuk dat mijn vriend mij voor een paar weken gezelschap kwam houden. We hebben heel wat trainingskilometers gemaakt en de omgeving van Asheville (NC) verkend. We logeerden deze weken bij mijn ploeggenoot John Murphy en zijn vrouw Ally Stacker, een ex-wielrenster die ik nog ken uit de tijd dat zij in Europa wedstrijden reed.

DuPont Forest:

Blue Ridge Parkway:

Ally en John (en Bam en Wallace):

Blue Ridge Parkway:

The American lifestyle 😉 Met Ally, die ook nog eens een geweldige kok is (en ook een geweldige coureur, aangezien ik mijn snelheidstrainingen achter haar auto kon doen)!

Hiken naar Looking Glass Rock. Alweer een geweldig uitzicht!

Maar al snel was het alweer tijd om mijn koffers te pakken voor de volgende wedstrijd, de Amgen Tour of California. Een van de belangrijkste wedstrijden voor mijn team dit jaar, een World Tour wedstrijd in eigen land! De concurrentie was natuurlijk wat heviger dan in de voorgaande Amerikaanse wedstrijden, omdat nu ook de grote Europese ploegen overgekomen waren. Het rijden op ‘home soil’, zoals de Amerikanen dat noemen, hielp wel en we hadden een goede week. Elke dag een top-10 resultaat met als hoogtepunt een derde plaats in de ploegentijdrit waar we verrasten door een aantal ploegen als Rabobank-Liv, Canyon-Sram en Wiggle-Honda achter ons te laten.

Een prachtige setting voor de eerste etappe van de Tour of California: South Lake Tahoe

Een succesvolle ploegentijdrit in Folsom. Derde achter Team 2016 en Boels-Dolmans.

De laatste etappe was een criterium in Sacramento. Zelfs na de finish kan ik nog lachen!

Deze week ben ik weer terug in Asheville om me voor te bereiden op de laatste wedstrijden in de USA, de Winston-Salem Classic en Philadelphia (World Tour).

Weer terug op de Blue Ridge Parkway (dit is inderdaad wel mijn favoriete weg om op te trainen hier)!

Fotocredits: Jonathan Devich/UHC procycling/UCIwomen/Sjoerd Veltman/ ik

TTT Nationals en Joe Martin Stage Race

Posted on 26 april 201629 april 2016 by Iris

Terwijl het in het noorden van Europa ‘eindelijk’ winter is geworden, zit ik in het zonnige noord-Amerika. Na de Energiewachttour ben ik naar Asheville, North Carolina, gevlogen. Dit is de basisplaats van onze ploeg, hier bevindt zich de service course en het teamhuis waar de buitenlandse renners kunnen verblijven. Veel tijd om te acclimatiseren was er niet voor mij. Slechts twee dagen met daarin twee korte trainingen voor de ploegentijdrit, om vervolgens van start te gaan in het Amerikaans kampioenschap ploegentijdrit. Dit was op 16 april in Greenville, niet ver van Asheville. De minimale voorbereiding brak ons wel op tijdens die wedstrijd, de ploegentijdrit verliep niet helemaal soepel maar omdat we een aantal echte hardrijders aan boord hadden, zoals wereldkampioene Linda Villumsen, konden we toch nog een snelle tijd neerzetten. Dat we uiteindelijk slechts 4 seconden tekort kwamen voor de winst was wel balen natuurlijk!

Een paar dagen later vlogen we naar Fayetteville, Arkansas, waar ik in mijn eerste Amerikaanse etappekoers van start ging: Joe Martin Stage Race. Een vierdaagse wedstrijd die begon met een individuele tijdrit van 4,5 km bergop. Van mij had het wel wat vlakker gemogen, maar met een 25e tijd ging het redelijk. Mijn ploeggenotes Linda en Coryn deden het echter veel beter met winst en een 7e plaats, wat ons een goede uitgangspositie gaf voor het algemeen klassement. Vervolgens waren er twee etappes van ongeveer 100 km over brede wegen en af en toe een flinke klim. Hier was het aan mijn ploeggenotes en mij om de wedstrijd te controleren en, indien mogelijk, de sprint voor te bereiden voor Coryn. Beide etappes eindigden in een sprint van een flinke groep die beide gewonnen werden door Coryn. De laatste etappe was een criterium in het centrum van Fayetteville over 50 minuten. Hier werd van start tot finish volle bak gereden en was het, net als de voorgaande dagen, Team Tibco die het ons lastig maakte met een spervuur aan demarrages. Hun kopvrouw, Lauren Stephens, wist uiteindelijk net aan de greep van het peloton te ontsnappen en te winnen. Coryn won daarachter de sprint van het peloton. Het klassement konden we echter wel veilig stellen. Coryn en Linda waren uiteindelijk 1 en 2 in het algemeen klassement, voor Stephens. Daarnaast won Coryn de puntentrui en wonnen we het ploegenklassement. Al met al dus een heel succesvolle week!

De uitslagen doen misschien lijken alsof er weinig tot geen tegenstand is hier, maar dat is zeker niet zo. Ik moet zeggen dat het koersen hier wel heel anders is dan in Europa. Het peloton is kleiner en in de breedte wat minder sterk. De parcoursen zijn zeker wel lastig en ook wordt er hard gereden. De sfeer rondom de wedstrijden is daarentegen een stuk relaxter (dat we hier over veel bredere wegen fietsen dan in Europa helpt hier zeker aan mee). Ik heb het in elk geval goed naar mijn zin!

Joe Martin Stage Race. Foto: UHCprocyclingteam

Amerikaans kampioenschap ploegentijdrit. foto: Jonathan Devich

Wedstrijd update

Posted on 6 april 2016 by Iris

Terwijl ik op mijn stapelbedje in Groningen lig te wachten tot we vanavond los mogen in de eerste etappe van de Energiewachttour, een korte terugblik op de afgelopen wedstrijden. Na de Ronde van Drenthe stonden er nog drie World Tour wedstrijden op het programma; Trofeo Binda in Italië en in België Gent-Wevelgem en de Ronde van Vlaanderen. Drie zware koersen waar echte successen voor de ploeg uitbleven maar we wel merken dat het team zich begint aan te passen aan het koersen in Europa. In Binda konden Katie en Coryn met de beteren mee bergop en ook in Vlaanderen wist Coryn een top-20 notering te behalen. Ik heb zowel in Binda als in Vlaanderen geprobeerd in een vroege aanval te gaan. In Vlaanderen wist ik enkele keren weg te komen maar uiteindelijk hield geen enkele ontsnapping lang stand. Met de eerder gedane inspanningen en ook nog een mechanisch mankement kon ik in de finale geen rol van betekenis meer spelen. Toch kijk ik met een goed gevoel terug op deze wedstrijd, helemaal nadat ik een week eerder in Gent-Wevelgem een complete off-day had.

Vanavond starten we met een ploegentijdrit in Groningen de Energiewachttour, die tot en met zondag duurt. Voor ons alweer de laatste Europese wedstrijd dit voorjaar. Volgende week start de USA campagne!

foto: Kris Claeye

Ronde van Drenthe

Posted on 14 maart 201614 maart 2016 by Iris

Afgelopen weekend stonden er twee koersen in Drenthe op het programma. Zaterdag de Ronde van Drenthe, voorheen was dit een wereldbekerwedstrijd maar nu maakt deze wedstrijd deel uit van de nieuwe Women’s World Tour. Zondag de 8 van Dwingeloo. In beide wedstrijden was een aantal keren de beruchte VAM-berg opgenomen. Zaterdag werd de wedstrijd echter hard gemaakt op de kasseienstroken, vier stroken van een kleine 20 kilometer in totaal. Op de tweede en derde strook werd het peloton flink uitgedund en op de laatste strook bleef er een groep van slechts 26 rensters over. Meteen toen we de laatste strook afdraaiden reden vier rensters weg: Van der Breggen (Rabo), Elvin (Orica-Greenedge), Blaak (Boels-Dolmans) en Worrack (Canyon-Sram). Ik zat met 21 andere rensters hierachter. Eigenlijk had van de ‘grote’ ploegen alleen Wiggle de slag gemist en zij probeerden in eerste instantie dan ook een achtervolging op gang te zetten. Verrassend genoeg gaven ze dit al vrij snel op, onze groep viel stil en na de beklimmingen van de VAM-berg kwam het peloton van achteren aansluiten. De vier van voren waren gevlogen! Chantal Blaak bevestigde haar topvorm door de wedstrijd te winnen. Ik finishte dus in het peloton rond een 50e plaats. Persoonlijk vond ik het wel jammer dat de wedstrijd zo verliep en ik er niet een beter resultaat uit kon halen met mijn goede benen. Maar dit is ook koers…

Zondag, in de 8 van Dwingeloo was de VAM-berg, eigenlijk een afvalheuvel, wel de scherprechter in de wedstrijd. Hier reed een kopgroep van 13 rensters weg. Ik zat hier net iets te ver van achteren en zag de koploopsters wegrijden. Gelukkig had ik deze keer een ploeggenote mee in de kopgroep; Coryn Riviera, en was het niet aan mij om te achtervolgen. Deze 13 gingen uiteindelijk ook voor de overwinning sprinten in Dwingeloo. Gewonnen door de Canadese Leah Kirchman (Liv-Plantur). Coryn finishte als 9e, ik als 34e.

Foto’s: Sportfoto.nl

Het voorjaar is nu echt begonnen…

Posted on 5 maart 2016 by Iris

…. Nou ja, het wielervoorjaar bedoel ik dan. Weer-technisch gezien is het nog niet echt voorjaar buiten, maar nu we de Omloop van het Nieuwsblad verreden hebben is de ‘wielerlente’ wel losgebarsten. Mijn ploeggenotes zijn vorige week ook naar België gevlogen en met mijn team heb ik de afgelopen week dus de Omloop van het Nieuwsblad, Omloop van het Hageland en GP Samyn gereden. Dat was voor de meeste van hen een compleet nieuwe ervaring. Met een peloton van bijna 200 vrouwen over de smalle Vlaamse en Waalse wegen is wel wat anders dan de wedstrijden die zij gewend zijn in de Verenigde Staten. Maar ik was zelf ook nog niet helemaal scherp in de openingsklassieker. De conditie is zeker wel goed, maar op het beslissende moment zat ik te ver van achteren en zo miste ik de eerste groep. Dat zou me de dag erop niet overkomen in de Omloop van het Hageland, had ik bedacht, hier koerste ik constant van voren en ook aanvallend, maar uiteindelijk eindigde de wedstrijd in een sprint van een nog flink peloton en daar heb ik mij niet in gemengd. Op woensdag in GP Samyn kwam ik al vroeg in de wedstrijd ten val, kon wel weer terugkeren in het peloton maar voelde me niet zo best meer. Toen de wedstrijd in waaiers uiteen sloeg kon ik niet mee en later heb ik opgegeven omdat het rijden over de kasseien teveel pijn deed aan mijn hand. Gelukkig viel de schade mee en heb ik afgelopen dagen gewoon weer kunnen trainen.

Mijn volgende wedstrijd is de Ronde van Drenthe. Dit is tweede wedstrijd in de Women’s World Tour en hopelijk kunnen we dan voor een mooi resultaat gaan!

(foto: velofocus.com)

Trainingskamp en de ronde van Qatar

Posted on 5 februari 20165 februari 2016 by Iris

Nog even en ik kan mijn koffer weer uitpakken. Ik heb de laatste weken heel wat ‘airmiles’ verdiend en veel onderweg geweest. Vijf weken van huis en de tijd vloog voorbij. Niettemin kijk ik uit naar mijn eigen bed!

Vanuit Argentinië ben ik naar Florida gegaan. In de buurt van Tampa hadden we een trainingskamp met het complete team. Maar belangrijker nog dan trainen was deze week bedoeld voor het kennismaken met mijn nieuwe ploeggenoten en de sponsoren van de ploeg. Zo was hier ook de ploegvoorstelling en een ‘sponsorride’. Daarnaast nog een heleboel presentaties van sponsoren, meetings, medische testen en heel veel fotoshoots! Maar ik zal niet klagen, het was een super leuke week en daarnaast is het is belangrijk om te weten waar die namen op je shirt precies voor staan.

Aansluitend aan dit trainingskamp zijn we met een gedeelte van het team naar Qatar gevlogen. Het was alweer mijn zevende deelname aan deze ‘woestijnrace’, ik moet hier zo ondertussen wel elke weg kennen, als ze er niet elk jaar een paar nieuwe zouden aanleggen… Maar behalve dat het aantal wolkenkrabbers en wegen hier jaarlijks lijkt te verdubbelen blijft de essentie van de wedstrijd hetzelfde; rechte wegen, massasprints, wind, waaiers en een nerveus peloton. Een ander peloton dan in de eerste wedstrijd in Argentinië en we wisten dan ook dat een succes behalen in deze wedstrijd een moeilijkere opgave zou worden. Hoewel de conditie best in orde is hadden we allemaal moeite om ons voorin te handhaven op de nerveuze en agressieve momenten in de wedstrijd. En dat betekende heel veel achtervolgen! Persoonlijk vond ik het wel jammer dat het me niet lukte om in de tweede en derde etappe, toen het in waaiers uiteen brak, een plek in de voorste waaier te bemachtigen. Een gebrek aan ervaring kan het niet zijn, dus ik denk dat ik nog wat training te doen heb voor de klassiekers in Nederland en België beginnen… In de laatste etappe zaten we wel goed in de wedstrijd en hebben we constant de aanval gezocht, dit resulteerde in een lange solo voor Coryn, die helaas op vier kilometer voor de finish strandde. Uiteindelijk finish ik als 28^e in het eindklassement, dat gewonnen is door de Duitse Trixi Worrack.

Nu is het wachten op mijn laatste vlucht voor de komende weken, de vlucht die mij naar huis gaat brengen!

Foto’s trainingskamp: Jonathan Devich, UHC Pro Cycling Team

Foto: Anton Vos, corvospro.com

Argentijnse achtbaan!

Posted on 16 januari 201616 januari 2016 by Iris

Ik wilde een beetje meer avontuur, en ik kreeg het! Argentinië en de Tour Feminino San Luis was zeker anders dan de wedstrijden die ik tot nu toe gereden heb. Argentinië ligt dan ook niet om de hoek. Na vier dagen reizen kwamen mijn ploeggenotes en ik aan in San Luis, een stadje dat ongeveer 800 km westelijk van Buenos Aires ligt. Een tropisch klimaat, een rommelig stadje en een chaotische wedstrijdorganisatie lagen op ons te wachten. Na twee dagen acclimatiseren begonnen we met een losstaande wedstrijd; de GP San Luis. Tegen mijn verwachting in was er de eerste dagen geen brandende zon en op de wedstrijddag goot het zelfs van de regen. Voor mij niet zo’n probleem, maar voor een groot deel van het peloton wel. Het werd een ware veldslag! Het was natuurlijk mijn eerste wedstrijd met mijn nieuwe ploeggenotes en hoewel we elkaar nog maar twee dagen kenden verliep de onderlinge samenwerking meteen behoorlijk goed in de wedstrijd. Ik kon Coryn Riviera, onze sprinter, goed helpen in de ‘lead-outs’ en zij behaalde een tweede plek in deze wedstrijd.

De dag erna ging de etappekoers ‘Tour Feminino San Luis’ van start. De temperatuur was ondertussen flink gestegen en de moraal in het peloton ook, want er werd de eerste etappe van start tot finish hard gereden en veel aangevallen. Het peloton bestaat voor een groot gedeelte uit Zuid-Amerikaanse teams met een aantal Amerikaanse en Europese ploegen. Hoewel ik veel van de Zuid-Amerikaanse rensters niet ken viel het niveau mij niet tegen. Zo reden de Columbiaanse meiden behoorlijk hard omhoog en de Cubaanse selectie (tevens baanrensters) was ook erg sterk. Waarschijnlijk ook doordat dit hun ‘zomer’ is en ze al een aantal wedstrijden hebben gereden, terwijl wij eigenlijk nog aan het opstarten zijn.

Ondanks dat ik die eerste etappe mijzelf meerdere keren afvroeg hoe ik toch ooit had kunnen bedenken dat het leuk zo zijn om op 10 januari al een etappekoers te gaan rijden ging het allemaal nog best goed. Katie (Hall) pakte de bergtrui onderweg en in de finale trokken we mooi de sprint aan voor Coryn (Rivera) die de etappe won! Daarmee hadden we meteen de bergtrui en de leiderstrui in de ploeg. Vol zelfvertrouwen gingen we dan ook van start in tweede etappe, die we goed onder controle hadden maar in de laatste kilometers kwamen we te vroeg op kop en was Coryn’s sprint verkeken. De Italiaanse Tagliaferro van Ale-Cippolini won deze etappe. Daarna ging het bergafwaarts met de ploeg. De derde dag waren we eigenlijk allemaal ziek, zwak en misselijk. En met ons het halve peloton (waarschijnlijk door de eerste wedstrijd in de regen, omdat de wegen heel smerig zijn hebben we dus ook heel veel smerig water binnengekregen). Abbie (Mickey) en Annie (Ewart) zijn in deze etappe wel van start gegaan maar moesten ziek afstappen. Ikzelf was ook flink beroerd en moest na 30 km wedstrijd flink overgeven. Gelukkig werd er deze dag niet erg hard gereden en heb ik de resterende 90 km op een lege maag en bidonnetjes met water gereden. En op mijn tandvlees de finish gehaald. Maar ik was niet helemaal naar Argentinië gekomen voor een paar dagen wedstrijd en dus was ik vastbesloten niet op te geven. De vierde dag stond er gelukkig alleen maar een tijdrit van 12 km op het programma die Diana Carolina (Penuela), Coryn en ik op ons ‘gemak’ hebben gereden om een beetje te herstellen en op te laden voor de laatste twee dagen. Katie ging er wel helemaal voor met een tweede plaats als resultaat. De laatste twee dagen wisten we ons inderdaad te herpakken. Katie toonde al in een geweldige vorm te steken door in de etappe met aankomst bergop niet alleen naar dagwinst te rijden maar ook meteen de leiderstrui over te nemen van de Amerikaanse Lauren Stephens! In de laatste etappe moesten we dus de leiderstrui verdedigen. Hoewel we nog maar met z’n vieren waren ging dat heel goed. De etappe was (gelukkig voor mij) vlak en hoewel er veel aanvallen waren hadden we de boel goed onder controle. De etappe eindigde in een sprint en de blijdschap was groot toen we heelhuids de finish over waren! Katie won het algemeen klassement en het bergklassement! Het was een week met hoogte- en dieptepunten dus en misschien was het daarom wel extra leuk om deze wedstrijd te winnen. Het is natuurlijk sowieso heel tof om je eerste wedstrijd met een nieuwe ploeg te winnen, maar het was vooral leuk omdat het een echte teamprestatie was.

Ik moet zeggen dat ik me ook al meteen erg prettig en thuis voel in deze ploeg. De begeleiding is heel professioneel en behulpzaam en de meiden zijn niet alleen aardig, we hebben ook meteen veel lol met elkaar! Ik hoop dat deze goede start een opmaat is van een mooi seizoen.

Maar eerste volgt er nu een weer een lange reis terug naar Amerika, waar we een trainingskamp zullen hebben in Florida. Tot zover Argentinië!

(foto’s: Maximiliano Blanco)

Het avontuur begint…

Posted on 2 januari 2016 by Iris

Een nieuw jaar, een nieuwe ploeg en, zoals ik al eerder schreef, een nieuw avontuur. Zo voelt het ook wel nu ik mijn fiets weer ingepakt heb en klaar ben om op het vliegtuig te stappen. Het gaat wel weer even duren voordat ik mijn huisje in Ouderkerk weer terug ga zien! De komende weken reis ik naar Zuid-Amerika, Noord-Amerika en het Midden-Oosten. Eerst vlieg ik naar Miami, waar ik mijn nieuwe ploeggenoten zal ontmoeten, om dan samen door te reizen naar San Luis, Argentinië. Hier zal ik de eerste wedstrijd van het seizoen rijden: de Tour San Luis (9 t/m 15 januari). Dat is wel even wennen, nog nooit heb ik zo vroeg in het seizoen een wedstrijd gereden! Ik rij deze wedstrijd dan ook vooral omdat ik het een leuke, nieuwe ervaring vind, en om verder aan mijn conditie te werken. Na San Luis vliegen we terug naar Miami waarna we elders in Florida een trainingskamp en ploegenvoorstelling zullen hebben met het complete United Healthcare team. Vanuit Florida reizen we dan weer naar Qatar waar we de Ladies Tour of Qatar zullen rijden. Ik ben dus nog wel even onderweg en ga hopelijk een hoop nieuwe ervaringen opdoen. Ik houd jullie via mijn site, facebook en twitter op de hoogte!