Nooit ben ik zo blij geweest een vrouw te zijn. Op dit moment zou ik namelijk niet graag in de schoenen van mijn mannelijke collega’s staan.

Na twee weken, heerlijk geïsoleerd van elk nieuws, internet, Twitter en telefoontjes van mijn ploeg, in de woestijn van Jordanië te hebben doorgebracht, bleek dat ik het meest schokkende wielernieuws in jaren compleet had gemist. De wielerwereld staat op z’n kop. Rabobank trekt de stekker eruit. In eerste instantie wilde ik bij aankomst op Schiphol het eerste vliegtuig terug naar mijn zojuist gemaakte bedoeïenenvrienden nemen.

Maar waarom zou ik? Als mijn vrouwelijke collega’s en ik ons enige kritiek moeten aantrekken, dan toch beslist niet over doping. Een typisch gevalletje ‘ver van ons bed’. Ook al verbaasde het nieuws me niet helemaal, als liefhebber laat het je niet koud. Het is schokkend om te lezen hoe Lance A. en zijn aanhang op zo’n schaal de boel bedonderden. Alleen al als ik bedenk dat hij met de kosten voor een paar zakken vers bloed gemakkelijk mijn jaarsalaris had kunnen betalen! Tsjonge Lance, had je nu echt liever elke maand een afspraak met dokter Ferrari dan het opzetten van een US-Postal vrouwenploeg?

Vrouwenwielrennen is een ondergeschoven kindje. Zo kostte het jaren om Rabobank te overtuigen dat er een dameswielerploeg moet komen. We werden niet echt serieus genomen en media aandacht kreeg je alleen als je al je kleren uittrok. Ondertussen hebben ze bij de bank ingezien dat het opzetten van de damesploeg een geweldige beslissing is geweest. Sorry voor deze zelfverheerlijking, maar er is enkel positief nieuws te melden geweest uit de ploeg. We begonnen en eindigde het jaar als nummer een op de UCI ranking en leverden een Nederlands-, Olympisch- en Wereldkampioen af. Hoewel Nederland slechts twee wedstrijden heeft kunnen zien op tv, Olympische Spelen en het WK in Valkenburg, was dit voor de echte sportliefhebber smullen.

Een van de redenen waarom naar mijn mening het vrouwenwielrennen slecht van de grond kwam had te maken met de beperkte media aandacht. Types als meneer Mart S. vonden het vrouwenwielrennen onvoldoende niveau hebben. Terwijl ze tegelijkertijd donders goed wisten dat het mannenwielrennen een kunstmatig hoog niveau had. Misschien moeten deze ‘types’ eens in de spiegel kijken nadat ze jarenlang zulk immoreel gedrag mede in stand hielden.

Dus hoe triest het wielrennen er op dit moment ook voor lijkt te staan, mijn feministische wielerhart tikt harder dan ooit. Van mij mogen ze die beerput nu helemaal opentrekken. De onderste bloedzak moet bovenkomen. En ik voorspel; als het profpeloton over een paar jaar helemaal schoon is en het salaris van alle ‘Ferraris’ in het professionaliseren van het vrouwenwielrennen is gestoken, dan zullen de profs waarschijnlijk niet veel harder meer rijden dan hun vrouwelijke collega’s!

Lees hier mijn eerdere columns terug