Je bent brugwachter in Winschoten. Een behoorlijk relaxed baantje. Een beetje ouwehoeren, pijp roken en af en toe je ophaalbrugje omhoog draaien. De bevolkingsdichtheid is niet bepaald hoog te noemen in dit Groningse gehucht. Er gebeurt weinig en een burn-out is hier zeldzamer dan een koe met een vijfling.

U had het gezicht van de brugwachter moeten zien toen er op drie april een pelotonnetje met licht geïrriteerde, zwetende wielrensters vol adrenaline, met piepende remmen tot stilstand kwam voor zijn zojuist omhooggedraaide brugje. Ik dacht dat de man in zijn broek zou plassen van paniek!

Ja, het was een bijzondere dag, die eerste etappe van de Energiewachttour. Volle bak koers vanuit vertrek. De thermometer tikte hoogstens 4 graden aan en de vlaggen stonden strak. Die dag had ik er nog plezier in om voor de volle honderd kilometer wedstrijd slechts de uiterste tien centimeter van het asfalt te gebruiken (na vijf dagen op tien centimeter asfalt was de lol er wel een beetje af). Na elkaar 80 kilometer op de pijnbank gelegd te hebben waren we in de finale nog met 22 rensters over toen de jury ons maande te stoppen. Een achtervolgende groep was schijnbaar fout gereden. Hun probleem, zou je zeggen, maar goed, gehoorzaam als we zijn hebben we gewacht op de verdwaalde rensters. Vanaf het moment dat de koers een minuut of tien later weer vrijgegeven werd ontaarde het echter in één grote chaos. Miscommunicatie tussen wedstrijdleiding en politie zorgde ervoor dat we midden in het verkeer terecht kwamen waardoor geloste groepen zo weer konden aansluiten. Postbodes, invalidenwagentjes, huisvrouwen op boodschappenfietsen doken op in ons peloton en als extra dimensie moesten we regelmatig een vrachtwagen ontwijken. En toen was daar die ophaalbrug!

Die arme brugwachter kon er natuurlijk niets aan doen. Hij had vast al een half uur op ons staan wachten voor hij besloot Hylke en Sytse in hun sloepje door te laten. De woede van de rensters richtte zich dan ook niet op de brugwachter, maar op de wedstrijdleider. Een bijzonder moment; we waren het met elkaar eens! “Dit kan zo niet langer, wij stoppen!” Terwijl de brugwachter in no-time zijn brugje omlaag draaide reden wij eensgezind naar de streep (we reden drie finale rondes) en stopten daar. Jury in paniek. Speaker Jannes stond voor het eerst in zijn carriere met een mond vol tanden. Enkele rensters namen het voortouw en uiteindelijk werd de wedstrijdsituatie in de originele staat hersteld. Hoe gaaf was het ook dat de wedstrijdspirit er niet minder om werd. Net als voor het ‘vredesverdrag’ legden we elkaar meteen weer op de pijnbank, wat resulteerde in een supersnelle en mooie finale. En gelukkig stond de brug niet omhoog in de laatste kilometers!

Deze dag zal de geschiedenisboeken ingaan als ‘Het verzet van Winschoten’. Een historische dag in de geschiedenis van het vrouwenwielrennen. Jammer voor de organisatie natuurlijk, die zich wel verontschuldigde en zich de dagen daarna geweldig herpakten. Ik moet zeggen, de Energiewachttour is een verrijking van onze kalender. Ik was na vijf dagen net zo uitgeput als na tien dagen Giro Donne. Kortom: er gaat niets boven Groningen, helemaal niet met windkracht 7!