Wielrennen is één van de zwaarste sporten die er zijn. Elke prof neemt zijn baan serieus. Zit tientallen uren per week op de fiets, in weer en wind. Verzorgt zichzelf goed. Kortom, het regime van trainen, eten, slapen, u heeft er vast wel eens van gehoord.
Maar dan komen we bij de wedstrijd. Laat ik als voorbeeld ‘De Ronde van Drenthe’ nemen. Aangezien die mij nog vers in het geheugen ligt en het vel nog niet terug op mijn billen is. Geen kleine wedstrijd. Voor ons vrouwen zelfs de eerste in het Wereldbeker klassement. Maar dan besluit de organisatie om de prachtig geasfalteerde Drentse wegen links te laten liggen en ons over zandpaden waar her en der een kei neergegooid is te sturen. Het gevolg is dat er in één wedstrijd tenminste vijf massasprints zijn (de sprints op het fietspad richting een vuilnisbelt, ook wel VAM-berg genaamd, met een maximaal stijgingspercentage van 23 procent, niet meegerekend) omdat al die vrouwen als eerste deze middeleeuwse karresporen op willen draaien. Dat is van essentieel belang. Begin je niet bij de eerste tien aan dit stukje Drents erfgoed, dan krijgt dit toch al lastige stuk parcours een extra moeilijkheidsgraad door het ontwijken van rondvliegende bidons en Italiaanse lichtgewichtjes, meestal inclusief fiets. Bij het ontwijken van deze rondvliegende projectielen is de kans vervolgens weer groter dat je in een gat rijdt waar je met fiets en al in kunt verdwijnen of om zelf lek te rijden op zo’n kei. Serieus, de Paddestraat in de Ronde van Vlaanderen is een lachertje in vergelijking met de keienstroken van Wezup of Borger-Odoorn. Kortom, je kunt je nog zo serieus voorbereiden, aangekomen bij de wedstrijd transformeer je tot een circusartiest die er maar op hoopt dat hij deze keer niet van het koord flikkert.
De organisatrice van deze wedstrijd, ook wel bekend als ‘de Koningin van Drenthe’ is zich zeer bewust van het hartverscheurende maar tegelijkertijd ook prachtige spektakel dat zich op de Drentse keien afspeelt en stuurt er daarom bussen vol toeschouwers naartoe. Live-entertainment waar John de Mol nog wat van kan leren. Er wordt gegild, geschreeuwd, gehuild, gezweet en er is bloed te zien. Wat wil je nog meer?
Of je nu over de loterij die een Drentse kasseienstrook heet wordt gestuurd, of in de Tirreno-Adriatico over de krankzinnig steile Muro di Guardigrele, wielrennen staat vaak synoniem voor spektakel. Is dat nodig? Het geeft in elk geval mooie of heroïsche verhalen, en dat hoort dan wel weer helemaal bij de wielersport. En gelukkig won uiteindelijk zowel in Drenthe als in de Tirreno de sterkste.
Ik houd in elk geval wel van de Drentse keien. Als ik groot ben wil ik dan ook graag de nieuwe koningin van Drenthe worden. Om vervolgens 160 meisjes over tenminste 50 kilometer aan kasseien te sturen. Ik stel voor dat de provincie Drenthe per direct stopt met asfalteren en alle wegen in oorspronkelijke staat hersteld!