Na 16 uur vliegen schuiven de deuren van het Jakarta International Airport voor mij open en snuif ik de lucht van Indonesië op. Een lucht die mij onmiddellijk de adem beneemt. Ik word overweldigd door een explosie van geuren, geluiden en vooral een immense drukte. Er wordt aan je getrokken, naar je geroepen, je laat je in een taxi proppen en voor je het weet bevind je je te midden van de grootste verkeerschaos die je ooit meegemaakt hebt. De cultuurschok is compleet. Oftewel; dit wordt de meest geweldige vakantie ooit.

Een paar dagen later bezoek ik mijn vriendin Nana. Twee zomers bracht zij door in Nederland (in Stolwijk (of all places) om precies te zijn) om te trainen, wedstrijden te rijden en vooral om ervaring op te doen. Nana is dus een Indonesische wielrenster! Dat was ze in elk geval, ondertussen is Nana moeder van een schattige tweeling en de vrouw van Hari. Jawel, een Indonesische profwielrenner! De paar dagen die ik van hun gastvrijheid mocht genieten hebben mij met terugwerkende kracht een enorm respect voor dit kleine renstertje gegeven. Wonend met hun gezin in een ‘stadje’ (slordige twee miljoen inwoners) in de buurt van Surabaya, Oost-Java, lijkt de kans dat je hier wielrenner wordt, net zo groot als de kans dat je in Nederland als schansspringer carrière gaat maken. Zo zijn er bijvoorbeeld heel weinig wegen. Op de wegen die er zijn is het asfalt soms ver te zoeken. Het ontwijken van de enorme kraters in het wegdek doe je vervolgens samen met tientallen, zo niet honderden brommers. Een fietspad is net zo ver te zoeken als frisse lucht. Je zult het moeten doen met dikke smog. Er is geen (top)sport-structuur en al helemaal geen wielercultuur. Geen verenigingen, geen trainers, geen wedstrijden, geen kennis en geen geld. Om je tot slot nog te realiseren dat Java Islamitisch is, waardoor de rol van de vrouw nog wat ‘conventioneler’ is dan die van ons in Europa. Ofwel: stap je als jonge meid in Indonesië op een racefiets, dan heb je echt ballen!

Nana nam in 2009 deel aan het WK in Mendrisio. Ze haalde de finish niet. Nu besef ik echter pas wat een ultiem knappe prestatie het was om überhaupt deel te kunnen nemen. Je kunt lacherig doen over ‘exotische’ nationaliteiten die ternauwernood de eerste ronde overleven op een WK. Maar ik zeg je, de weg die zij afgelegd hebben naar de start van dat WK is er een waar weinigen van ons de wilskracht voor hebben!