(voor Nederlands, scroll naar beneden)
It’s been almost a year since I received an email from the Human Power Team (HPT) with the question of if I was interested in setting a world land speed record. “That’s funny”, was the first thing that came to my mind. A few weeks later I met with part of the team at a bike show. I had a nice chat with some very enthusiastic students and checked out their ‘bike’ (it’s hard to call the VeloX a bike, it looks more like an aero helmet with wheels). After the chat I was thinking “This is not just funny anymore… this is a cool project”. At home I started to check out the previous attempts and the videos on their Facebook page. At this point there was only one thought left “over 122 km/h on a bike? That’s impossible!!”. It was exactly the right mind set to reach out to the HPT and let them know I would be joining the selection procedure.
Having been a professional cyclist for more than 10 years I knew all the ins-and-outs of women’s cycling. After I decided to retire as a pro cyclist I was ready for new challenges. As soon as something seems impossible, you’ve got me! The speed challenge was something I was unfamiliar with. I have never ridden a recumbent bicycle before, let alone a highly aerodynamic recumbent bicycle at impossibly fast speeds.
So, that’s how this whole adventure started. While the engineers from the TU Delft were busy designing and engineering the new bike ‘Velox7’, the human movement scientists from the VU Amsterdam made us do a lot of tests and we started with our training program. I’m speaking about us, because I was not the only one going for this record. The HPT had also selected Aniek Rooderkerken. A very strong rider as well, and – also very important – we have similar body measurements so we both fit in the same bike.
The first thing I had to learn was how to ride a recumbent bike. Next step was to learn riding the previous ‘Velox’ and finally, when the Velox7 was finished, I needed to get used to this new vehicle. This wasn’t as easy as it sounds. You have to push power in a very uncomfortable and (for me) unusual position. The only way to see your surroundings is through a little LCD screen inside the vehicle that’s connected to a camera on top of it. You are wearing an air filter mask and the space inside the vehicle is incredibly small. At the beginning, I found it very difficult to keep my balance. We spent many training sessions just on riding the Velox and I hit the deck more times than I can remember! Finally, I got control over the bike and we could focus on the next step; getting it up to speed. Another barrier had to be broken, a mental barrier this time, but once I did, the excitement of pushing hard and driving the bike over 80 km/h, was massive. With the human movement scientists’ students, we trained on different protocols to reach the highest possible speed. We trained our acceleration, sprint, and power, in the Velox7, as well as on the recumbent training bike. The Velox7 was improving every week, and so were we. It was all about the details in the last month coming up to the big event in Battle Mountain.
Finally, September the first arrived. We were ready to go to the United States! The first week we spent in North California, at Lake Almanor, getting used to the altitude, time zone, and to get some more training in. Then we continued our travel to Battle Mountain, Nevada. The whole set up of the event was actually a bit too complicated to explain here. In short, the first thing that needed to happen was to qualify for a real speed record attempt by racing over 70 km/h on a 2,5 mile stretch on the first morning of the event. Then, there are morning and evening timeslots every day to race on the 5 mile closed course. Aniek and I just made the qualification. Since we both ride the same vehicle, there always needed to be at least one timeslot in between our runs, so the vehicle could be transported back to the start. Aniek was faster in the qualification, and so she had the first pick. During the week, I had a lot of highs and lows. There was the excitement of suddenly riding so much faster than at home (thanks to the altitude > lower air resistance), and for the first time I really believed it was possible to break the record. The atmosphere at the event was very friendly and I really enjoyed it. At the same time, I found it very hard to push all my power into the bike. The sensations of racing at a speed over 100 km/h was so different that I couldn’t give it my all. It felt like there was some automatic break in my body… Then there were some technical errors in the bike; my communication system didn’t work and as well as the feedback of power and speed on my screen. Because of that I didn’t know what I was doing! Lastly, the weather definitely didn’t play in our advantage. Three times the evening run got cancelled because of a storm, and multiple runs weren’t legal because the wind was over 6 km/. Thanks to the coaches and engineers, everything came together on the last night. Although I again did not have a legal run because of the wind, for the first time everything worked and, also for the first time, I could really push, break that mental barrier and got out of the bike with sore legs! I made 115 km/h. Which wasn’t very close to the World Record of 121,8 km/h.
Aniek was doing great all week and didn’t seem like she had any mental barrier at all. She gave her absolute best in that very last run. Finally, luck was on her side and she had the only legal run of the evening. But… she came in 0,3 km/h short to break the WR! So, I guess there was a bittersweet feeling for both of us. With some luck and 1 or 2 days more, I’m pretty sure we could have set a new WR…
Now I am back home, there is still a bit of disappointment from not breaking the record. As a sportswoman, you want to achieve the goals you’ve been working towards for all those months. You want a result and you want to win. But honestly, is that record so important? Did I fail?
Actually, I didn’t. And neither did Aniek or anyone on our team. I joined this project because I was inspired by the enthusiasm of the students. I was fascinated by the scientific approach of the whole project and was challenged by the fact that I had to learn something new. Looking back on all these months, it’s been a great adventure with a really fun and dedicated group of young people. Twenty-four students who spend one year on making the fastest bike and physically preparing two athletes as much as possible. Being ‘just’ the athlete and standing a bit on the side-line, it is great to see how they’ve all grown into this project but also as people during the year. So, no, there aren’t any regrets and shouldn’t be any disappointment. It was a really special adventure, a once-in a lifetime experience and I am very happy to been a part of it.
Een avontuur naar het onmogelijke
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik een email ontving van het Human Power Team (HPT) met de vraag of ik geïnteresseerd was om het wereldsnelheidsrecord aan te vallen. “Dat is wel geinig”, was het eerste wat in mij opkwam. Een paar weken later ontmoette ik een paar zeer enthousiaste studenten van het team en kon ik ook de ‘fiets’ eens bekijken (je kunt de VeloX eigenlijk geen fiets noemen, het lijkt meer een raket op wielen). “Dit is niet geinig; dit is echt een supergaaf project!” was wat ik dacht na dat gesprek. En toen ik vervolgens op internet wat mee achtergrondinformatie en filmpjes van voorgaande jaren en recordpogingen had opgezocht, dacht ik nog maar een ding “122 km/u op een fiets? Dat is onmogelijk!!”. Inderdaad, de juiste mind-set om de studenten van het Human Power Team te laten weten dat ik mee wilde doen!
Ik ben meer dan 10 jaar (professioneel) wielrenster geweest en deze sport heeft geen geheimen meer voor me. Nadat ik mijn laatste wedstrijd als wielrenster had gereden, had ik zin in nieuwe uitdagingen. En zodra iets onmogelijk lijkt, ben ik enthousiast! De snelheidsrecordpoging is iets waar ik geen enkele ervaring mee had. Ik had nog nooit op een ligfiets gereden, laat staan in een super aerodynamische ligfiets.
Zo is dit avontuur dus begonnen. Terwijl de engineers van de TU Delft druk waren met het ontwerpen van de nieuwe fiets ‘VeloX7’, werden wij door de bewegingswetenschappers van de VU Amsterdam aan allerlei testen onderworpen en begonnen we met het trainingsprogramma. Ik heb het over ons, want ik was niet de enigste renster die het record ging aanvallen. Het HPT selecteerde ook Aniek Rooderkerken, niet alleen een sterke wielrenster maar we zijn ook – niet geheel onbelangrijk – even lang, zodat we allebei in dezelfde fiets passen.
Als eerste, moest ik leren rijden op een ligfiets. Daarna in de VeloX4 (de fiets van een aantal jaren geleden dus). En toen de VeloX7 klaar was, moest ik hier in leren fietsen. Dit was allemaal niet zo gemakkelijk als het klinkt. Je moet namelijk kracht leveren in een vreemde en oncomfortabele positie. Je ziet de omgeving alleen via een lcd-schermpje in de fiets die in verbinding staat met een cameraatje boven op de fiets. Je draagt een masker die de lucht filtert en de ruimte in de fiets is behoorlijk krap. In het begin was het vooral heel lastig om de fiets in balans te houden. Het duurde dus best een tijd voordat ik überhaupt kon fietsen in de VeloX, en ik ben zo vaak gecrasht dat ik de tel kwijtgeraakt ben. Maar uiteindelijk beheerste ik de fiets en konden we ons richten op de volgende stap; snelheid maken. Hiervoor moest wel een mentale barrière gebroken worden. Maar toen dat lukte gaf het een enorme kick om 80 km/u te fietsen. Met de studenten Bewegingswetenschappen trainden we onze acceleratie, sprint en op kracht. Daarnaast testen we verschillende protocollen om zo’n hoog mogelijke snelheid te kunnen bereiken. De VeloX7 werd met de week een beetje beter, en wij als atleten ook. In de laatste maand voor de recordpoging ging het allemaal om de details.
Op 1 september vertrokken we dan eindelijk naar Amerika. De eerste week verbleven we in Californië, bij Lake Almanor, om aan de hoogte en het tijdsverschil te wennen en nog wat laatste trainingen te doen. Daarna reisden we door naar Battle Mountain, Nevada. Op zondag waren alle teams compleet en ging het evenement, dat een week zou duren, officieel van start. Het is iets te ingewikkeld om precies uit te leggen hoe de wedstrijd in zijn werk gaat. In het kort komt het erop neer dat je je de eerste ochtend moet kwalificeren voordat je een ‘echte’ recordpoging kunt doen. De kwalificatie vind plaats op een stuk weg van 2,5 mile waarbij je boven de 70 km/u moet kunnen fietsen. Daarna zijn er elke ochtend en avond een aantal ‘runs’ op het 5 mile lange parcours. Deze zijn onderverdeeld in verschillende timeslots. Aniek en ik haalde net aan de kwalificatie, en omdat Aniek sneller was dan ik mocht zij als eerste haar ‘timeslots’ kiezen voor de runs in de ochtend en avond. Omdat we allebei in dezelfde fiets rijden moest er altijd geruime tijd tussen onze runs zitten, zodat de fiets weer terug naar de start gebracht kon worden.
Voor mij kende de week heel wat hoogte- en dieptepunten. Aan de ene kant was het gaaf dat je zo gemakkelijk zoveel sneller reed dan in Nederland (met dank aan de hoogte, dus minder luchtweerstand (1400 meter boven zeeniveau)) en geloofde ik er voor het eerst in dat het mogelijk zou zijn om het record te breken. De sfeer van het evenement was erg leuk en vriendschappelijk, heel tof om mee te maken. Aan de andere kant vond ik het erg lastig om mijzelf volledig leeg te rijden in de VeloX. Ik moest erg aan het gevoel wennen wanneer je boven de 100 km/u kwam en hoe de fiets dan reageerde. Als de wind de fiets een zwieper gaf hield ik als een reflex mijn benen even stil, iets wat ik moeilijk kon onderdrukken. Daarnaast waren er nog wat technische haperingen; het communicatie systeem werkte niet en ook de snelheid en het wattage was niet zichtbaar op het schermpje. Hierdoor had ik eigenlijk geen enkele referentie van wat ik aan het doen was of waar ik op het parcours was. En de grootste boosdoener was misschien nog wel het weer. Drie keer werd een run afgelast door storm en andere runs werden vaak ongeldig verklaard (‘non legal’) omdat het harder dan 6 km/u waaide.
Maar dankzij de coaches en de engineers, kwam alles dan toch samen op de allerlaatste avond. Hoewel mijn run achteraf niet legal bleek doordat de wind te hard was, werkte wel alles deze keer en wist ik voor het eerst die mentale barrière te breken en eindelijk met zere benen uit de fiets te stappen! Ik kwam tot 115 km/u die laatste avond. Wat helaas niet echt in de buurt van het wereldrecord van 121,8 km/u was…
Aniek ging ondertussen geweldig goed de hele week. Zij leek zeker geen last te hebben van een mentale ‘rem’ en wist echt alles te geven in die allerlaatste run. Eindelijk had zij ook het geluk aan haar zijde en had ze de enige ‘legal run’ die avond! Maar… ze kwam 0,3 km/u te kort om het wereldrecord te verbreken! Een dubbel gevoel dus voor ons allebei. Met een beetje meer geluk en een of twee dagen meer ben ik er vrij zeker van dat we die 122 km/u wel aangetikt zouden hebben…
Nu ik weer thuis ben is er nog steeds een klein beetje teleurstelling omdat ik het record niet verbroken heb. Als sportvrouw wil je het doel halen waar je al die maanden naartoe gewerkt hebt. Je wilt een resultaat en je wilt winnen. Maar eerlijk, is dat record nu zo belangrijk? Heb ik gefaald?
Eerlijk gezegd, nee. En dat geld ook voor Aniek en iedereen in het HPT. Ik ben in dit project gestapt omdat ik aangestoken werd door het enthousiasme van de studenten. Ik was gefascineerd door de wetenschappelijke aanpak van het project en de uitdaging om ik iets nieuws te leren. Als ik terug kijk op de al die maanden, zie ik een geweldig avontuur met een groep leuke en vooral toegewijde jonge mensen. Vierentwintig studenten die een jaar lang zich volledig toeleggen op het bouwen van de allersnelste fiets en twee atleten daar fysiek zo goed mogelijk voorbereiden. Omdat ik ‘slechts’ die atleet was kon ik goed zien hoe ze allemaal in het project groeiden en zichzelf ontwikkelden gedurende het jaar. Dus nee, er is geen spijt en er zou ook geen teleurstelling moeten zijn. Dit is iets wat je maar een keer in je leven doet, een heel speciaal avontuur en ik ben blij daar een onderdeel te van zijn geweest!