Juli. Ik zou mijn dagen kunnen vullen met de Tour de France als ik zou willen. Maar na de eerste week wil ik dat al niet meer. De Tour kijken, ja zeker. De Tour tot in den treure analyseren met Studio Sportzomer, Tour du Jour en Vive le Vélo? Nee, bedankt. Ik heb na een week al een overdosis Marijn de Vries, Leontien van Moorsel, Michael Boogerd, Thomas Dekker en ga zo maar door met al die roulerende ‘experts’. Een overdosis die bepaald geen extase bij mij teweeg brengt. Hoe attractief en beklijvend de etappes zijn, zo kleurloos en saai zijn de avondetappes. En wanneer ik eenmaal zit te knikkebollen, valt die ene scherpe opmerking die af en toe wel geplaatst wordt niet meer op. Heel soms lijkt er een heuse discussie op gang te komen maar dan moeten we helaas weer snel over naar Dione de Graaff die op een troosteloze Franse hotelparkeerplaats (met op de achtergrond een mecanicien die fietsen wast) nog maar eens een uiteenzetting van de etappe geeft.

Waarom zijn we het allemaal zo met elkaar eens? En waarom is het moeilijk om te zeggen wat je ergens echt van denkt? Zijn we bang om uit de smaak te vallen bij het grote publiek? Daar heeft Tinkoff-Saxo teammanager Oleg Tinkov in elk geval schijt aan. Van mij mogen ze iedere avond wel even overschakelen naar deze extravagante Russische miljonair. Wat de man mist aan diplomatie compenseert hij met een flinke dosis ‘eigen mening’. Hij staat garant voor boute uitspraken waar je het mee eens of oneens kunt zijn. Wat ik mij afvraag, is die Tinkov nu een blaaskaak die na zijn zakelijke succes denkt overal verstand van te hebben, en dus ook van wielrennen? Of is het een persoon die de conservatieve wielerwereld prikkelt om op een andere, meer ondernemende, manier naar de het wielrennen te kijken? Draagt hij nu bij aan de wielersport of breekt hij alleen maar af? En zou het goed zijn voor het wielrennen wanneer er meer van dit soort types rondlopen? Ik daag u uit eens over deze vragen na te denken.

Ik denk regelmatig na over de toekomst van de wielersport, helemaal nu ik sinds kort deel uit maak van de UCI atleten commissie. Moet onze sport helemaal op z’n kop, met kleine stapjes voortborduren op het bestaande of moet het blijven zoals het is? Moeten we van het vrouwenwielrennen een equivalent van het mannenwielrennen maken of voor een andere benadering, als een op zichzelf staande sport, gaan? Zoveel vragen en zoveel ideeën spoken door mijn hoofd. Misschien moet ik meneer Tinkov eens bellen. Of u als kenner en liefhebber. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar extravagante types en uitgesproken ideeën brengen in elk geval de discussie op gang en zijn op die manier waardevol. ‘Blaaskaken’ mogen zich bij mij melden dus!