Daar zat ik dan. Een zwart-wit gestreepte tuinstoel onder mijn kont. Een zak bevroren diepvrieserwten op mijn schouder. Een ooit zo aerodynamisch tijdritpakje aan flarden om mijn geschaafde lijf en dikke tranen in mijn ogen. Ik had me iets anders voorgesteld van dit WK…
Terwijl de EHBO’er de hondenpoep van zijn schoen schrapt en ondertussen een pijnstiller in mijn arm spuit komt de klap pas echt aan. Mijn WK is over. Vallen doet pijn maar is niets vergeleken bij dit gevoel. Hoewel de valpartij zich in een split-second voltrekt, speelt hij zich als een slow motion af in mijn hoofd. Ik zie hoe ik het achterwiel van Annemiek schamp, de controle verlies, door de lucht vlieg en tegen het asfalt smak. Ik hoor het gekletter van de fietsen en onmiddellijk het geschreeuw van Pauline. Op dat moment ben ik opvallend rustig. Ik strompel naar de kant, pak mijn reservefiets aan en stap weer op. Wielerinstinct. Verder, verder, verder moet je. Niet dat ik de illusie had mijn vier ploeggenotes nog bij te halen. Gewoon, om de finish te willen passeren daar boven op de Cauberg. Gewoon, omdat je nu eenmaal altijd weer opstapt
Pas een kilometer of vijf verderop vraag ik me af waar ik mee bezig ben. De adrenaline zakt en ik besef dat er iets mis is met mijn lijf. De tweede ploegleider komt naast me rijden en ik deel hem rustig mee dat ik denk dat mijn sleutelbeen is gebroken. Ik stap af en de pijn neemt toe. Ik val neer op de stoel van een willekeurige toeschouwer en dan komt het besef. De slow motion komt tot een eind en de achtbaan van emoties begint. Een jaar lang leef je naar deze wedstrijd toe en na zes kilometer is het over! Hoe moeten mijn ploeggenotes het nu doen zonder mij? En het WK-weg komende zaterdag? Eindelijk mocht ik na zes jaar mijn land weer vertegenwoordigen en dan gebeurt dit! Ik, die nooit overdreven risico’s neem, bijna nooit val, ik breek zes dagen voor de belangrijkste wedstrijd van het jaar mijn sleutelbeen!
De afgelopen twee dagen heb ik de slow motion nog wel 100 keer afgespeeld in mijn hoofd. Mijn conclusie: Domme pech. Het heeft niet zo mogen zijn; Geen Rabo op het podium van de ploegentijdrit, geen WK in eigen land voor mij. Om het in twittertermen uit te drukken #Limburg2012 #zwaarklote. Het zal wel ergens goed voor zijn. Ik ben nu in elk geval een echte wielrenner. Ik hoef niet meer acht keer de Cauberg over geschreeuwd te worden door een zee hartverwarmende Oranjefans. Ik zal over de finish Marianne niet in mijn armen kunnen sluiten als ze zes jaar na Salzburg weer de regenboog pakt. Ik zal niet kunnen bewijzen dat ik die andere vijf jaar dat ontbrekende stukje in de selectie was. Maar ach, er zijn ergere dingen. Ik kan ze alleen nu even niet verzinnen.