De week van 16 tot 22 september had een van de hoogtepunten van het jaar moeten worden. Dat werd echter het tegenovergestelde. 16 September stond het WK voor merkenteams, ploegentijdrit op het programma. Een van mijn hoofddoelen van het seizoen. De week voorafgaand aan de wedstrijd hadden we ons goed voorbereid vanuit Sittard, waar ook de start was. Ik voelde me goed, had er heel veel zin in en als ploeg geloofden we zeker kans te maken op die gouden medaille. Dan hadden we wel een superrace nodig om het sterke Specialized Lululemon te verslaan. Maar waar alles goed moest gaan ging juist alles fout! Gelijk vanuit de start had Pauline een mechanisch probleem met haar fiets. We wachtten op haar waar we al zeker een kostbare 20 tot 30 seconden mee verloren. Vervolgens schampte ik na 6 km het achterwiel van Annemiek en omdat het in de tijdrithouding heel moeilijk is om te corrigeren knalde ik meteen tegen het asfalt. Pauline, die in mijn wiel zat, viel erover heen. Ik voelde meteen wel pijn in mijn rechterschouder maar ben toch weer opgestapt om te finishen. Na vijf kilometer werd de pijn echter zo heftig dat ik af moest stappen. Even later werd in het ziekenhuis een gebroken sleutelbeen (rechts) geconstateerd. Pauline had niets gebroken maar wel pijn in haar stuitje.
Op het moment dat je je realiseert dat je iets gebroken hebt, stort de wereld even in. Ik keek heel erg uit naar deze wedstrijd en natuurlijk naar het WK weg op 22 september in Valkenburg. Tot overmaat van ramp finishten onze vier ploeggenootjes ook nog eens als 4e op slechts 20 seconden van het podium. Normaal gesproken hadden we die podiumplaats dus gemakkelijk behaald.
De daarop volgende dagen had ik in eerste instantie heel veel pijn en was ik erg verdrietig over het missen van het WK weg. Gelukkig heb ik heel, heel erg veel lieve telefoontjes, berichtjes en kaartjes gehad van iedereen die met me meeleefde. Hartelijk bedankt hiervoor! Dat heeft me erg goed gedaan! Ondertussen is de pijn veel minder en heb ik me neergelegd bij de pech. Deze dingen gebeuren nu eenmaal en het kan altijd veel erger! Gisteren ben ik nog wel gaan kijken bij het WK voor de vrouwen, dat was op sommige momenten wel moeilijk maar ook onwijs gaaf om live Marianne de wereldtitel te zien pakken. Wat een onvergetelijk moment!
Nu probeer ik zo goed mogelijk te herstellen, wat zo’n vier weken zal duren, en uit te rusten van het seizoen. Ondanks het vervelende einde kan ik wel terugkijken op een van mijn beste seizoenen ooit met als hoogtepunt natuurlijk het winnen van de WB in Zweden. Volgend jaar gaan we er weer voor! Dan maar het WK in Florance…