Je gaat de bocht om, slechts duizend meter asfalt tussen jou en de finish. Je benen blijven malen op de trappers maar je voelt dat er geen kracht meer in zit. Nog vijfhonderd meter, de weg loopt akelig omhoog. Je kan de finish zien, je hoort de aanmoedigingen van het publiek, je kan het rood-wit-blauw bijna ruiken. Je fietst al dertig kilometer eenzaam en alleen rondom Ootmarsum en nu je er bijna bent voel je de hete adem in je nek. Nog honderd meter, je lichaam schokt en schudt, het melkzuur in je benen is gaan klonteren, zo zuur is het. Nog twintig meter, je voelt haar komen en je probeert te gaan staan maar je ploft even hard weer terug op het zadel. Je kan gewoonweg niet meer. Nog minder dan tien meter en je voelt die hete adem over je heen komen en je voorbij gaan. De finish lag een paar meter te ver vandaag. Dag titelprolongatie. Dag rood-wit-blauw. Hallo tranen.

Die hete adem, dat was ik. Ik deed op 28 juni iets waar ik alleen maar van gedroomd had. Nederlands Kampioen worden. Na twintig kilometer achtervolgen stoof ik mijn ploeggenote Lucinda Brand op slechts enkele meters van de finish voorbij. Met stomheid geslagen zakte ik achter de finish neer op het asfalt. Niet wetende of ik moest huilen of lachen van blijdschap. Ik grijnsde maar, heel hard.

Een paar meter verderop lag Lucinda op het asfalt. Huilend, totaal kapot en teleurgesteld. Pers omringde haar om een eerste reactie en emoties vast te leggen. Het verhaal van de verliezer is nu eenmaal mooier dan dat van de winnaar. Wielrennen zit vol met zulke verhalen. Zelf ken ik ze maar al te goed, daarom weet ik waarschijnlijk al een aantal jaren deze column vol te schrijven. Het is dramatiek ten top en spreekt tot de verbeelding. De koers schrijft zijn eigen verhaal.

Gek genoeg voel je dat niet zo op de fiets. Lars Boom heeft er op weg naar Arenberg niet aan gedacht dat het pure poëzie was hoe zijn besmeurde lichaam krachtig over de kasseien danste. Contadors vloeken hadden niets te maken met de prachtige volzinnen die Mart Smeets ’s avonds uitbraakte na zijn dramatische val. Jack Bauer kon slechts janken wanneer hij op tien meter van de streep zijn historische etappeoverwinning in rook zag opgaan toen het peloton genadeloos over hem heen denderde. Het kon hem geen reet schelen dat hij juist nu de harten van miljoenen tv-kijkers had veroverd.

Ik heb er in de laatste kilometers geen moment aan gedacht dat mijn overwinning een ‘thriller’ zou zijn mocht ik Lucinda in extremis nog weten te achterhalen. Of dat het goede stof zou zijn voor een column. Op de fiets denk je slechts een ding: “trappen”. Gelukkig maar, want die trui zit me nu hartstikke lekker.