Momenteel vindt er een voetbaltoernooi plaats in Brazilië dat mij persoonlijk niet echt interesseert. Maar goed, aangezien ik één van de weinigen in Nederland ben zal ik het moeten accepteren dat elke scheet die in Brazilië gelaten wordt opeens groot nieuws is. Nu bleek afgelopen week dat er tussen al die kleinzerige voetballers zich een iets pittiger type bevindt. Eentje die graag ergens zijn tanden inzet. Luis Suárez. En dat was schijnbaar niet de eerste keer.

Ik ben deze week met mijn eigen toernooi bezig. Vandaag het NK Tijdrijden, zaterdag het NK weg. Kleinzerige types kom je hier niet tegen. Dat zult u met mij eens zijn. Maar er zit er één tussen die wel heel extreem is. Ook een bijtertje. Onze Luis Suárez eigenlijk, maar dan op een positieve manier.

Die Suárez, a.k.a. Annemiek van Vleuten, is zojuist Nederlands Kampioene tijdrijden geworden. Voor velen was het een verrassing dat zij de huidige Wereldkampioene Ellen van Dijk wist te verslaan (ook bepaald geen zacht ei trouwens). Voor mijzelf en de mensen om haar heen was de verrassing minder groot. Als er iemand is die ergens haar tanden in weet te zetten om nooit meer los te laten, dan is het Annemiek wel. In haar geval zal er niet een lichte afdruk van een paar tanden te zien zijn, er zou een volledige schouderpartij opgevreten zijn. Visualiseert u zich dit liever niet, het is een akelig beeld. Net zo akelig als het beeld dat ik ken van Annemiek, die ik de afgelopen jaren door haar blessure heel veel pijn heb zien lijden op de fiets. Die zichzelf constant tot het uiterste bleef pushen. Die tot tranen toe haar trainingsblokken af bleef werken, en de volgende dag opnieuw, en de dag daarna weer. Die ik heb gevraagd die fiets gewoon in de schuur te gooien en te gaan genieten van andere dingen in het leven. Omdat ik het hartverscheurend vond om te zien dat haar hoofd dingen wilde die haar lichaam niet kon. Maar ze deed het niet. En vanavond heb ik gezien waarom. Annemiek had haar tanden in het rood-wit-blauw gezet. En wie weet in wat nog meer… En door al die beelden die ik heb van Annemiek, die maar door bleef gaan waar een ieder ander allang de handdoek in de ring had gegooid, is deze titel er één met een bijzonder verhaal. Dat is wat topsport zo mooi maakt.

Annemiek van Vleuten, die krijg je niet naar de kleuten!
(Dit laatste is een citaat uit een (overigens zeer slecht) Sinterklaasgedicht van Johan Lammerts, trainingskamp Zuid-Afrika december 2009, maar achteraf gezien wel een zeer pakkende samenvatting van de persoon Annemiek van Vleuten)