Van Napels naar Milaan, de Giro Rosa was dit jaar weer echt een ‘Ronde van Italië’. Vorige week vrijdag zijn we gestart in Caserta, vlak bij Napels, met een proloog van ruim twee kilometer. Meteen zaten we weer in de typische Italiaanse manier van koersen. Vanaf negen uur ’s avonds start (dus in het donker), over grote basaltblokken midden door het oude centrum en één grote, hectische ‘casino’. Ook de volgende dagen bleek het routeboek ons vaak heel iets anders te beloven dan dat we in werkelijkheid voorgeschoteld kregen. Soms in positieve, soms in negatieve zin. Maar goed, dat hoort nu eenmaal bij Italië en de Giro, dus stellen we ons daar op in. Gelukkig zijn wij ook een ploeg met flexibele meiden die op alle terrein uit de voeten kunnen en dat bleek ook wel gezien de successen die we boekten. Annemiek won meteen de proloog en dus de eerste roze leiderstrui en achter haar maakte Marianne, Pauline en Anna de top-4 compleet. De toon was gezet! Ook in de sprint- en bergetappes deden we mee om de overwinning. Marianne, Pauline en Anna waren de rensters die aangewezen waren om voor het klassement te gaan en de eerste etappe was meteen vrij lastig en zo kwam er al meteen een eerste schifting in het klassement. Marianne won die etappe en nam het roze over van Annemiek, Pauline steeg naar de tweede plaats en had de leiding in het jongerenklassement. Die klassering hebben Marianne en Pauline tot het einde van de Giro weten te behouden en in de laatste bergritten wist Anna nog goede zaken te doen en naar de derde plaats in het klassement te ‘klimmen’. De meeste concurrentie kwam van de Italiaanse Elisa Longo Borgini en de winnares van vorig jaar; de Amerikaanse Mara Abbot. In totaal wonnen we zes ritten, 2 voor Annemiek en 4 voor Marianne. De Italiaanse sprintster Georgia Bronzini won één etappe en de Engelse Emma Pooley won de laatste drie bergetappes. Omdat zij in de eerste etappes tijd verloren had vormde Pooley echter geen bedreiging in het klassement.

Zo lijkt deze Giro ‘appeltje-eitje’ te zijn geweest voor onze ploeg, maar het ging natuurlijk niet vanzelf! We hadden natuurlijk wel een luxe positie met drie kopvrouwen waarvan Marianne vaak bonificatieseconden op de finish pakte en Pauline en Anna wederom bewezen tot de beste klimsters in het peloton te behoren. Zij bleven alle drie gevrijwaard van pech, valpartijen of ziekte en dat gold ook voor ons, de ‘ondersteunende’ rensters. Wij controleerden de wedstrijd en dat lukte elke dag goed. We hadden altijd iemand mee in de aanval en hoefden daarom weinig in de achtervolging. Zelf heb ik vooral in de vlakkere etappes en in de bergetappes voor en tussen de klimmen door mijn werk kunnen doen; de kopvrouwen uit de wind houden, een tussensprint aantrekken, een gaatje dichtrijden of ze voor in het peloton aan de voet van de klim afzetten bijvoorbeeld. Daarna reed ik de klimmen in mijn eigen tempo omhoog zonder dat ik al te diep hoefde te gaan. Voor mijzelf was het klassement namelijk niet belangrijk en daarom probeerde ik energie te sparen waar mogelijk. Tien dagen is namelijk lang en zo kon ik tot de laatste dag mijn ploeggenotes helpen. Het was dan ook een geweldig gevoel om zondagmiddag te finishen op de Madonna del Ghisallo en te horen dat het ook daadwerkelijk gelukt was: 1, 2 en 3 in het eindklassement! En zelfs Annemiek (8e) en Kasia (9e) eindigden nog heel kort in het klassement. Ikzelf voelde me de hele week behoorlijk goed en doordat ik ‘steady’ reed en geen off-day kende eindigde zelfs ik nog op de eerste pagina van het eindklassement…

Maar het mooiste is om samen zo’n roze trui binnen te slepen. Het waren tien dagen van perfect teamwork, ook met onze staff (de mannen die altijd voor ons klaar staan) en daarom vierden we allemaal een roze feestje op het eindpodium!

Nu voel ik de vermoeidheid echter keihard binnenkomen en is het tijd om een paar dagen goed uit te rusten voor ik mijn rood-wit-blauwe trui in de criteriums mag gaan tonen. Arrivederci!

(foto: Anton Vos)

Echte voetbalsupporters! (foto: Anton Vos)

Proloog in Caserta