“Wat een poppenkost, echt idioot. Ik ga m’n best doen.”
U hoeft niet bang te zijn dat de kersverse Olympische kampioene gaat zweven. ‘Anna van der Breggen’ is synoniem voor ‘nuchter’. Toen ik haar een paar dagen voor de wedstrijd succes wenste, was bovenstaande haar antwoord. En daar heeft ze zich aan gehouden. Van der Breggen laat zich niet gek maken of intimideren door de poppenkast die ook wel de Olympische Spelen genoemd wordt. Ze reed koelbloedig en sloeg op het juiste moment toe. Met een gouden medaille als resultaat.
Zoals we allemaal weten heeft deze wedstrijd een dubbel verhaal. In een fractie van een seconde voltrok zich een drama. Eén bocht en een paar regendruppels minder en die gouden medaille had niet om de nek van Anna, maar om die van Annemiek van Vleuten gehangen.
Zoals Anna nuchter is, is Annemiek veerkrachtig. Ik weet maar van weinig mensen, of misschien wel van niemand, die zoveel tegenslag in zijn of haar carrière heeft gekend. Met een perfect gevoel voor timing weet Annemiek op de meest beroerde momenten botten te breken of geperforeerde longen op te lopen. En dan zijn er ook nog die liesslagaders die met regelmaat uit de knoop gehaald moesten worden. Niets kan Annemiek er echter van weerhouden weer op de fiets te klimmen en iedereen, inclusief zichzelf, te verbazen.
Niet alleen Annemiek verbaasde zichzelf in Rio, ook Ellen van Dijk deed het beter dan ze in de aanloop naar deze wedstrijd had verwacht. Na een sterke wegwedstrijd leek ze op weg naar een gouden medaille in de tijdrit, tot ook hier een stuurfout die droom in rook liet opgaan. Maar naar mijn mening was haar grootste prestatie dat ze voor het eerst sinds lange tijd weer droomde van, en geloofde in een medaille. De vrouw met de sterkste benen van het peloton had nu eindelijk ook de sterkste kop erop. Op het WK revanche Ellen!
Tot slot was daar Marianne Vos. Je zou haar in die emotionele achtbaan, die de Olympische Spelen voor de Nederlandse vrouwen was, bijna vergeten. Terwijl zij voor de oppervlakkige sport-fan waarschijnlijk de grote favoriete was, weten insiders dat het al een prestatie van wereldformaat was dat Marianne überhaupt aan de start stond in Rio. Want ook zonder gebroken botten kun je tegenslag hebben. Na jaren oppermachtig te zijn geweest, moet het extra moeilijk zijn om niet mee te kunnen doen met het spelletje waar je zo van houdt. Grote bewondering voor haar comeback, want haar weg terug was geen gemakkelijke. En hoewel ze nu niet meer zelf op de top van de Olympus staat, was het prachtig om te zien hoe zij Anna daarop hielp. Dat noem ik geen Olympische titel verliezen.
Ja, deze Olympiade was idioot. Maar op een andere manier dan Anna vooraf had kunnen bedenken. Met het beeld van Annemiek op het netvlies was even moeilijk om van Anna’s gouden medaille te genieten. Maar nu ben ik zo trots. Niks geen poppenkast, puur winnaars en overwinnaars zijn het, alle vier.