Laatste keren ontgaan ons vaak. De laatste keer dat ik een koetjesreep at, de laatste keer dat ik een cassettebandje in mijn walkman stopte, de laatste keer dat ik een strippenkaart gebruikte. Ik heb er geen herinneringen aan, simpelweg omdat ik destijds niet besefte dat ik met een allerlaatste keer te maken had.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen, laatste keren die we ons wel herinneren. Gebeurtenissen waar we naar hebben uitgekeken of die juist met terugwerkende kracht betekenis hebben gekregen. Mijn laatste schoolexamen, het laatste potje Rummikub met mijn oma, de laatste kus van mijn nu ex-vriend.
Op dit moment besef ik heel goed dat ik met een laatste keer te maken heb. Dit is namelijk mijn allerlaatste column die ik schrijf voor de Wieler Revue. Dat heeft ermee te maken dat ik onlangs mijn allerlaatste wedstrijd als profwielrenster heb gereden. Ook zo’n gebeurtenis die pas met terugwerkende kracht betekenis heeft gekregen. In sommige gevallen vind ik het namelijk wel prettig om bij die laatste momenten niet teveel stil te staan. Van mijn laatste jaar als profwielrenster wilde ik dan ook geen sentimentele afscheidstournee maken. Maar op het moment dat ik besefte dat ik niet meer elke training, elke wedstrijd en eigenlijk elk uur van de dag, kan beleven en benaderen alsof het mijn eerste is als wielrenner, besloot ik dat het tijd is om te stoppen. En zo heb ik er in één klap heel veel laatste keren bij. Mijn laatste intervaltraining, mijn laatste koffieritje met ploeggenoten, mijn laatste trainingskamp, mijn laatste overwinning, mijn laatste wereldkampioenschap, mijn laatste rood-wit-blauwe trui. Maar ook mijn laatste zitvlakontsteking, de laatste keer de smaak van bloed in mijn mond, de laatste keer in de grupetto bergop, de laatste keer midden in de nacht opstaan om de koelkast te plunderen, de laatste bruiloft die ik heb moeten missen…
Het mooie is dat er nu ook weer heel veel eerste keren gaan komen. De eerste keer dat ik straks kan winkelen zonder bang te zijn voor spierpijn, de eerste keer dat ik een ondernemersplan schrijf, de eerste keer dat ik een museumjaarkaart koop en ook echt tijd heb om te gaan. Maar bovenal kijk ik uit naar de eerste keer dat ik langer op het terras kan zitten dan op mijn zadel, onder het genot van een biertje!
Bedankt Wieler Revue en bedankt u, mijn lezers, de wielerfans, voor de afgelopen zes jaar waarin ik op deze plek mocht vertellen over mijn ervaringen in het peloton. Vijftien jaar heb ik daarin rondgefietst, ik heb over de hele wereld vrienden gemaakt en talloze landen mogen bezoeken. Ik heb het vrouwenwielrennen in deze jaren enorme stappen zien maken en blijf ook de komende jaren nog actief betrokken vanuit, onder andere, de UCI Atleten Commissie. Het is een avontuur geweest dat mijn leven verrijkt heeft en ik ben niet bang om toe te geven dat ik mijn concurrenten/ collega’s, juryleden, speakers, organisatoren en al die andere mensen die ik jarenlang wekelijks tegenkwam best een beetje zal gaan missen. Tot slot hoop ik dat mijn plaats hier wordt ingenomen door iemand die aan het begin staat van dit avontuur en heel veel eerste keren gaat beleven in de wielersport!
Iris bedankt !!!