Stel je eens voor dat je na afloop van een week koersen opgepikt wordt bij je hotel door een rammelend busje met een chauffeur die slechts drie woorden Engels spreekt. Na een onstuimige start door de drukke stad worden de wegen stiller, rustiger en tot slot verlaten. Na een uur door niemandsland te hebben gereden draait het busje door een imposant hek een lange oprijlaan op. Aan het einde van die laan komt de chauffeur tot stilstand voor een enorme, excentrieke villa. Het huis is vierkant, zalmroze, heeft grote schuifdeuren en zowel ronde als vierkante ramen.
Zie je het voor je? Ik wel. Na afloop van de Tour Femenino de San Luis (een koers die al een avontuur op zich was) dacht ik in een film beland te zijn…
Mijn ploeggenotes en ik worden hartelijk ontvangen en naar een tuin geleid waar meterslange, vrolijk gedekte tafels staan. Aan die tafels zitten ruim honderd feestelijk geklede vrouwen. En ja, die komen mij wel bekend voor. Zonder helm en wielerkleding moet je even goed kijken, maar het zijn echt dezelfde vrouwen waar ik zojuist een week lang mee gekoerst heb. Verderop in de tuin ligt een enorm rooster op hete kolen waar een aantal mannen met ontbloot bovenlijf complete herten en varkens aan het roosteren zijn. We zoeken een plaatsje aan de lange tafels en laten ons de wijn, het vlees en de andere lokale specialiteiten smaken. Na een paar glazen wijn wordt er flink gekletst met ‘de concurrentie’. Die eigenlijk ook veel leuker zijn dan ze op de fiets overkomen! Even later word ik de villa binnengetrokken door iemand die ik herken als de kampioene van Letland. Van binnen blijkt de villa meer weg te hebben van een discotheek dan van een woonhuis. Een DJ, dreunende beats en een meedeinend peloton wielrensters versterkt dat gevoel. Mijn ploeggenotes en ik laten ons meevoeren naar de dansvloer. Hoewel wij zeven dagen lang de lakens uitgedeeld hebben in deze wedstrijd, zijn de rollen zijn nu omgedraaid. Om mij heen zie ik een massa billen en heupen exact op de maat van de muziek bewegen. Op het podium komen dansmoves langs die in een videoclip van Beyonce of Shakira niet zouden misstaan. Ik heb mijzelf afgelopen week met regelmatig afgevraagd wat die Zuid-Amerikaanse meiden in deze wedstrijd deden. Het is me nu echter helemaal duidelijk. Ze missen misschien nog wat vaardigheden op de fiets, op de dansvloer zeker niet! Ik sta hier als een houten klaas en probeer er met mijn vermoeide lijf nog wat van te maken, maar het is een ‘mission impossible’ tussen deze Latina’s, die duidelijk nog wat energie bewaard hebben voor deze avond. Het maakt me niet uit, ik hobbel maar wat mee, maak een dansje met een Spaanse mechanieker en laat een Argentijnse mij wat tango-passen leren. Wat een geweldige gekke, bijna surrealistische avond!
Het is 15 januari, ik ben in Argentinië en ik heb geleerd dat het peloton niet alleen uit serieuze wielrensters bestaat, maar ook uit vrolijke feestgangers. Wekelijks een feestje bouwen met mijn concurrentes is waarschijnlijk niet zo’n goed idee voor onze conditie, maar van mij zou het wel wat vaker mogen. Helaas is het nu tijd om weer in het busje te stappen dat ons terug naar het hotel brengt, mijn ogen vallen dicht en nu droom ik echt weg…