Potten Speculoospasta en pindakaas, hagelslag, suikerbrood, ontbijtkoek en wafels. Mijn nieuwe werkgever heeft mij aangetrokken om mijn Amerikaanse ploeggenoten wegwijs te maken in het Europese peloton, maar als ik zo de ontbijttafel rond kijk vraag ik mijzelf af of ik wel zo’n goede invloed heb. Met alle liefde deel ik met hen de lekkernijen die de Nederlandse keuken te bieden heeft, maar het is natuurlijk veel belangrijker dat ik mijn ploeggenotes zonder kleerscheuren door de voorjaarsklassiekers loods. (Het is wel prettig dat wanneer ze dan met samengeknepen billen, in een op hol geslagen peloton, over Vlaamse kasseien denderen, ik ze kan motiveren (of troosten na de finish) door een stroopwafel uit mijn zak te toveren.) Maar behalve dat ik hen het reilen en zeilen van het Europese peloton probeer bij te brengen, steek ik ook nog heel wat op van die Amerikanen. Bijvoorbeeld…
… dat koffie maken een sport op zich is. Ik hou persoonlijk best van een lekker kopje koffie en ik heb ploeggenotes meegemaakt die niet functioneerden voordat er drie dubbele espresso’s weggetikt waren, maar mijn nieuwe ploeggenoten gaan een stap verder. Ik zal ze over het algemeen geen fijnproevers noemen, behalve als het op koffie aankomt! Ten eerste hebben ze allemaal hun eigen apparatuur mee om koffie te maken. Ten tweede zijn hun koffers gevuld met favoriete koffiebonen en die worden voor elk kopje koffie vers gemalen. Tot slot ontstaat er na een paar weken in Europa een levendige zoektocht en handel in koffiebonen, omdat ze door hun bonenvoorraad heen zijn. Het voordeel voor mij is dat ik niet meer in de rij hoef te staan bij de koffieautomaat aan het ontbijtbuffet.
… dat spek goed voor je is. Tenminste, dat beweren zij. En hoe kan ik het oneens met ze zijn als ze allemaal even slank en fit zijn? En dan heb ik het niet over marshmallows, maar over bacon. Borden met uitgebakken spek zie ik langskomen bij het ontbijt. Af en toe nog met een vette worst en een roerei erbij. Mijn maag draait zich drie keer om bij het idee alleen al! Ik vind mijn schaaltje havermout met een appeltje erdoor een betere keuze, maar dit is duidelijk een advies dat ze niet van mij aannemen. Er zal een zeer volhardende diëtist aan te pas moeten komen om hen van deze gewoonte af te kunnen brengen.
… dat tequila een medicijn is. Ik denk dat de farmaceutische markt nergens groter is dan in de Verenigde Staten, maar toen een Argentijnse bacterie in mijn maag er voor zorgde dat koersen zo goed als onmogelijk was, schonk mijn ploegleidster mij gewoon een flink glas tequila in. Het leek mij een nogal ouderwetse methode om een bacterie met sterke drank te lijf te gaan, maar na drie dagen hield ik alles wel weer binnen. En ik heb nog nooit zo lekker geslapen als die week…
Vat dit echter niet verkeerd op, iedere cultuur heeft zo zijn eigenaardigheden en ik maak wel degelijk deel uit van een zeer professionele ploeg. Dat denk ik toch…
Klik hier voor de Engelse versie van deze column op Cyclingtips.com