Voor het eerst in mijn carrière heb ik afgelopen week de Route de France gereden. Om een of andere reden was ik nog nooit gestart in deze 8-daagse wedstrijd en het was erg leuk om weer eens een, voor mij, nieuwe wedstrijd de rijden. Het was een perfect georganiseerde koers door midden-Frankrijk. We gingen van start in Soissons (net boven Parijs) en finishten zaterdag in Chauffailles. We verplaatsen ons elke dag naar een ander hotel (of internaat) maar omdat de en finish- en startplaatsen meestal redelijk bij elkaar in de buurt lagen hoefden we voor en na de etappes meestal niet lang in de auto te zitten. Op 3 augustus gingen we van start met een proloog over 3,8 km. Deze was redelijk technisch, inclusief een paar kasseienstroken en een klimmetje. Ik was erop gebrand om hier meteen een goed resultaat neer te zetten omdat ik meestal wel goed ben in prologen en korte tijdritjes. Het ging ook goed, op de een-na-laatste bocht na, waar ik een inschattingsfout maakte en zo een paar belangrijke seconden liet liggen. Met een zesde plaats op 7 seconden van winnares Emma Johansson (Orica-Greenedge) was ik wel tevreden. Mijn eigen doel en ook van de ploeg was om in eerste instantie voor etappewinst te gaan in deze ronde. Het feit dat er behalve het algemeen- en jongerenklassement geen nevenklassementen als een berg- of puntenklassement was en er ook geen bonificatieseconden te verdienen waren onderweg of op de streep, zorgde voor een zeer gesloten wedstrijd. Op de laatste dag na was het parcours nooit heel lastige en stond er ook geen noemenswaardige wind. De ploegen van leidster Johansson en sprintster Bronzini (Wiggle-Honda) controleerden dus de wedstrijd en hoewel wij constant de aanval kozen kreeg er nooit een groep echt de ruimte en was het heel moeilijk om een etappe te pakken in deze wedstrijd. Alleen in de voorlaatste etappe op vrijdag wist ik aan de greep van het peloton te ontkomen om 30 km lang in mijn eentje vooruit te rijden, maar ik had natuurlijk liever een paar medevluchters meegehad en daarbij was het nog te ver van de finish om echt voor de winst te rijden. Behalve de prijs voor de strijdlust leverde dat dus niets op. Met Thalita en Pauline die zich in de sprints mengden wisten we wel een paar ereplaatsen te behalen, maar Georgia Bronzini was een klasse apart in de sprint in deze ronde, zij won zes etappes! De laatste dag kregen we dan wel een paar echte beklimmingen voor de kiezen, die meteen flink steil waren! Iets te steil voor mij eerlijk gezegd. Maar het feit dat ik de eerste helft van de etappe geprobeerd heb om een ontsnapping te forceren hielp ook niet echt mee. Ik finishte die dag in de tweede groep als 22e en werd 23e in het eindklassement. Linda Villumsen (Wiggle-Honda) greep de laatste etappe aan voor een lange solo en pakte zo knap de etappe en het eindklassement. Mijn ploeggenootje Pauline Ferrand Prevot won de jongerentrui.