Ik heb er eigenlijk nog steeds geen woorden voor maar vind dat ik toch een stukje moet schrijven. Hoe gek is het om ‘s morgens op te staan als Iris en naar bed te gaan als Nederlands kampioen. Natuurlijk ben je als kampioen nog steeds gewoon Iris, toch is dit een overwinning die een vrij apart gevoel geeft. Wel een heel goed gevoel!
Voor de wedstrijd had ik nooit gedacht dat ik kampioen zou worden, niet omdat ik dacht het niet te kunnen, maar gewoon omdat ik daar niet zo mee bezig was. Toch verliep de wedstrijd zo dat ik in de ultieme finale wel in een kansrijke positie kwam en kon ik een overwinning boeken waar ik alleen maar van kon dromen. Hoewel ik wat dat betreft helemaal niet zo’n dromer ben. Maar als wielrenner is het toch ultiem om een jaar lang in het rood-wit-blauw te mogen rijden.
De wedstrijd verliep precies zoals wij met de ploeg gehoopt hadden. Na drie ronden trokken we vol koor vanaf de Kuiperberg en bleven we met 15 rensters over, waar wij compleet (met acht) bij waren. Vervolgens trok ik uit die groep ten aanval met Annemiek van Vleuten. Na een ronde werden we weer ingerekend door de achtervolgers en demarreerde Roxane meteen. Zij kreeg wel alle ruimte en wist een maximale voor sprong van 2 minuten te halen. Na een lange solo werd Roxane ingerekend en wisten we als ploeg weer het veld uit elkaar te trekken. Opnieuw waren we met een klein groepje over waar Lucinda met twee ronden te gaan uit demarreerde. Hoewel het peloton nu minder marge leek weg te geven, leek ze lang op weg naar de winst. Toen Janneke Ensing (Boels-Dolmans) en Natalie van Gogh (Parkhotel Valkenburg) in de achtervolging gingen sprong ik mee. Natuurlijk mocht ik niet op kop komen. We kwamen niet dichterbij en toen ik zag dat de achtervolgende groep terugkwam sprong ik bij deze twee weg en probeerde ik in eerste instantie de achtervolgers voor te blijven en zo een podiumplaats te behalen. Toen ik in de laatste 10 kilometer echter merkte dat Lucinda aan het verzwakte begon ik te hopen dat ik haar bij kon halen. Dat lukte echter pas op een paar meter voor de streep toen ik over haar heen sprintte… Een vervelend gevoel om je ploeggenoot zo voorbij te steken, een geweldig gevoel om die trui aan te mogen trekken op het podium.
Bij deze wil ik iedereen ook bedanken voor alle felicitaties via welke weg dan ook!
Bekijk hier de samenvatting van de NOS en beluister de reacties.
Filmpje en reactie rabosport.nl:
er zijn geen afbeeldingen gevonden