Gisteren hebben we de laatste wedstrijd om de WereldBeker gereden in het Franse Plouay. Het was al duidelijk dat Lizzie Armitstead (Boels-Dolmans) het klassement over deze wedstrijdenreeks zou winnen. Ik stond eerste in het sprintklassement en met slechts één tussensprint in deze wedstrijd kon mij deze prijs ook niet meer ontgaan. Het was dus een open wedstrijd en dat gold ook voor onze ploegentactiek. Maar meegenomen dat Plouay één van de lastigste wedstrijden van het jaar was wist ik dat ik niet tot de aanvallen van de klimmers moest wachten want dan zou het moeilijk zijn om te volgen. De eerste 50 kilometer van de wedstrijd was het echter behoorlijk mat en had het weinig zin om aan te vallen. Op de tweede passage van de steile klim, een paar kilometer van de tweede finishpassage brak de wedstrijd open en plaatsten we een paar aanvallen. Ik wist bovenop weg te komen met een groepje van acht rensters, maar het peloton liet het niet begaan en op de finishdoorkomst werden we weer gegrepen. De wedstrijd was nu echter wel echt begonnen en in de derde ronde werd er behoorlijk pittig gereden. Op de derde passage van de steile klim reden er in eerste instantie 10 rensters weg waarbij ik net de aansluiting mistte. Op het klimmetje na de finish werd er weer flink doorgetrokken en daardoor sloten we enkele kilometers laten met nog eens elf rensters bij de eerste groep aan. Een kopgroep van 21 rensters met daarbij de complete Rabo-ploeg was een geweldige situatie voor ons en zo konden we het spel perfect spelen. Lucinda wist vervolgens weg te komen met nog twee rensters en een voorsprong te pakken. In onze groep schudde Anna nog eens aan de boom. Hier werden Roxane en ik wel slachtoffer van want de eerste groep viel daardoor in twee stukken. Maar met vier rensters voorin was de situatie natuurlijk nog steeds heel goed voor ons. De eerste groep haalde Lucinda’s groepje bij en hoewel Lucinda moeite had om op de klimmetjes te volgen wist ze op haar typische ‘dood of de gladiolen’ stijl in de afdaling terug te keren en meteen eroverheen te knallen. Vanuit de achtergrond beschermd door drie ploeggenotes soleerde ze zo op een zeer knappe wijze naar de overwinning in deze wedstrijd! Achter haar sprintten Marianne en Pauline naar de overige twee podiumplekken. Mijn groepje reed voor plek 11 maar mijn sprint was niet veel meer en ik finishte als 20^e. Hoewel dit misschien niet mijn beste uitslag ooit in deze wedstrijd is, wat het wel mijn beste wedstrijd ooit in Plouay. Ik was heel blij dat ik met de betere klimmers mee kon op dit lastige parcours en om te voelen dat mijn vorm nog steeds heel goed is. En natuurlijk is het heel leuk dat ik aan het eind van deze Wereldbeker cyclus één van de door mijzelf ontworpen truien mee naar huis mag nemen!

Veel tijd om uit te rusten van deze wedstrijd is er echter niet, na een nachtje in mijn eigen bed reis ik alweer af naar Tiel waar dinsdag de Boels Ladies Tour van start gaat met een tijdrit van 10 kilometer. Zes dagen later finishen we in Zuid-Limburg. Meer info over deze wedstrijd vind je hier.

winst in het sprintklassement. Foto: Anton Vos