Het was er dit seizoen nog niet van gekomen. Maar als die overwinning er dan eindelijk is, dan is het dubbel zo leuk wanneer dat in je ‘thuiswedstrijd’ de Ronde van Lekkerkerk gebeurt. Want ondanks dat ik een dorp verderop woon, zie ik deze ronde toch als mijn thuiswedstrijd. Al was het alleen maar door de vele vrienden, familie en clubgenoten langs de kant! Makkelijk was het echter niet, al kwam de meeste concurrentie van mijn eigen ploeggenote Marianne Vos. Al vroeg in de wedstrijd ging zij in de aanval waardoor ik in de achtervolging moest. Hierdoor ontstond eerst een kopgroep van 10 en later 5 rensters. Mijn aanval werd door deze groep gepareerd waarna Marianne wel een gat wist te slaan. En dus was ik weer tot achtervolgen gedwongen. Wel kon ik hierbij mijn drie medevluchters lossen. Ik heb dus bijna de complete wedstrijd in mijn eentje achter Marianne aangereden die ik pas op 8 ronden voor het einde wist bij te halen. Ondertussen hadden we ieder apart ook al het peloton en onze achtervolgende groep die voor plek drie reed gedubbeld. In de finale probeerde Marianne nog wel wat speldenprikken uit te delen maar uiteindelijk gingen we met z’n tweeën sprinten om de zege. Ik probeerde Marianne te verassen door vroeg aan te gaan en dat lukte! Natuurlijk wist ik dat Marianne mij deze zege van harte gunt, maar ik weet ook dat ze niet graag verliest… Door onze onderlinge strijd werd het in elk geval wel een zware en voor het publiek leuke wedstrijd. Mijn Duitse ploeggenote Anna Knauer maakte het Rabo-feest nog compleet door de sprint voor de derde plaats te winnen. Vervolgens natuurlijk heel veel felicitaties en reacties van mijn ‘supporters’.

Twee dagen later werden de rollen echter omgedraaid. Zaterdag stond namelijk de klassieker Wijk en Aalburg, sinds dit jaar omgedoopt tot de Marianne Vos Classic op het programma. Juist; Marianne’s thuiswedstrijd!  Ondank het mooie weer en weinig wind werd het een heel zware wedstrijd. Maar dat was dan wel onze eigen schuld. Al na vijf kilometer wedstrijd probeerden we door maximaal door te trekken ‘het kaf van het koren’ te scheiden. En ook in de derde van de drie grote omlopen deden we dat, gevolgd door een aantal aanvallen. Onze opzet om op deze manier een kopgroep weg te krijgen lukte echter niet en daarom kozen we om het dan maar bij elkaar te houden voor een massasprint, die Marianne ‘natuurlijk’ won!

Gisteren weer een mooie wedstrijd; De Belgische klassieker Gooik-Geraardsbergen-Gooik. Vorig jaar wist ik hier derde te worden. Nu was het parcours iets gewijzigd en waren er vier klimmetjes in het parcours opgenomen, waaronder de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg. De wedstrijd was redelijk mat tot de Muur waar vier rensters wegreden: Vos, Johansson, Longo Borgini en Moolman. Zij gingen iets te rap voor mij en achter hen duurde het vrij lang tot de ploegen die de slag gemist hadden een achtervolging op gang hadden gezet. In de finale werd het echter nog spannend toen we de koplopers tot op 20 seconden naderden en hadden Sabrina en ik onze handen vol aan het pareren van aanvallen van de concurrentie. Marianne wist echter ook deze wedstrijd naar haar hand te zetten door Johansson en Longo Borgini naar plek 2 en 3 te verwijzen in de sprint. Ik finishte in het overgebleven pelotonnetje (als 25e).

Pittig weekeindje dus! Nu twee dagen bijkomen en dan start ik woensdag in de Parel van de Veluwe. Daarna staat er een korte stage in Spanje op het programma waar we het WK parcours gaan verkennen en rijden we aansluitend de klassieker Durang0-Durango.