Ik wilde een beetje meer avontuur, en ik kreeg het! Argentinië en de Tour Feminino San Luis was zeker anders dan de wedstrijden die ik tot nu toe gereden heb. Argentinië ligt dan ook niet om de hoek. Na vier dagen reizen kwamen mijn ploeggenotes en ik aan in San Luis, een stadje dat ongeveer 800 km westelijk van Buenos Aires ligt. Een tropisch klimaat, een rommelig stadje en een chaotische wedstrijdorganisatie lagen op ons te wachten. Na twee dagen acclimatiseren begonnen we met een losstaande wedstrijd; de GP San Luis. Tegen mijn verwachting in was er de eerste dagen geen brandende zon en op de wedstrijddag goot het zelfs van de regen. Voor mij niet zo’n probleem, maar voor een groot deel van het peloton wel. Het werd een ware veldslag! Het was natuurlijk mijn eerste wedstrijd met mijn nieuwe ploeggenotes en hoewel we elkaar nog maar twee dagen kenden verliep de onderlinge samenwerking meteen behoorlijk goed in de wedstrijd. Ik kon Coryn Riviera, onze sprinter, goed helpen in de ‘lead-outs’ en zij behaalde een tweede plek in deze wedstrijd.
De dag erna ging de etappekoers ‘Tour Feminino San Luis’ van start. De temperatuur was ondertussen flink gestegen en de moraal in het peloton ook, want er werd de eerste etappe van start tot finish hard gereden en veel aangevallen. Het peloton bestaat voor een groot gedeelte uit Zuid-Amerikaanse teams met een aantal Amerikaanse en Europese ploegen. Hoewel ik veel van de Zuid-Amerikaanse rensters niet ken viel het niveau mij niet tegen. Zo reden de Columbiaanse meiden behoorlijk hard omhoog en de Cubaanse selectie (tevens baanrensters) was ook erg sterk. Waarschijnlijk ook doordat dit hun ‘zomer’ is en ze al een aantal wedstrijden hebben gereden, terwijl wij eigenlijk nog aan het opstarten zijn.
Ondanks dat ik die eerste etappe mijzelf meerdere keren afvroeg hoe ik toch ooit had kunnen bedenken dat het leuk zo zijn om op 10 januari al een etappekoers te gaan rijden ging het allemaal nog best goed. Katie (Hall) pakte de bergtrui onderweg en in de finale trokken we mooi de sprint aan voor Coryn (Rivera) die de etappe won! Daarmee hadden we meteen de bergtrui en de leiderstrui in de ploeg. Vol zelfvertrouwen gingen we dan ook van start in tweede etappe, die we goed onder controle hadden maar in de laatste kilometers kwamen we te vroeg op kop en was Coryn’s sprint verkeken. De Italiaanse Tagliaferro van Ale-Cippolini won deze etappe. Daarna ging het bergafwaarts met de ploeg. De derde dag waren we eigenlijk allemaal ziek, zwak en misselijk. En met ons het halve peloton (waarschijnlijk door de eerste wedstrijd in de regen, omdat de wegen heel smerig zijn hebben we dus ook heel veel smerig water binnengekregen). Abbie (Mickey) en Annie (Ewart) zijn in deze etappe wel van start gegaan maar moesten ziek afstappen. Ikzelf was ook flink beroerd en moest na 30 km wedstrijd flink overgeven. Gelukkig werd er deze dag niet erg hard gereden en heb ik de resterende 90 km op een lege maag en bidonnetjes met water gereden. En op mijn tandvlees de finish gehaald. Maar ik was niet helemaal naar Argentinië gekomen voor een paar dagen wedstrijd en dus was ik vastbesloten niet op te geven. De vierde dag stond er gelukkig alleen maar een tijdrit van 12 km op het programma die Diana Carolina (Penuela), Coryn en ik op ons ‘gemak’ hebben gereden om een beetje te herstellen en op te laden voor de laatste twee dagen. Katie ging er wel helemaal voor met een tweede plaats als resultaat. De laatste twee dagen wisten we ons inderdaad te herpakken. Katie toonde al in een geweldige vorm te steken door in de etappe met aankomst bergop niet alleen naar dagwinst te rijden maar ook meteen de leiderstrui over te nemen van de Amerikaanse Lauren Stephens! In de laatste etappe moesten we dus de leiderstrui verdedigen. Hoewel we nog maar met z’n vieren waren ging dat heel goed. De etappe was (gelukkig voor mij) vlak en hoewel er veel aanvallen waren hadden we de boel goed onder controle. De etappe eindigde in een sprint en de blijdschap was groot toen we heelhuids de finish over waren! Katie won het algemeen klassement en het bergklassement! Het was een week met hoogte- en dieptepunten dus en misschien was het daarom wel extra leuk om deze wedstrijd te winnen. Het is natuurlijk sowieso heel tof om je eerste wedstrijd met een nieuwe ploeg te winnen, maar het was vooral leuk omdat het een echte teamprestatie was.
Ik moet zeggen dat ik me ook al meteen erg prettig en thuis voel in deze ploeg. De begeleiding is heel professioneel en behulpzaam en de meiden zijn niet alleen aardig, we hebben ook meteen veel lol met elkaar! Ik hoop dat deze goede start een opmaat is van een mooi seizoen.
Maar eerste volgt er nu een weer een lange reis terug naar Amerika, waar we een trainingskamp zullen hebben in Florida. Tot zover Argentinië!
(foto’s: Maximiliano Blanco)
