Ik ben de discussie over doping ondertussen zo kotsbeu dat ik er eigenlijk geen letter meer aan wil verspillen. Deze week komt het echter zo dichtbij dat ik er niet omheen kan. Zoals elk voorjaar bereid ik me op de april-klassiekers voor in Toscane. In het legendarische familiehotelletje Zi Martino. Een grote schare profploegen gingen ons de afgelopen 30 jaar voor. Ik dacht dat dit kwam door de uitstekende ‘doppio’s’ (dubbele espresso’s), de overheerlijke pasta’s en de prachtige trainingsroutes maar sinds het Rabo-dopingdossier weet ik de ware reden. De Apotheek van Castagneto Carducci.

Dankzij het nodige spit en graafwerk van de fanatieke wielerjournaille is dit de grap van de week hier. Naast de borsten van Liz Hatch ((mannen, google gerust) ook al zo’n discussie waar ik eigenlijk geen letter aan wil verspillen maar me toch dood aan erger. Het feit dat een wielrenster die in neutralisatie al gelost wordt maar daarbij wel haar dubbel-D-cup uit haar koersshirt laat slingeren en daardoor meer publiciteit krijgt dan de winnares. Mijn feministische inborst kan zich daar zo over opwinden dat mijn ploegleider me nu ‘liefkozend’ Liz Slappie noemt. U zult wel denken dan ik gewoon jaloers ben, maar ik heb als renster toch echt honderd keer liever dat mijn kuiten uit mijn broek knappen dan mijn borsten uit mijn shirt. Tot zover deze discussie) zijn ook de grote hoeveelheden kaneel die wij verwerken goed voor veel lol (kaneel werkt namelijk ontsmettend, verwarmend, krampwerend en heeft een gunstig effect op de bloedsuikerspiegel. Het belangrijkste effect volgens een van mijn ploeggenoten is echter dat je er bloedgeil van wordt (ze is afgestudeerd Universiteit van Wageningen en dus neem ik aan dat dit in menig studentenhuis proefondervindelijk is vastgesteld, wat bij studenten natuurlijk nog steeds niets zegt! Ik kan na drie maanden van intensief gebruik dit feit naar het land der fabelen verwijzen aangezien het aandeel vrijgezellen, inclusief mijzelf, in onze ploeg niet is afgenomen. Maar dit terzijde). U merkt; het niveau is niet altijd even hoog op dit trainingskamp.

Terug naar De Apotheek. De apotheek waar volgens een ex-rabobankrenner epo werd gekocht en vervolgens naar Nederland vervoerd. Langs die apotheek fietsen wij dus elke dag. Naast alle bordjessprints is dit ondertussen de meest prestigieuze sprint van de training; dubbele punten! Tot zo ver bleven alle grappen dus nog onschuldig. Tot Roxane Knetemann een knieblessure opliep. Dan merk je toch opeens dat er in Italië óf een taalbarrière óf een iets anders medisch systeem werkzaam is. Er wordt een manueel therapeut gebeld maar er verschijnt een huisarts. Die wordt ook niet ‘zomaar’ gebeld. Nee, pas gebeld wanneer onze gastvrouw het licht van zijn huis op de heuvel ziet branden (het was al bijna bedtijd) waarop ze waarschijnlijk iets van witte rook vanuit het hotel liet opgaan. Vervolgens verschijnt er een grijs mannetje met een enorme cortisonespuit in zijn tas. Terwijl wij ondertussen allemaal met buikpijn van het lachen onder tafel liggen verwijst Roxane de man met haar Noord-Hollandse tact resoluut weer terug naar zijn huis op de heuvel. Dan maar een zere knie. Nee, trainingskampen in Castagnetten Carducci zullen dankzij De Apotheek en het dopingdossier nooit meer hetzelfde zijn.