Wilt u zich in één week tijd tien jaar jonger en tegelijkertijd wijzer dan ooit voelen? Dan kan ik u ‘La Route de France’ met vijf piepjonge meiden aanraden. Werkt heel verfrissend! Normaal gezien maak ik deel uit van Rabobank-Liv, een geweldige ploeg waarmee we wekelijks samen wedstrijden naar onze hand kunnen zetten. Erg gaaf, maar soms betrap ik mijzelf erop dat het winnen van een wedstrijd met de ploeg hetzelfde gevoel geeft als het halen van een halfje wit bij bakker. En dat is niet het gevoel dat ik tien jaar geleden had toen ik mijn eerste rondjes in het vrouwenpeloton reed.

Een zevendaagse etappekoers met de Nationale selectie dus. Het begon met een lange autoreis, een zak krentenbollen en vijf uitgelaten meiden. Demi de Jong wordt aan een kruisverhoor van Johan Lammerts onderworpen. Nee, politiek en geschiedenis hebben niet bepaald haar interesse. Van Edith Piaf heeft ze nog nooit gehoord. Ik weet dat ze over tien jaar en heel wat autoritjes naar Frankrijk en andere Europese bestemmingen Johan wat meer tegengas zal kunnen geven.

Bij aankomst wordt ontzet gereageerd op ons onderkomen. Tsja, na tien jaar zijn mijn verwachtingen van een Frans ‘hotel’ zo laag dat ik een schoon bed en werkende douchekop al als luxe ervaar. Desalniettemin springen de ‘rookies’ uitgelaten door de gang en kunnen ze niet wachten om van start te gaan. Goed bedoeld advies over het sparen van energie en zoveel mogelijk rust pakken in de wind slaand. Hier kwamen ze al snel op terug. Wat betreft de wedstrijd werden er realistische doelen gesteld: “uitrijden”.

Veel tactische plannen hoefden er dan ook niet gesmeed te worden. Deze wedstrijd was vooral bedoeld om ervaring op te doen. Het is leuk om te zien hoe snel ze dingen oppikken en, ondanks de toenemende vermoeidheid, elke dag verbeteren.

De euforie van het meespringen met een ontsnapping of het halen van bidons tot het leermoment van een slecht gekozen plasstop tijdens de wedstrijd. Af en toe voelde ik me een soort ‘moeder gans’ met mijn goedbedoelde adviezen en ik zal niet ontkennen dat ik op sommige vlakken een enorme generatiekloof voelde. Echt oud voelde ik me toen een verzamelaar mij een foto liet signeren van tien jaar geleden, hilariteit ten top!

Ik ben stiekem een beetje jaloers op die jonge, frisse wielrensters. Het herinnerde me aan mijn eerste jaren in het peloton, toen alles nog één groot avontuur was. Tegelijkertijd ondervond ik ook hoe tof het is om je kennis en ervaring over te brengen op jonge talenten. Bij deze neem ik me voor weer eens wat vaker met de blik van een eerstejaars naar mijn leven te kijken. En dat is niet het enige dat ik geleerd heb van deze meiden. Ook weet ik nu precies welke muziek ik (niet) mis als ik geen top-40 luister. In welke steden je het leukste kan winkelen. Heeft Ashlynn van Baarle me laten zien hoe je met behulp van vriendelijk bedoelde tikjes gemakkelijk naar voren rijdt in het peloton. En is mijn ‘selfie-techniek’ bijgespijkerd. Wat ze van mij geleerd hebben? In elk geval dat je altijd moet zorgen dat je goed op de foto staat, om te voorkomen dat je tien jaar later weer met je ongewassen hoofd en ongekamde haar geconfronteerd wordt. En hoe je met behulp van een fles goeie ketchup een week lang taaie kip met doorgekookte pasta door je strot krijgt…

Lees hier mijn vorige column: Allerliefste… Lars Boom

Deelnemers verjongingskuur…