Op het moment van dit schrijven zijn we onderweg van St. Amand Montrond naar Plouay. We hebben gisteren vijf zeer succesvolle dagen ‘Trophee ‘d Or’ afgesloten met een etappewinst van Annemiek! En hoewel dat in eerste instantie niet de insteek was, wisten we ook nog met vier rensters in de top-10 van het eindklassement te finishen. Marianne won het klassement, Lucinda was derde, ikzelf achtste en Annemiek tiende!
Zaterdag gingen we van start in Frankrijk met naast de vier bovengenoemde ook nog Megan en Sabrina. De eerste etappe leek op papier niet al te lastig maar er stond een flinke wind en dat leende zich er perfect voor om in de finale de boel ‘op de kant te gooien’. Een verassende actie voor de concurrentie die meteen een flinke schifting opleverde. Met 19 rensters gingen we de finale in waar een klimmetje op de plaatselijke omloop nog eens voor een schifting zorgde. Hier reed Marianne met vier rensters weg. Megan en ik probeerden de oversteek te maken maar pas toen Lucinda ging reageerde er niemand en hadden we ook in de kopgroep een overtal situatie. Marianne won de sprint van dit groepje voor Bronzini en Lucinda. De eerste etappewinst was binnen met de leiderstrui als beloning! Ik finishte op een minuut in een groepje van zes hierachter als negende en bezette een zesde plaats in het klassement. Op zondag stond er ‘s morgens een tijdrit van 18 km en ‘s middags een etappe van 80 km op het programma. Ik voelde me net als de voorgaande dag sterk en finishte als vijfde in deze tijdrit op een kleine minuut van Marianne, die weer naar winst snelde! De middagetappe was behalve veel regen en valpartijen niet bepaald enerverend. Halverwege koos de Russin Chulkova de aanval en aangezien ze niet gevaarlijk was voor het klassement hebben we haar de ruimte gegeven. Megan, Sabrina en Annemiek controleerden en Marianne won de pelotonsprint voor plek twee. Aan het eind van de dag bezette Marianne, Lucinda en ik de plekken 1,3 en 5 in het algemeen klassement en dus hadden we allemaal nog zicht op winst. We wisten dat maandag beslissend zou zijn voor het klassement met de ‘koninginneetappe’. We kregen een soort Ardennen-achtig parcours voorgeschoteld met een heel aantal klimmen. Ik kon op de klimmen goed mee die maar toen Anna van der Breggen (Sengers) halverwege de etappe op een steil stuk een aanval plaatste moest ik passen. Marianne kon wel meteen mee en Lucinda kon gelukkig ook nog net haar karretje aanhaken. Zo was er een kopgroep van zes met daarbij wel de beste klimsters van de wedstrijd. Ik baalde wel een beetje dat ik net tekort kwam, maar misschien was dit ook wel net wat teveel gevraagd van mijn ‘klimmersbenen’! In de achtervolgende groep was er totaal geen organisatie en daarbij moesten we nog eens een minuut of vijf voor een spoorwegovergang wachten! De kopgroep pakte dus minuten voorsprong (een stuk of 10 op de finish) en van achteren konden alle geloste rensters weer aansluiten. Marianne pakte weer de etappe en Lucinda verdedigde knap haar derde plaats.
De dag erop was het parcours een stuk vlakker en stond er nagenoeg geen wind. De eerste 1,5 uur was het echter oorlog met de ene aanval na de andere! Megan, Annemiek en ik deden lekker mee en na een kleine 50 km wisten Megan en ik eindelijk een succesvolle aanval op touw te zetten met vijf mede-vluchters. We voelden ons allebei goed en wisten dat ritwinst erin zat, maar dan moesten we het goed aanpakken. Megan zou zich daarom sparen en ik bleef meedraaien. Met acht kilometer plaatste ik de eerste aanval en daarna nog twee keer maar telkens sprong er of een renster mee die niet over wilde/kon nemen of de Cippolini-sprintster Taglioferro reed het gat dicht. Met drie kilometer te gaan leek ik wel succes te hebben en had een behoorlijk gat. Ik had enkel de Canadese Canuel (Futuroscope) in mijn wiel en die kon niet meer echt overnemen. Achter mij twijfelden ze echter niet en zo werd ik net onder de vlag van de laatste kilometer weer ingelopen. Megan werd vervolgens nipt geklopt in de sprint door de Australische Amy Cure. Ik finishte als zesde. Bij mij overheerste achteraf vooral teleurstelling dat ik mijn goede benen en deze mooie kans niet heb kunnen bekronen met een etappewinst. De laatste dag waren er echter weer kans voor aanvallen en het was ook weer een agressieve start van de wedstrijd. Al snel wist Megan weer met een groepje weg te blijven en toen deze na 50 km onder aanvoering van Cippolini werd ingerekend koos Annemiek het hazepad en kreeg zes rensters mee. Deze groep had de zege van het peloton en liep snel uit. Annemiek plaatste op de klim in de plaatselijke omloop een aanval en reed zo solo naar de meet! Een leuk einde van een goede week dus waarin we als ploeg geweldig gereden hebben. Ik heb er in elk geval van genoten en hoop deze goede benen mee te nemen naar Plouay waar zaterdag de laatste wedstrijd om de WereldBeker op het programma staat. Au revoir! (klik hier voor de complete uitslag)
