Zaterdag werd de laatste wedstrijd om de WereldBeker verreden. Marianne kon de eindoverwinning in het klassement al niet meer ontgaan gezien haar ruime voorsprong op de nummer twee, Emma Johansson. Dit betekende dat we de wedstrijd open in konden gaan en iedereen een kans had. Ik was met vertrouwen uit Trophee d’Or gekomen maar wist dat ik niet moest wachten tot de echte klimmers hun aanval zouden plaatsen op dit lastige parcours. We reden 5 rondes van 27 kilometer , het parcours is glooiend met drie echte klimmetjes per ronde. In de eerste 1,5 ronde gebeurde er zo goed als niets en omdat ik me slecht in kon houden en we als ploeg ook meer belang hadden bij een zware wedstrijd plaatste ik op de tweede klim in het rondje na zo’n 40 kilometer de eerste aanval. Ik sloeg meteen een gaatje maar het peloton organiseerde al snel. Toen ik terug werd gepakt ging Roxane maar ook die kreeg geen ruimte. We besloten nog even te wachten en in de derde ronde gooide we echt de knuppel in het hoenderhok. Rox, Megan en ik kozen om de beurt de aanval en dat zorgde niet voor een kopgroep maar er wel voor dat de deur vanachteren behoorlijk open stond en het peloton snel uitdunde. Van andere ploegen kwam er zo goed als geen initiatief en dat maakte het lastig om echt weg te komen. Het was dus onvermijdelijk dat in de voorlaatste ronde op de stijlste klim van het parcours een echte schifting optrad. Amaliusuk (Be Pink) plaatste daar een aanval en Marianne, van der Breggen (Sengers), Canuel (Futuroscope) en Johansson (GreenEdge) waren met z’n vijven gevlogen. In het peloton daarachter was er weer geen organisatie en de voorsprong van de koplopers liep snel op. In de laatste ronde probeerde ik nog weg te komen uit het peloton maar zonder succes. Lucinda wist wel bovenop de laatste klim nog weg te rijden met Cantele en Antoshina en zo het sprintende peloton nipt voor te blijven (zesde). Marianne won, je zou bijna zeggen ‘vanzelfsprekend’, de wedstrijd. Voor Johansson en van der Breggen. Ik finishte als 13e in een uitgedund pelotonnetje van zo’n 20 rensters. Ik kijk met een tevreden gevoel terug op de wedstrijd. Niet alleen omdat ik weer bewezen hebt dit soort lastige wedstrijden heel goed aan te kunnen maar ook omdat ik met mijn ploeggenotes weer een duidelijke stempel op de wedstrijd heb weten te drukken. Helemaal geweldig als Marianne het dan weer afmaakt met een klinkende overwinning en als bonus pakte we ook nog de overwinning het het ploegenklassement van de WereldBeker! Klik hier voor de complete uitslag.