Een typisch obstakel voor de voorjaarsklassiekers zijn de Belgische (en Drentse) kasseienstroken. Daar is nu een nieuwe type aan toegevoegd: de Italiaanse ‘strade bianche’, oftewel de witte wegen van Toscane, oftewel gravelpaden! De ‘Strade Bianche’ maakt al een aantal jaren deel uit van de kalender van onze mannelijke collega’s en sinds dit jaar wordt deze wedstrijd, die ondanks zijn korte historie al uit wist te groeien tot een klassieker, ook voor ons georganiseerd. Maar voordat ik jullie over deze mooie wedstrijd vertel, kort nog iets over die Belgische kasseien, die we afgelopen woensdag eerst moesten tackelen. Het wedstrijdprogramma is lekker vol op het moment en daarom kon ik een paar dagen na Omloop het Nieuwsblad weer naar Belgie, maar nu wat zuidelijker, voor de GP Samyn. Ook deze wedstrijd had de organisatie wat ‘verzwaard’ door in de twee finale omlopen een nieuwe kasseienstrook op te nemen. Een strook die er echter al heel wat jaar ligt, gezien de staat van de keien! Kort gezegd kende de wedstrijd een redelijk gemakkelijke aanloop en een lastige finale. Als team wisten we elkaar al weer heel wat beter te vinden dan in de vorige wedstrijd en waren we allemaal heel actief. Ashleigh Moolmann maakte deel uit van een kopgroep van zes die voor de overwinning leek te rijden maar op slechts een kilometer voor de aankomst toch ingelopen werd door het peloton. Boels-Dolmans had een ijzersterke lead-out voor Chantal Blaak, die de wedstrijd won. Geen podiumplek voor ons, maar was zelf wel blij met mijn vorm in deze tweede wedstrijd van het seizoen. En dat beetje zelfvertrouwen had ik wel nodig voor de volgende wedstrijd…
Strade Bianche is namelijk beroemd om zijn ‘witte wegen’ maar ik had zelf meer schrik voor de korte, felle klimmen in het parcours. Alles bij elkaar; vijf gravel secties (totaal 17 km), constant op en af, een pittige wind en een sterk en super gemotiveerd deelnemersveld zijn namelijk de ingrediënten voor een zware en agressieve wedstrijd. En dat werd het ook. Mijn taak was om onze kopvrouw, de Zuid Afrikaanse kampioen Ashleigh Moolmann, bij te staan in de eerst 60 km, zodat zij zo fris mogelijk aan de tweede en langste gravel sectie kon beginnen om daar haar aanval te plaatsen. Dat lukte goed en Ashleigh trok met haar aanval het peloton uit elkaar zodat er van voren nog maar 14 rensters over waren. Daarbij waren naast Ashleigh ook mijn ploeggenotes Annemiek en Shelley vertegenwoordigd. Die kopgroep slonk later naar 9 rensters waaruit Megan Gaurnier (Boels-Dolmans) in de finale wist te ontsnappen om solo te finishen op het Piazzo del Campo. Ashleigh finishte net naast podium, als vierde. Ik finishte als 39e in een derde groep. Het was jammer dat we na zo’n sterke wedstrijd als ploeg geen podiumplek konden halen, toch kijk ik met veel plezier terug op deze wedstrijd. Ondanks het zware parcours heb ik ook kunnen genieten van deze prachtige wedstrijd met toch wel een bijzondere sfeer. Maar ik heb ook genoten van ons rijden als team en de prestatie van Ashleigh. In deze ploeg is winnen niet zo’n zekerheidje als het vorig jaar bij Rabobank was, maar misschien is het samenwerken met elkaar daardoor des te leuker en de behaalde prestatie zelfs nog bevredigender. Nu een paar dagen thuis van de Hollandse zon genieten voordat we zaterdag 14 maart van start gaan in de eerste Wereldbeker wedstrijd van het seizoen; De Ronde van Drenthe! (foto boven: Davide Ronconi)
Donkere wolken en harde wind bij de verkenning van Strade Bianche (foto: Manel Lacambra)
Strade Bianche (foto: cyclingtips.com)
Mijn custom paint Cervelo S3, klaar voor de race (foto: cyclingtips.com) 