Philly Bike Race – Iris Slappendel

Ik ben aan de reis naar huis begonnen, en aangezien het nog wel even duurt voordat ik in Amsterdam land, heb ik alle tijd om een update te schrijven. Ten eerste moet ik zeggen dat deze trip naar de USA zeker de moeite van een lange reis en jetlag waard is. Ik vond het enorm leuk om op dit continent te koersen. Alleen al om het enthousiasme van het publiek hier eens mee te maken, de professionele organisaties en het rijden van nieuwe wedstrijden! Daarnaast bleek ik ook nog eens met een paar goede benen uit Italië te zijn gekomen. Daardoor kon ik net als vorige week in Winston-Salem ook gisteren in de Wereldbekerwedstrijd Philadelphia Cycling Classic goed meekomen. De wedstrijd gisteren (een wedstrijd met lange historie, maar dit jaar voor het eerst deel uitmakend van de Wereldbeker), was echter niet zo zwaar als vorige week. Het parcours was zeker wel lastig met drie klimmen per ronde (en we reden zes rondes van 20 km) waarvan de laatste klim met de finish bovenop het lastigste was. Zo lastig zelfs dat de ‘Manayunk’ klim, ook wel ‘The wall’ genoemd, vergeleken wordt met de Muur van Huy. Zelf deed hij me meer denken aan de Cauberg, in elk geval een steile kuitenbijter! Misschien was het feit dat de finish boven op deze klim was, ook wel de reden dat de wedstrijd behoorlijk op slot zat tot de laatste beklimming. Er waren een aantal teams behoorlijk actief met aanvallen maar de teams van Boels-Dolmans, Wiggle-Honda en Velocio-Sram deden alle uitlooppogingen teniet. Zij hadden dan ook de rensters die met deze finale kans maakten op de overwinning. Op de Manayunk wall werd het peloton telkens uit elkaar gereden, om op het vlakke gedeelte van de ronde weer stil te vallen en zo konden de geloste rensters weer aansluiten. Na de op een na laatste beklimming van de Manayunk wall leek er wel een definitieve afscheiding te zijn, en waren we nog maar met 25 rensters over. Helaas viel het ook toen weer compleet stil en zo begonnen we met een behoorlijk omvangrijke groep aan de laatste keer de klim op naar de finish. Hier bleken de hierboven genoemde teams gelijk te hebben. Lizzie Armitstead (Boels-Dolmans) verschalkte in de laatste 50 meter Eliza Longo Borghini (Wiggle-Honda), Alena Amialiusik (Veloci0-Sram) werd derde. Mijn ploeggenote Shelley Olds finishte net naast het podium, vierde. Ik had in deze wedstrijd een redelijk vrije rol en probeerde in eerste instantie met een ontsnapping mee te gaan omdat ik mezelf niet kansrijk achtte met deze aankomst in een grote groep. Het was echter al snel duidelijk dat andere teams geen groepje zouden laten lopen en toen besloot ik zo zuinig mogelijk te rijden en Joelle en Shelley daar waar mogelijk te helpen. Uiteindelijk viel de finale me nog alles mee en hoewel ik te ver van achteren aan de finishklim begon finishte ik toch nog als 17e.

Daarna was er nog even tijd om van onze laatste avond in Philadelphia te genieten. En dat gebeurde natuurlijk met een goede Amerikaanse burger en hebben we even bij Rocky gekeken en zijn beroemde ‘trappen’ opgerend. Al ging dat rennen niet zo hard meer…

Klik hier voor de complete uitslag. Klik hier als je de wedstrijd of de laatste ronde terug wilt kijken.

Foto onder: Amialiusek, Berlato en ik op Lemon Hill (foto: Anton Vos, Corvospro.com)