Voor het eerst in mijn carrière heb ik in Amerika mijn rugnummer opgespeld. Natuurlijk zijn de rugnummers hier aan de overkant van de oceaan precies hetzelfde. Toch is het leuk om op plekken te komen en wedstrijden te rijden die nieuw voor mij zijn.
Vorige week vrijdag vloog ik met mijn ploeggenotes naar Charlotte, North Carolina. Vandaar was het nog even rijden naar Winston-Salem, waar we ‘s avonds laat bij ons gastgezin arriveerden. Gastgezin? Ja, hier in Amerika is het vrij normaal dat je door de wedstrijdorganisatie niet in een hotel maar bij een gastgezin ondergebracht wordt. Ook dit is een nieuwe ervaring voor mij, maar ik moet zeggen dat het goed bevalt. We verblijven bij super aardige mensen die het geen probleem vinden dat we hun koelkast plunderen en de wasmachine flink aan het werk zetten. Verder is het ook heel gezellig en een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. En brengen ze ons wat van hun ‘cultuur’ mee: barbecue en baseball!
Maar terug naar de wedstrijd, want daarvoor kwamen we hier tenslotte. De dag na aankomst stond er tot mijn verrassing een criterium op het programma. Hier had ik niet echt op gerekend maar het leek me niet zo’n slecht idee om de avond voor de ‘echte’ wedstrijd de benen even wakker te schudden van de lange reis en de jetlag. Hoe lastig kon een criterium van 75 minuten in Amerika zijn? Nou, dat viel even vies tegen. Aangezien het rondje bestond uit een klim en een afdaling, we met 130 vrouwen volle bak van start gingen en de temperatuur wat hoger was dan thuis, reed ik de eerste 20 min meteen met een maximale hartslag in het rond. Vervolgens wist ik wat meer van voren te komen en ging het iets makkelijker maar na 45 minuten besloot ik toch maar af te draaien, om nog iets van mijn benen voor de volgende dag te bewaren. Wakker geschud waren ze in elk geval wel!
Zondag stond de UCI wedstrijd Winston-Salem Cycling Classic op het programma. Een wedstrijd over 100 kilometer met een parcours door het centrum van de stad. Het parcours liep constant op en af met een korte maar steile klim op een kilometer voor de finish. Ook de temperatuur, 35 graden, maakte het zwaar. Vanaf de start voelde ik me heel goed en probeerde met ontsnappingen mee te springen. Op een zeker moment dacht ik in een kansrijke ontsnapping van vier rensters te zitten, met plaatselijk favoriet Lauren Komanski, Coryn Riviera en Elize Delzenne, maar helaas bleven we niet weg. De enigste die dat uiteindelijk wel lukte was Velocio-Sram renster Elena Amialiusik en de Amerikaanse Amber Neben. Het peloton was ondertussen flink uitgedund tot 29 rensters, ik had alleen mijn ploeggenotes Doris en Joelle nog bij me in deze groep. Mijn enthousiasme aan het begin eiste zijn tol aan het einde en in de finale kon ik niet meer dan volgen. Op de laatste klim versplinterde de groep uiteindelijk helemaal en haalde ik als 19e de finish. Joelle sprintte naar een 5e plaats, ruim een minuut achter winnares Amialiusik. Dat slechts 29 rensters de finish haalde zegt denk ik genoeg; racen in de USA is zeker niet gemakkelijk!
Na de wedstrijd blijven we nog tot en met vrijdag bij ons gastgezin in Winston-Salem, vervolgens vliegen we daarvandaan naar Philadelphia waar we zondag de Philadelphia International Cycling Classic rijden. Deze wedstrijd maakt deel uit van de wereldbeker. Ook deze wedstrijd belooft behoorlijk pittig te zijn en heeft zijn eigen ‘muur’, de ‘Manayunk Wall’. Meer over deze wedstrijd vind je op hun website: philadelphiainternationalcyclingclassic.com.
Foto’s van de Wiston Salem Classic (foto @LaurenCarroll):
En kwam in Winston-Salem ook mijn oude ploeggenootje (Flexpoint) weer tegen; Amber Neben.
Avondje baseball: Winston-Salem Dash tegen de Redsox (met Amerikaans culinair hoogtepunt…)
Trainen rond Winston-Salem, je vind hier nog eens wat op de weg. Geen paniek, ben niet op deze schildpad gaan zitten, maar we hebben hem veilig aan de overkant gebracht. 