Er is veel gebeurd in de afgelopen dagen. Na 10 goede trainingsdagen in Toscane vertrok ik met een goed gevoel met mijn ploeggenoot Annemiek naar Frankrijk om ons daar bij de ploeg aan te sluiten voor de Tour Languedoc-Roussillion. Bij aankomst bleek echter dat er allerlei problemen waren bij de organisatie van deze wedstrijd. Na de eerste schok; ons erbarmelijk slechte onderkomen, kwam al snel de tweede; de wedstrijd was afgelast door de politie en de UCI. Een dag voor aanvang van de koers!!! De organisatie bleek op het laatste moment over te weinig geld te beschikken om de jury en de begeleiding van de politie te betalen. Na lang overleg werd de eerste etappe geschrapt en beloofd dat we vanaf zaterdag wel van start konden. We hebben een dag afgewacht, maar op vrijdag bleek de organisatie nog net zo’n zooitje en besloten we de koffers te pakken en naar huis te gaan. “We voelen ons bovendien een speelbal in handen van de organisatie, die de rensters misbruikt om haar eigen problemen op te lossen. We gaan naar huis”, verklaarde Moerenhout. Enorm jammer, deze wedstrijd is op papier een zware maar prachtige wedstrijd. Dit is niet alleen voor mijzelf (heb mijn programma hiervoor aangepast en een hoogtestage laten schieten) maar vooral voor het vrouwenwielrennen een droevige gebeurtenis. Ik sta echter helemaal achter onze keuze. Als we nu geen statement hadden gemaakt door te vertrekken (wat enkele Franse teams en ook Dolmans-Boels deden) worden we nooit serieus genomen en zou er geen enkele aandacht zijn gegaan naar dit Franse ‘fiasco’. Wat we hier hebben meegemaakt, kan absoluut niet op dit niveau!
Gevolg was wel dat we weer een lange autoreis voor de boeg hadden. Na in vier dagen ruim 2000 kilometer in de auto te hebben gemaakt en Europa redelijk doorkruist te hebben arriveerden we zaterdag weer in Nederland. Na onze keuze hebben mijn ploeggenotes en ik de knop snel omgezet en zijn we zondag van start gegaan in de klassieker ‘Omloop der Kempen’ in Veldhoven. Hier hebben we onze eventuele frustraties er lekker uit kunnen gooien in een aanvallende koers. Constant hebben we de aanval gezocht, wat regelmatig een ontsnapping opleverde maar niet iets definitiefs. In de finale, met nog 8 kilometer te gaan, wist ik echter aan het peloton te ontsnappen met de Belgische Sophie de Vuyst. Onze voorsprong schommelde constant tussen de 10 en 15 seconden, niet veel maar ik voelde me de hele dag al erg goed en hoopte de achtervolgende trein van Argos-Shimano voor te kunnen blijven. Met nog 350 meter te gaan ging ik de sprint aan en liet de Vuyst meteen achter, even dacht ik het te gaan halen maar enkele meters voor de streep sprintte het peloton me voorbij! Dat was even heel hard balen, maar gelukkig was er winst voor de ploeg: Annemiek won de sprint voor Amy Pieters (Argos-Shimano) en Thalita wist nog 3e te worden. Ik was 5e. Zelf winnen was natuurlijk iets fijner geweest, maar ik heb wel genoten van de wedstrijd die we als team gereden hebben en de bevestiging van een paar heel goede benen die ik in Toscane al aan voelde komen!
Vandaag ben ik dan nog van start gegaan in het Regiokampioenschap Noord- en Zuid-Holland in Hardinxveld-Giessendam. Gelukkig stond er een flink startveld (circa 70 dames), wat de wedstrijd wel leuk maakte. Na heel veel (mislukte) aanvallen was ik met nog 20 kilometer te gaan eindelijk succesvol en kreeg 4 rensters mee. Op het einde zat ik er wel flink doorheen (had iets te weinig gegeten voor de wedstrijd vrees ik, knullig foutje!) en liet me in de sprint verassen door Amy Pieters, die dus won. Ik was tweede en Aafke Eshuis pakte de laatste podiumplaats.
