Voor mij stonden er na de Thuringen Rundfahrt ook enkele ‘na-Tour-criteriums’ op het programma: Alblasserdam, Heerlen en Roosendaal waar ik respectievelijk een vijfde, tiende en vijfde plaats behaalde. En zoals je op de foto’s van Erwin Spek Fotografie kunt zien; geen afgesproken werk in de damescriteriums maar volle bak koers!
Maand: juli 2013
Column Wielerrevue: La Tour
Frans was inderdaad het eerste vak dat ik heb laten vallen op de middelbare school, maar niet de reden van bovenstaande taalfout. Want volgens mij, en met mij heel veel anderen, kan de Tour best weer vrouwelijk worden!
Emma Pooley, voormalig Wereldkampioen tijdrijden en een renster die zich al jaren sterk maakt voor het vrouwenwielrennen is samen met Marianne Vos, Kathryn Bertine en Chrissie Wellington tijdens de Tour de France een petitie gestart om de ASO ervan te overtuigen voor vrouwen dezelfde etappekoers te organiseren. Het moet een blauwdruk van de mannenwedstrijd worden; voor de mannen uit starten, dezelfde finishplaatsen en ook een duur van drie weken. Aangezien ik net een beetje hersteld bent van acht dagen Giro Rosa moet ik er nog even niet aan denken; drie weken achter elkaar koersen! Maar dat betekent niet dat we dat niet zouden kunnen, een kwestie van instelling!
De petitie was binnen 24 uur al 6000 keer ondertekend dus er bestaat zeker een breed draagvlak voor het idee. Mijn fantasie slaat in elk geval bij het idee al helemaal op hol. Wie kent de beelden van Longo en van Moorsel in sur place op de Alpe d’Huez niet? Met het niveau in het huidige peloton zal onze Tour nog tien keer zo spannend worden! Geen persoonlijke duels tussen twee vedettes, maar heel veel sportieve strijd tussen rensters van over de hele wereld. Ik zie het al voor me; het begint allemaal met een gele trui voor Ellen van Dijk na het winnen van de proloog. Daarna volgen duels tussen Mara Abbot, Evelyn Stevens en Emma Pooley op de Mont Ventoux, die vervolgens weer minuten aan hun broek krijgen wanneer de Nederlandse ploegen alles op de kant gooien in de waaieretappes. Marianne Vos die als een kannibaal talloze ritzeges en de groene trui meepakt. Ikzelf kijk vooral uit naar bocht 7 op de Alpe d’Huez waar ik talloze duwtjes in de rug krijg van de Nederlandse supporters terwijl Anna van der Breggen, tien bochten verder al, bezig is een Nederlandse overwinning op deze historische berg te verzekeren. Als kers op de taart zal Kirsten Wild Georgia Bronzini verslaan op de Champs-Élysées! Maar wie het geel zal dragen in Parijs? Dat zal ik aan uw fantasie overlaten…
Natuurlijk zal het vrouwenwielrennen niet opeens gelijkwaardig worden aan het mannenwielrennen wanneer ‘La Tour’ er komt, zoals dat bij tennis, atletiek of schaatsen wel al het geval is, maar het kan wel een enorme zet in de goede richting geven. (Hoewel dat er natuurlijk niet toe hoeft te leiden dat wij ook ‘verwende’ sporters worden die een kritische column nodig hebben om te gaan presteren. Goed bezig Belkin-mannen, ik houd weer van jullie!) Nu hopen dat het niet bij mijn fantasie hoeft te blijven, dan beloof ik u; Als wij volgend jaar van start gaan in de Tour kunt u spektakel verwachten!
Thuringen Rundfahrt
Met een tevreden gevoel kijk ik terug op de tweede ‘grote ronde’ van het seizoen. In deze zeven-daagse wedstrijd in het oosten van Duitsland voelde ik me beter als in de Giro Rosa. Het waren elke dag lastige etappes, constant op en af, maar deze korte, steile klimmen liggen me duidelijk beter dan de lange klimmen in Italië. Samen met Roxane, Annemiek, Lucinda en Liesbet was ik elke dag in de eerste groep te vinden en hebben we zeer aanvallend gekoerst. We hadden geen van alle klassementsambities en dat betekende dat we vrij en aanvallend konden koersen om zo kansen te creëren voor een etappewinst. De eerste dagen was dat lastig omdat de ploeg van Emma Johansson (Orica Greenedge), die in de eerste etappe meteen de leiding pakte, alles strak controleerde. In de derde rit lukte het Annemiek echter wel op een grandioze manier en dat was voor iedereen een geweldig gevoel. Na een superzware finale waarin Rox, Lucinda en ik in de aanval waren geweest wist Annemiek iedereen (van wat nog over was) naar huis te sprinten!
Onze tijdrit de volgende dag was meteen collectief wat minder, maar in de vijfde etappe maakten we weer samen de slag toen er na 25 km een kopgroep van 18 ontstond waar Annemiek, Lucinda, Roxane en ik bijzaten. Omdat er wel ook weer drie Greenedge rensters bijzaten was ontsnappen uit deze groep lastig, maar de zeer technische ‘kamikaze’ aankomst lag Lucinda dan weer geweldig en met enige doodsverachting gooide zij zichzelf in de afdaling naar de finish. Jammergenoeg kwam Emma Johansson en nog net over, maar wel weer een podiumplek! En omdat het peloton pas op 12 minuten van ons binnenkwam maakten we ook een behoorlijke sprong in het klassement. Ook de dag erop, toen we nog met 20 rensters over waren na de laatste klim pakte Lucinda de tweede plek. Nu achter Valentina Scandolara (Cippolini) die solo het pelotonnetje voor wist te blijven. De laatste dag was zoals andere jaren start-finish in Zeulenroda met de ‘beroemde Hanka-berg’ die we vier keer over moesten. Roxane was de hele dag met twee andere in de aanval, maar helaas controleerde Greenedge weer strak en kregen ze weinig ruimte. Met 25 km te gaan werden ze ingerekend en probeerde Liesbet, Annemiek en ik het nog maar toen het op de laatste passage van de Hanka-berg echt ontplofte moest ik passen en finishte we met een pelotonnetje net achter de kopgroep. Emma Johansson won dus het klassement voor haar ploeggenote Gillow en Lisa Brennauer (Specialized Lululemon). Wij finishten zonder klassementsambities toch nog allemaal behoorlijk kort, met vier rensters bij de eerste veertien! Maar het was vooral een toffe koersweek, waarvan de zere benen hopelijk snel weer herstellen en ik met veel plezier en voldoening op terugkijk.



Column: Ik ben een vliegtuig!
Ik moet mij verontschuldigen. Marianne Vos heeft de laatste Giro Rosa namelijk niet gewonnen. Dat vinden veel mensen waarschijnlijk opmerkelijker nieuws dan wanneer ze wel gewonnen had. Natuurlijk kan ik zeggen dat Marianne ook maar een mens is en dit jaar misschien niet de beste ter wereld is wanneer het wat langer bergop gaat, maar dat is niet helemaal de reden van de verloren Giro. De reden is de vreselijk onprofessionele instelling bij de RaboLiv/Giant ploeg en mijzelf voorop.
In mijn vorige column heb ik mijn mannelijke collega’s van Blanco (nu Belkin) nogal te kakken gezet met mijn ‘besparingtips’ en dat vonden ze niet leuk. Maar ondertussen heb ik ze wel op scherp gezet en rijden de ‘verwende ventjes’ nu de sterren van de hemel in de Tour (waarschijnlijk deel ik mijzelf nu iets teveel eer toe, maar ik vind het wel een prettige gedachte). Als ik dit schrijf is de 13e etappe zojuist gefinisht en ze zijn zelfs ten aanval getrokken! Wat er ook nog gebeurt deze Tour; Bauke, Laurens en zelfs Lars: ik vind jullie weer helemaal top!
Dit brengt mij weer terug naar mijn eigen ploeg. Van het begin af aan zijn we een behoorlijk succesvol team, ondanks een bescheiden budget. Na afloop van de Giro moet ik echter concluderen dat al dat succes ons teveel is geworden en zijn gaan denken het wel zonder enige expertise van buitenaf te kunnen; dit is de reden van dit Italiaanse debacle.
Ik zal een paar voorbeelden geven van de afgelopen Giro Rosa: Ten eerste werden de tactische besprekingen werden volledig overstemd door DJ Roxane, aangevuld met vocals (lees geschreeuw) van ondergetekende en bijpassende danspassen (lees ongecontroleerde stuiptrekkingen) van Annemiek en Sabrina. Vervolgens werden de stuurpennen volgeplakt met oppeppende teksten in de trant van ‘Ik voel me Kei-goed’ en ‘I am Dirty Bitch’ in plaats van de kilometers van de sleutelmomenten in de koers. Tijdens de koers was onze Nederlands kampioen Lucinda vooral bezig met het spotten van een fonteinen en riviertjes waar ze na afloop van de koers in zou kunnen afkoelen. Onze koolhydraat-tekorten werden aangevuld door werkelijk tientallen zakken spekjes. Marianne bracht meer uren voor een fotocamera door met half mannelijk Italië dan op haar zadel. De rol van onze ploegleider was dus beperkt tot het motiveren van zijn rensters voor de koers. De laatste vier dagen probeerde hij dat bij mij op de volgende manier: “Slappie; je moet gewoon de hele wedstrijd denken ‘Ik ben een vliegtuig!” Het ging zelfs zover dat ik deze tekst in de laatste etappe op mijn tijdritfiets geplakt kreeg. Ik heb maar niet geïnformeerd naar wat hij Marianne meegegeven heeft… Hoe Marianne toch nog drie etappes en de puntentrui heeft kunnen winnen? Geen idee!
Kortom, het wordt tijd dat de rensters van RaboLiv/Giant weer op scherp gezet worden. DJ Roxane gaat weer serieus fietsen in plaats van haar ploeggenoten vermoeien met DJ Paul Elstak, Captain Jack of Nick en Simon. Spekjes worden weer ingewisseld voor energierepen. Lucinda blijft gewoon op haar fiets zitten in plaats van in fonteinen te springen en Marianne gaat weer gewoon op de koers letten in plaats van op Italiaanse playboys. Koos Moerenhout komt weer met realistische tactieken. Ikzelf ben geen vliegtuig meer en zal mijn verantwoordelijkheid nemen om er weer gewoon een ploeg saaie trutjes van te maken!
Giro Rosa: La Storia!
Na acht dagen Giro, een nachtelijke terugreis en een dag bijkomen heb ik nu de energie gevonden voor een update op mijn website. Er is veel gebeurd in een lange week waarin we letterlijk alle uithoeken van Italië hebben gezien, maar ik ga het toch proberen kort te houden!
We gingen vorige week zondag van start met 1 doel; met Marianne opnieuw de ‘Maglia Rosa’ winnen, alle overige prijzen zouden mooi meegenomen zijn. De eerste helft van de Giro verliep perfect voor ons. Achter de Kirsten Wild sprintte Marianne naar een tweede plek in de openingsetappe en de volgende dag naar een tweede plek achter de Italiaanse Bronzini. Door de bonificatieseconden onderweg te pakken had ze wel vanaf de eerste etappe de leiderstrui. In de derde etappe, naar mijn maatstaven was dit al een zeer lastige (lees bergachtige) etappe, pakte ze solo de overwinning en verstevigde de leiding. De vierde etappe wist ze ook te winnen. Met een compacte groep kwamen we hier op de finish af, maar omdat de laatste 2,5 km flink opliepen kon je dit niet echt een massasprint noemen, wel een perfecte ‘Marianne-aankomst’. Na een monsterverplaatsing van bijna 600 km (dankzij onze bus & buschauffeur Gerben de Boer was dit goed te doen) gingen we donderdag van start in Varazze en volgens Marianne ging het nu ‘echt beginnen’ (ik begon er al behoorlijk doorheen te raken eerlijk gezegd!). Helaas voor Marianne, maar natuurlijk voor ons allemaal, was het na deze etappe echter meteen over en waren we het roze kwijt. Marianne kon op de finale klim de Amerikaanse Mara Abbot en anderen niet volgen, en zo pakte Abbot de ritwinst en de leiding in het klassement. Behoorlijk balen, vooral omdat de verschillen meteen vrij groot waren. Maar goed, het klinkt erg cliché maar het is wel waar: Marianne Vos is ook maar een mens en tegen dit klimgeweld kon ze dit jaar niet op. Kun je je er niets bij voorstellen? Reis dan zelf af naar Varazze om de klim naar Monte Beigua op te rijden. Ik denk dat behalve Mara Abbot niemand voor z’n lol een klim van 14 km met een gemiddelde 8,5 procent gaat bedwingen. Ik zag er de lol in elk geval niet meer van in! De volgende dag bewees Abbot opnieuw de beste klimmer te zijn door de etappe naar San Domenico (richting Zwitserse grens, finish op 1440 m.) te winnen. De voorlaatste etappe was weer lekker vlak en mondde uit in een massasprint, waar Marianne zich geweldig herpakte met ritwinst. De laatste dag moesten we nog een tijdrit van 16,5 km door Cremona rijden. Ook niet iets waar je naar uitkijkt wanneer je je in een lichte staat van ontbinding voelt en de thermometer 40 graden Celsius aangeeft! Ellen van Dijk liet hier nog wel even zien dat ze zich daar niet door laat afschrikken en pakte met flinke voorsprong de winst in de tijdrit en zo de vijfde Nederlandse etappewinst! Mara Abbot wint dus, net als in 2010, het eindklassement, voor Tatiana Guderzo en Claudia Hausler.
Uiteindelijk kijk ik zeker wel tevreden terug op deze Giro. Marianne pakte drie etappes en de puntentrui (en zesde in het eindklassement is natuurlijk ook niet slecht ;-). Zelf ben ik de Giro goed doorgekomen. Bergop reed ik wat beter dan vorig jaar, alleen in de zesde etappe had ik een enorme off-day en op het eind wist ik er nog een redelijk tijdrit uit te persen (32e), het was wel jammer dat er weinig tot geen kansen voor ontsnappingen waren deze Giro. Als ploeg reden we perfect samen en was de sfeer de hele week top! Mede ook dankzij onze geweldige staff die perfect voor onze benen, magen, en fietsen zorgden! Nu een weekje herstellen en dan staat volgende week de Thuringen Rundfahrt alweer op het programma!
Alle filmpjes en interviews van de Giro kun je terugkijken op Rabosport.nl of op YouTube. Klik hier voor de complete uitslag. Hier vind je alle samenvatting van RAI sport2 terug.
