Ooit wel eens zo moe geweest dat je je armen niet meer op kan steken bij het passeren van de finish? Ik heb het gisteren beleefd. En hoewel de finishfoto dus een beetje tegenviel, had ik het er wel voor over…
Na twee weken trainen met de nationale selectie in Toscane reden we gisteren in het noorden van Italië de GP Cornaredo. En hoewel de wedstrijd redelijk sterk bezet was wisten we vanaf de start te domineren. We moesten 11 ronden van 11 km over een behoorlijk bochtig en hier en daar door de regen spekglad parcours rijden. Vanaf de start werd er volle bak aangevallen. Eigenlijk reden we meteen weg met een groep van tien rensters waaruit Marianne en ik enkele kilometers later op een bochtig stuk ontsnapten. De eerste 40 km bleef onze voorsprong rond de halve minuut met een jagend peleton, voornamelijk onder aanvoering van de Cippolini-rensters, maar toch liepen we langzaam steeds iets verder uit en toen we halverwege de wedstrijd een minuut te pakken hadden brak het verzet achter ons. Maar na 60 km volle bak moesten we er natuurlijk nog wel 60 naar de finish! Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat het leek alsof ik een brommertraining van 110 km aan het afwerken was, alleen moest ik nu nog af en toe zien over te nemen van deze brommer. Het tempo zakte in elk geval niet echt! Uiteindelijk reden we met ruim vijf minuten voorsprong op de finish af, waar ik vervolgens als eerste de streep passeerde. Onderweg was het voornamelijk afzien, achteraf toch wel een beetje kippevel van deze monsterontsnapping met Marianne. Annemiek van Vleuten en Loes Gunnewijk waren in de finale ook nog uit de hoofdmacht ontsnapt en zo hadden we een volledig oranje podium. Dat trainingskamp had ons duidelijk goed gedaan!
Klik hier voor de volledige uitslag en hier voor een filmpje van de sprint

