Column WR: Koffie, bacon en Tequila

Potten Speculoospasta en pindakaas, hagelslag, suikerbrood, ontbijtkoek en wafels. Mijn nieuwe werkgever heeft mij aangetrokken om mijn Amerikaanse ploeggenoten wegwijs te maken in het Europese peloton, maar als ik zo de ontbijttafel rond kijk vraag ik mijzelf af of ik wel zo’n goede invloed heb. Met alle liefde deel ik met hen de lekkernijen die de Nederlandse keuken te bieden heeft, maar het is natuurlijk veel belangrijker dat ik mijn ploeggenotes zonder kleerscheuren door de voorjaarsklassiekers loods. (Het is wel prettig dat wanneer ze dan met samengeknepen billen, in een op hol geslagen peloton, over Vlaamse kasseien denderen, ik ze kan motiveren (of troosten na de finish) door een stroopwafel uit mijn zak te toveren.) Maar behalve dat ik hen het reilen en zeilen van het Europese peloton probeer bij te brengen, steek ik ook nog heel wat op van die Amerikanen. Bijvoorbeeld…

dat koffie maken een sport op zich is. Ik hou persoonlijk best van een lekker kopje koffie en ik heb ploeggenotes meegemaakt die niet functioneerden voordat er drie dubbele espresso’s weggetikt waren, maar mijn nieuwe ploeggenoten gaan een stap verder. Ik zal ze over het algemeen geen fijnproevers noemen, behalve als het op koffie aankomt! Ten eerste hebben ze allemaal hun eigen apparatuur mee om koffie te maken. Ten tweede zijn hun koffers gevuld met favoriete koffiebonen en die worden voor elk kopje koffie vers gemalen. Tot slot ontstaat er na een paar weken in Europa een levendige zoektocht en handel in koffiebonen, omdat ze door hun bonenvoorraad heen zijn. Het voordeel voor mij is dat ik niet meer in de rij hoef te staan bij de koffieautomaat aan het ontbijtbuffet.

dat spek goed voor je is. Tenminste, dat beweren zij. En hoe kan ik het oneens met ze zijn als ze allemaal even slank en fit zijn? En dan heb ik het niet over marshmallows, maar over bacon. Borden met uitgebakken spek zie ik langskomen bij het ontbijt. Af en toe nog met een vette worst en een roerei erbij. Mijn maag draait zich drie keer om bij het idee alleen al! Ik vind mijn schaaltje havermout met een appeltje erdoor een betere keuze, maar dit is duidelijk een advies dat ze niet van mij aannemen. Er zal een zeer volhardende diëtist aan te pas moeten komen om hen van deze gewoonte af te kunnen brengen.

dat tequila een medicijn is. Ik denk dat de farmaceutische markt nergens groter is dan in de Verenigde Staten, maar toen een Argentijnse bacterie in mijn maag er voor zorgde dat koersen zo goed als onmogelijk was, schonk mijn ploegleidster mij gewoon een flink glas tequila in. Het leek mij een nogal ouderwetse methode om een bacterie met sterke drank te lijf te gaan, maar na drie dagen hield ik alles wel weer binnen. En ik heb nog nooit zo lekker geslapen als die week…

Vat dit echter niet verkeerd op, iedere cultuur heeft zo zijn eigenaardigheden en ik maak wel degelijk deel uit van een zeer professionele ploeg. Dat denk ik toch…

Klik hier voor de Engelse versie van deze column op Cyclingtips.com

Column WR: Het ritme van Zuid-Amerika

Stel je eens voor dat je na afloop van een week koersen opgepikt wordt bij je hotel door een rammelend busje met een chauffeur die slechts drie woorden Engels spreekt. Na een onstuimige start door de drukke stad worden de wegen stiller, rustiger en tot slot verlaten. Na een uur door niemandsland te hebben gereden draait het busje door een imposant hek een lange oprijlaan op. Aan het einde van die laan komt de chauffeur tot stilstand voor een enorme, excentrieke villa. Het huis is vierkant, zalmroze, heeft grote schuifdeuren en zowel ronde als vierkante ramen.

Zie je het voor je? Ik wel. Na afloop van de Tour Femenino de San Luis (een koers die al een avontuur op zich was) dacht ik in een film beland te zijn…

Mijn ploeggenotes en ik worden hartelijk ontvangen en naar een tuin geleid waar meterslange, vrolijk gedekte tafels staan. Aan die tafels zitten ruim honderd feestelijk geklede vrouwen. En ja, die komen mij wel bekend voor. Zonder helm en wielerkleding moet je even goed kijken, maar het zijn echt dezelfde vrouwen waar ik zojuist een week lang mee gekoerst heb. Verderop in de tuin ligt een enorm rooster op hete kolen waar een aantal mannen met ontbloot bovenlijf complete herten en varkens aan het roosteren zijn. We zoeken een plaatsje aan de lange tafels en laten ons de wijn, het vlees en de andere lokale specialiteiten smaken. Na een paar glazen wijn wordt er flink gekletst met ‘de concurrentie’. Die eigenlijk ook veel leuker zijn dan ze op de fiets overkomen! Even later word ik de villa binnengetrokken door iemand die ik herken als de kampioene van Letland. Van binnen blijkt de villa meer weg te hebben van een discotheek dan van een woonhuis. Een DJ, dreunende beats en een meedeinend peloton wielrensters versterkt dat gevoel. Mijn ploeggenotes en ik laten ons meevoeren naar de dansvloer. Hoewel wij zeven dagen lang de lakens uitgedeeld hebben in deze wedstrijd, zijn de rollen zijn nu omgedraaid. Om mij heen zie ik een massa billen en heupen exact op de maat van de muziek bewegen. Op het podium komen dansmoves langs die in een videoclip van Beyonce of Shakira niet zouden misstaan. Ik heb mijzelf afgelopen week met regelmatig afgevraagd wat die Zuid-Amerikaanse meiden in deze wedstrijd deden. Het is me nu echter helemaal duidelijk. Ze missen misschien nog wat vaardigheden op de fiets, op de dansvloer zeker niet! Ik sta hier als een houten klaas en probeer er met mijn vermoeide lijf nog wat van te maken, maar het is een ‘mission impossible’ tussen deze Latina’s, die duidelijk nog wat energie bewaard hebben voor deze avond. Het maakt me niet uit, ik hobbel maar wat mee, maak een dansje met een Spaanse mechanieker en laat een Argentijnse mij wat tango-passen leren. Wat een geweldige gekke, bijna surrealistische avond!

Het is 15 januari, ik ben in Argentinië en ik heb geleerd dat het peloton niet alleen uit serieuze wielrensters bestaat, maar ook uit vrolijke feestgangers. Wekelijks een feestje bouwen met mijn concurrentes is waarschijnlijk niet zo’n goed idee voor onze conditie, maar van mij zou het wel wat vaker mogen. Helaas is het nu tijd om weer in het busje te stappen dat ons terug naar het hotel brengt, mijn ogen vallen dicht en nu droom ik echt weg…

Ronde van Drenthe

Afgelopen weekend stonden er twee koersen in Drenthe op het programma. Zaterdag de Ronde van Drenthe, voorheen was dit een wereldbekerwedstrijd maar nu maakt deze wedstrijd deel uit van de nieuwe Women’s World Tour. Zondag de 8 van Dwingeloo. In beide wedstrijden was een aantal keren de beruchte VAM-berg opgenomen. Zaterdag werd de wedstrijd echter hard gemaakt op de kasseienstroken, vier stroken van een kleine 20 kilometer in totaal. Op de tweede en derde strook werd het peloton flink uitgedund en op de laatste strook bleef er een groep van slechts 26 rensters over. Meteen toen we de laatste strook afdraaiden reden vier rensters weg: Van der Breggen (Rabo), Elvin (Orica-Greenedge), Blaak (Boels-Dolmans) en Worrack (Canyon-Sram). Ik zat met 21 andere rensters hierachter. Eigenlijk had van de ‘grote’ ploegen alleen Wiggle de slag gemist en zij probeerden in eerste instantie dan ook een achtervolging op gang te zetten. Verrassend genoeg gaven ze dit al vrij snel op, onze groep viel stil en na de beklimmingen van de VAM-berg kwam het peloton van achteren aansluiten. De vier van voren waren gevlogen! Chantal Blaak bevestigde haar topvorm door de wedstrijd te winnen. Ik finishte dus in het peloton rond een 50e plaats. Persoonlijk vond ik het wel jammer dat de wedstrijd zo verliep en ik er niet een beter resultaat uit kon halen met mijn goede benen. Maar dit is ook koers…

Zondag, in de 8 van Dwingeloo was de VAM-berg, eigenlijk een afvalheuvel, wel de scherprechter in de wedstrijd. Hier reed een kopgroep van 13 rensters weg. Ik zat hier net iets te ver van achteren en zag de koploopsters wegrijden. Gelukkig had ik deze keer een ploeggenote mee in de kopgroep; Coryn Riviera, en was het niet aan mij om te achtervolgen. Deze 13 gingen uiteindelijk ook voor de overwinning sprinten in Dwingeloo. Gewonnen door de Canadese Leah Kirchman (Liv-Plantur). Coryn finishte als 9e, ik als 34e.

Foto’s: Sportfoto.nl

13-03-2016: Wielrennen: Acht van Dwingeloo: Dwingeloo DWINGELOO (NED) wielrennen Iris Slappendel (UHC)

Het voorjaar is nu echt begonnen…

…. Nou ja, het wielervoorjaar bedoel ik dan. Weer-technisch gezien is het nog niet echt voorjaar buiten, maar nu we de Omloop van het Nieuwsblad verreden hebben is de ‘wielerlente’ wel losgebarsten. Mijn ploeggenotes zijn vorige week ook naar België gevlogen en met mijn team heb ik de afgelopen week dus de Omloop van het Nieuwsblad, Omloop van het Hageland en GP Samyn gereden. Dat was voor de meeste van hen een compleet nieuwe ervaring. Met een peloton van bijna 200 vrouwen over de smalle Vlaamse en Waalse wegen is wel wat anders dan de wedstrijden die zij gewend zijn in de Verenigde Staten. Maar ik was zelf ook nog niet helemaal scherp in de openingsklassieker. De conditie is zeker wel goed, maar op het beslissende moment zat ik te ver van achteren en zo miste ik de eerste groep. Dat zou me de dag erop niet overkomen in de Omloop van het Hageland, had ik bedacht, hier koerste ik constant van voren en ook aanvallend, maar uiteindelijk eindigde de wedstrijd in een sprint van een nog flink peloton en daar heb ik mij niet in gemengd. Op woensdag in GP Samyn kwam ik al vroeg in de wedstrijd ten val, kon wel weer terugkeren in het peloton maar voelde me niet zo best meer. Toen de wedstrijd in waaiers uiteen sloeg kon ik niet mee en later heb ik opgegeven omdat het rijden over de kasseien teveel pijn deed aan mijn hand. Gelukkig viel de schade mee en heb ik afgelopen dagen gewoon weer kunnen trainen.

Mijn volgende wedstrijd is de Ronde van Drenthe. Dit is tweede wedstrijd in de Women’s World Tour en hopelijk kunnen we dan voor een mooi resultaat gaan!

(foto: velofocus.com)

Trainingskamp en de ronde van Qatar

Nog even en ik kan mijn koffer weer uitpakken. Ik heb de laatste weken heel wat ‘airmiles’ verdiend en veel onderweg geweest. Vijf weken van huis en de tijd vloog voorbij. Niettemin kijk ik uit naar mijn eigen bed!

Vanuit Argentinië ben ik naar Florida gegaan. In de buurt van Tampa hadden we een trainingskamp met het complete team. Maar belangrijker nog dan trainen was deze week bedoeld voor het kennismaken met mijn nieuwe ploeggenoten en de sponsoren van de ploeg. Zo was hier ook de ploegvoorstelling en een ‘sponsorride’. Daarnaast nog een heleboel presentaties van sponsoren, meetings, medische testen en heel veel fotoshoots! Maar ik zal niet klagen, het was een super leuke week en daarnaast is het is belangrijk om te weten waar die namen op je shirt precies voor staan.

Aansluitend aan dit trainingskamp zijn we met een gedeelte van het team naar Qatar gevlogen. Het was alweer mijn zevende deelname aan deze ‘woestijnrace’, ik moet hier zo ondertussen wel elke weg kennen, als ze er niet elk jaar een paar nieuwe zouden aanleggen… Maar behalve dat het aantal wolkenkrabbers en wegen hier jaarlijks lijkt te verdubbelen blijft de essentie van de wedstrijd hetzelfde; rechte wegen, massasprints, wind, waaiers en een nerveus peloton. Een ander peloton dan in de eerste wedstrijd in Argentinië en we wisten dan ook dat een succes behalen in deze wedstrijd een moeilijkere opgave zou worden. Hoewel de conditie best in orde is hadden we allemaal moeite om ons voorin te handhaven op de nerveuze en agressieve momenten in de wedstrijd. En dat betekende heel veel achtervolgen! Persoonlijk vond ik het wel jammer dat het me niet lukte om in de tweede en derde etappe, toen het in waaiers uiteen brak, een plek in de voorste waaier te bemachtigen. Een gebrek aan ervaring kan het niet zijn, dus ik denk dat ik nog wat training te doen heb voor de klassiekers in Nederland en België beginnen… In de laatste etappe zaten we wel goed in de wedstrijd en hebben we constant de aanval gezocht, dit resulteerde in een lange solo voor Coryn, die helaas op vier kilometer voor de finish strandde. Uiteindelijk finish ik als 28e in het eindklassement, dat gewonnen is door de Duitse Trixi Worrack.

Nu is het wachten op mijn laatste vlucht voor de komende weken, de vlucht die mij naar huis gaat brengen!

Foto’s trainingskamp: Jonathan Devich, UHC Pro Cycling Team

16UHCFLCamp002 16UHCFLCamp003 16UHCFLCamp008 16UHCTeam002

Foto: © Qatar Cycling Federation/Paumer/Kåre Dehlie Thorstad20160203140_20160203LTQ0023

Foto: Anton Vos, corvospro.comLadies Tour of Qatar 2016 stage - 4

Argentijnse achtbaan!

Ik wilde een beetje meer avontuur, en ik kreeg het! Argentinië en de Tour Feminino San Luis was zeker anders dan de wedstrijden die ik tot nu toe gereden heb. Argentinië ligt dan ook niet om de hoek. Na vier dagen reizen kwamen mijn ploeggenotes en ik aan in San Luis, een stadje dat ongeveer 800 km westelijk van Buenos Aires ligt. Een tropisch klimaat, een rommelig stadje en een chaotische wedstrijdorganisatie lagen op ons te wachten. Na twee dagen acclimatiseren begonnen we met een losstaande wedstrijd; de GP San Luis. Tegen mijn verwachting in was er de eerste dagen geen brandende zon en op de wedstrijddag goot het zelfs van de regen. Voor mij niet zo’n probleem, maar voor een groot deel van het peloton wel. Het werd een ware veldslag! Het was natuurlijk mijn eerste wedstrijd met mijn nieuwe ploeggenotes en hoewel we elkaar nog maar twee dagen kenden verliep de onderlinge samenwerking meteen behoorlijk goed in de wedstrijd. Ik kon Coryn Riviera, onze sprinter, goed helpen in de ‘lead-outs’ en zij behaalde een tweede plek in deze wedstrijd.

De dag erna ging de etappekoers ‘Tour Feminino San Luis’ van start. De temperatuur was ondertussen flink gestegen en de moraal in het peloton ook, want er werd de eerste etappe van start tot finish hard gereden en veel aangevallen. Het peloton bestaat voor een groot gedeelte uit Zuid-Amerikaanse teams met een aantal Amerikaanse en Europese ploegen. Hoewel ik veel van de Zuid-Amerikaanse rensters niet ken viel het niveau mij niet tegen. Zo reden de Columbiaanse meiden behoorlijk hard omhoog en de Cubaanse selectie (tevens baanrensters) was ook erg sterk. Waarschijnlijk ook doordat dit hun ‘zomer’ is en ze al een aantal wedstrijden hebben gereden, terwijl wij eigenlijk nog aan het opstarten zijn.

Ondanks dat ik die eerste etappe mijzelf meerdere keren afvroeg hoe ik toch ooit had kunnen bedenken dat het leuk zo zijn om op 10 januari al een etappekoers te gaan rijden ging het allemaal nog best goed. Katie (Hall) pakte de bergtrui onderweg en in de finale trokken we mooi de sprint aan voor Coryn (Rivera) die de etappe won! Daarmee hadden we meteen de bergtrui en de leiderstrui in de ploeg. Vol zelfvertrouwen gingen we dan ook van start in tweede etappe, die we goed onder controle hadden maar in de laatste kilometers kwamen we te vroeg op kop en was Coryn’s sprint verkeken. De Italiaanse Tagliaferro van Ale-Cippolini won deze etappe. Daarna ging het bergafwaarts met de ploeg. De derde dag waren we eigenlijk allemaal ziek, zwak en misselijk. En met ons het halve peloton (waarschijnlijk door de eerste wedstrijd in de regen, omdat de wegen heel smerig zijn hebben we dus ook heel veel smerig water binnengekregen). Abbie (Mickey) en Annie (Ewart) zijn in deze etappe wel van start gegaan maar moesten ziek afstappen. Ikzelf was ook flink beroerd en moest na 30 km wedstrijd flink overgeven. Gelukkig werd er deze dag niet erg hard gereden en heb ik de resterende 90 km op een lege maag en bidonnetjes met water gereden. En op mijn tandvlees de finish gehaald. Maar ik was niet helemaal naar Argentinië gekomen voor een paar dagen wedstrijd en dus was ik vastbesloten niet op te geven. De vierde dag stond er gelukkig alleen maar een tijdrit van 12 km op het programma die Diana Carolina (Penuela), Coryn en ik op ons ‘gemak’ hebben gereden om een beetje te herstellen en op te laden voor de laatste twee dagen. Katie ging er wel helemaal voor met een tweede plaats als resultaat. De laatste twee dagen wisten we ons inderdaad te herpakken. Katie toonde al in een geweldige vorm te steken door in de etappe met aankomst bergop niet alleen naar dagwinst te rijden maar ook meteen de leiderstrui over te nemen van de Amerikaanse Lauren Stephens! In de laatste etappe moesten we dus de leiderstrui verdedigen. Hoewel we nog maar met z’n vieren waren ging dat heel goed. De etappe was (gelukkig voor mij) vlak en hoewel er veel aanvallen waren hadden we de boel goed onder controle. De etappe eindigde in een sprint en de blijdschap was groot toen we heelhuids de finish over waren! Katie won het algemeen klassement en het bergklassement! Het was een week met hoogte- en dieptepunten dus en misschien was het daarom wel extra leuk om deze wedstrijd te winnen. Het is natuurlijk sowieso heel tof om je eerste wedstrijd met een nieuwe ploeg te winnen, maar het was vooral leuk omdat het een echte teamprestatie was.

Ik moet zeggen dat ik me ook al meteen erg prettig en thuis voel in deze ploeg. De begeleiding is heel professioneel en behulpzaam en de meiden zijn niet alleen aardig, we hebben ook meteen veel lol met elkaar! Ik hoop dat deze goede start een opmaat is van een mooi seizoen.

 

Maar eerste volgt er nu een weer een lange reis terug naar Amerika, waar we een trainingskamp zullen hebben in Florida. Tot zover Argentinië!

(foto’s: Maximiliano Blanco)

12400887_1018691828168889_6323606254506623081_n 12540523_1020712904633448_2192818321149524763_n12400920_1018692308168841_3567470102993711499_n1009913_933423193398977_6586568294006053896_nIMG_640212565633_1018692581502147_8291241223455222176_nIMG_4812-1024x683

Column WR: Hotelkamerpsychologie

Weet u wat ik absoluut niet mis in mijn ‘off-season’ (naast vliegvelden, vliegtuigen en koffers in- en uitpakken)? Hotelkamers. Even een paar weken in mijn eigen bed, mijn eigen badkamer en bovenal, geen kamergenoot. Heerlijk…

Ook mijn vakantie bracht ik grotendeels hotel vermijdend en dus kamperend door. Toen we de laatste paar nachten van onze vakantie wel in een hotel verbleven, betrapte mijn vriend mij op een heus ‘hotelkamerinstinct’. Zodra ik een hotel binnenkom treedt dit systeem schijnbaar ongemerkt in werking. Als eerste pak ik mijn telefoon om te checken of er een Wi-Fi netwerk is. En zo ja, of het gratis is. Vervolgens heb ik de keuze uit twee tactieken die ik volg bij het betreden van de kamer: als eerste of als tweede gaan. Als eerste (mijn favoriete tactiek) is het namelijk logisch dat je doorloopt naar het verste bed. Dit is meestal de beste keus want dit bed is het verst van de badkamer (u kunt zelf wel invullen waarom dit prettig is) en heeft meestal ook de meeste ruimte naast het bed voor je koffer. Heb je de pech dat er een tweepersoonsbed en een opklapbed in de kamer staan, dan was de tweede tactiek beter, omdat het tweepersoonsbed dan voor jou is (of je moet zo’n asociale kamergenoot hebben die als eerste meteen het beste bed inpikt).

Terwijl ik (de eerste tactiek uitvoerend) naar het verste bed loop voer ik meteen een snelle scan van de kamer uit. Kunnen de bedden uit elkaar geschoven worden? Ligt er een dekbed of een deken op het bed (vooral de smoezelige, ouderwetse wollen deken is een flinke afknapper)? Kunnen de ramen open? Is de kamer schoon? Is er airco? Kunnen bovenstaande vragen in één oogopslag afgevinkt worden, dan voldoet de kamer aan de minimum standaard. Is er daarnaast nog een koelkastje en waterkoker aanwezig? Dikke plus! Bespeurt mijn oog in een zeer uitzonderlijk geval een koffiezetapparaat (of nog beter, een Nespresso machine) dan kan de kamer echt niet meer stuk. Helaas overkomt mij dit laatste maar een enkele keer per jaar.

Op wat details (matras, douchekop, gordijnen, etc.) na, ben je voor de overgebleven factoren die je verblijf veraangenamen of verergeren afhankelijk van je kamergenoot. Al zijn er natuurlijk wel een paar ongeschreven regels die hierbij helpen (maak elkaar niet onnodig wakker (ben je een notoire snurker, zoals ikzelf, neem dan een paar oordoppen voor je kamergenoot mee), geen grote boodschap gaan doen als de ander nog zijn tanden moet poetsen of douchen, niet na elf uur ’s avonds nog een uur met je vriendje gaan bellen, etc.).

Na mijn vriend ingewijd te hebben in de psychologie van de hotelkamer was ons verblijf zeer aangenaam. Gelukkig koos geen van tweeën na vier weken kamperen voor het opklapbed. En ook al verblijft u misschien niet 180 nachten per jaar in een hotelkamer, een aantal tactische adviezen van een doorgewinterde hotel-hopper zijn nooit weg toch?

Het avontuur begint…

Een nieuw jaar, een nieuwe ploeg en, zoals ik al eerder schreef, een nieuw avontuur. Zo voelt het ook wel nu ik mijn fiets weer ingepakt heb en klaar ben om op het vliegtuig te stappen. Het gaat wel weer even duren voordat ik mijn huisje in Ouderkerk weer terug ga zien! De komende weken reis ik naar Zuid-Amerika, Noord-Amerika en het Midden-Oosten. Eerst vlieg ik naar Miami, waar ik mijn nieuwe ploeggenoten zal ontmoeten, om dan samen door te reizen naar San Luis, Argentinië. Hier zal ik de eerste wedstrijd van het seizoen rijden: de Tour San Luis (9 t/m 15 januari). Dat is wel even wennen, nog nooit heb ik zo vroeg in het seizoen een wedstrijd gereden! Ik rij deze wedstrijd dan ook vooral omdat ik het een leuke, nieuwe ervaring vind, en om verder aan mijn conditie te werken. Na San Luis vliegen we terug naar Miami waarna we elders in Florida een trainingskamp en ploegenvoorstelling zullen hebben met het complete United Healthcare team. Vanuit Florida reizen we dan weer naar Qatar waar we de Ladies Tour of Qatar zullen rijden. Ik ben dus nog wel even onderweg en ga hopelijk een hoop nieuwe ervaringen opdoen. Ik houd jullie via mijn site, facebook en twitter op de hoogte!

Nog meer Amerikaanse avonturen

Nog maar net terug uit de Verenigde Staten kan ik jullie vertellen dat ik hier binnenkort meer te vinden zal zijn! Ik wist dit natuurlijk al een tijdje, want eind september heb ik mijn contract bij United Health Care Pro Cycling al getekend, maar ik moest het nog even voor mijzelf houden tot de ploeg dit gisteren officieel bekend maakte.

Voor velen zal deze ploeg, gesponsord door een een grote zorgverzekeraar, niet heel bekend zijn. Dat komt omdat zij de laatste jaren voornamelijk in de Verenigde Staten actief geweest zijn. Daar is het echter een van de beste en meest professionele ploegen, met zowel een mannen- als vrouwenploeg. En komend seizoen zullen ze ook een omvangrijk programma in Europa rijden. Een belangrijke reden voor mij om nu, want het rijden voor een Amerikaans team speelde al enkele jaren in mijn hoofd, wel deze stap te nemen. United Health Care Pro Cycling biedt mij de mogelijkheid om de belangrijkste Europese wedstrijden af te wisselen met een Amerikaans programma. Zo kan ik de wedstrijden rijden die mij goed liggen maar heb ik ook de uitdaging van een nieuwe omgeving en nieuwe wedstrijden. Dat laatste is iets waar ik bewust naar op zoek was in een nieuwe ploeg. Ik zal voor een aantal periodes in Amerika zijn, mijn thuisbasis blijft echter gewoon in Nederland.

Hoewel United Health Care een gerenommeerde ploeg is, die, zoals ik al gemerkt heb, zeer goed georganiseerd is, voelt het toch een beetje als een avontuur. En het is altijd leuk om je in een nieuw avontuur te storten.

Het persbericht en meer informatie over United Health Care vind je hier.

USA, roadrace en roadtrip

Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, aangezien het wereldkampioenschap al bijna zes weken geleden is verreden, maar toch een kort terugblik naar deze wedstrijd. Voor het eerst sinds een aantal jaar vond het kampioenschap weer buiten Europa plaats, en die Amerikanen kunnen er wat van! Ze hadden in Richmond een mooi, pittig parcours uitgezet en het talrijke publiek was super enthousiast. Oranje ging met zeven vrouwen van start: Anna van der Breggen, Lucinda Brand, Roxane Knetemann, Chantal Blaak, Ellen van Dijk, Amy Pieters en ikzelf. Roxane en ik hadden de taak om aan het begin de wedstrijd te controleren en hard te maken. Anna was de absolute kopvrouw. Ik voelde me goed en kon mijn taak prima uitvoeren. Het parcours bevatte geen lange klimmen, maar twee korte, zeer steile kasseienklimmetjes. Hierdoor leek het parcours misschien niet erg lastig, maar de klimmetjes en de nervositeit in het peloton zorgden voor een slopende wedstrijd. Anna bleef echter uiterst kalm en wist zich goed te verstoppen tot aan de finale. De kampioene moest uiteindelijk uit een groep van negen rensters komen die in de laatste kilometers nog over waren. Jullie zullen ondertussen wel weten dat dit de Britse Lizzie Armitstead is geworden. Anna van der Breggen was er heel dicht bij maar moest genoegen nemen met zilver. Ikzelf rolde als 67e over de finish. Voor mijzelf is die uitslag niet van belang, het ging uiteindelijk om het resultaat van Anna. Ik kijk daarom met een tevreden gevoel terug op dit WK, blij met mijn eigen prestatie, maar zeker ook met hoe we als team reden. De zilveren medaille van Anna is een mooie beloning. Daarnaast was het opnieuw een geweldige ervaring om aan het WK deel te mogen nemen. Het is toch altijd weer bijzonder om in de belangrijkste wedstrijd van het jaar voor je land uit te mogen komen. Een mooie en positieve manier om dit seizoen mee af te sluiten! (klik hier voor de volledige uitslag)

Want dit WK was ook meteen de laatste wedstrijd van 2015. Aangezien ik toch al aan de andere kant van de oceaan was, heb ik deze gelegenheid meteen aangegrepen om hier mijn vakantie te vieren. Samen met mijn vriend heb ik een roadtrip van vier weken door de Verenigde Staten gemaakt, van Denver naar San Francisco. Een prachtige reis en helemaal geen tijd om mijn fiets te missen!

Nu ik weer thuis ben is het echter tijd om de draad weer op te pakken. Af en toe weer op de racefiets, mountainbike, schaats en ik ben ook weer regelmatig in de sportschool te vinden. Voor je het weet staat het nieuwe seizoen weer voor de deur en ik denk dat er dan weer wat trips naar de andere kant van de oceaan gaan komen…

Hieronder een ‘sfeerimpressie’ van o.a. Breakthroughmedia, CorVosPro en Sportfoto.nl

20150926_©BrakeThrough-Media_A22Y6135-659x440560722c95504c.image
20150926_©BrakeThrough-Media_A22Y6530-659x440
Richmond - USA - wielrennen - cycling - radsport - cyclisme - Slappendel Iris of Bigla Pro Cycling Team pictured during the Worldchampionships Cycling - Championat du Monde in Richmond - Roadrace women elite - photo's Wessel van Keuk/Davy Rietbergen/Anton Vos/Dion Kerckhoffs/Cor Vos © 20155607194863950.imageRichmond - USA - wielrennen - cycling - radsport - cyclisme - Slappendel Iris of Bigla Pro Cycling Team pictured during the Worldchampionships Cycling - Championat du Monde in Richmond - Roadrace women elite - photo's Wessel van Keuk/Davy Rietbergen/Anton Vos/Dion Kerckhoffs/Cor Vos © 201520150926_©BrakeThrough-Media_A10O9803-659x44020150926_©BrakeThrough-Media_E22V4727-659x440

Column WR: Stoelendans

“Ha Iris, je spreekt met de ploegleider van ploeg X, ik vroeg me af: wat doe je volgend jaar?”
“Ik heb begrepen dat renster A bij ploeg Y gaat rijden.”
“Oh, ik heb begrepen dat renster A bij ploeg Z gaat rijden.”
“Onze ploeg gaat het volgend jaar helemaal anders aanpakken.”
“Renster B heeft ons gebeld, ze wil hier komen rijden maar wij zijn niet zo enthousiast,” aldus ploeg Y.
“Ploeg Y heeft mij gebeld, maar dat is niets voor mij, ik ga nog liever bij de club rijden,” aldus renster B.
“We hebben een aanbod dat je niet kunt weigeren.”
“We willen je echt heel graag hebben, onze manager belt je morgen.”
“Nee, in januari heb je je tijdritfiets al om op te trainen hoor.”
“Renster A heeft bij ons getekend!” aldus ploeg X.
“Heeft de manager je nog niet gebeld? Ja, ze is nogal druk maar ze gaat je echt bellen hoor!”
“Wij gaan deze winter waarschijnlijk windtunneltesten doen. We zijn bezig met een teamhuis in Californië en ik denk dat we ook wel een auto van de ploeg voor je kunnen regelen.”
“Ik ga stoppen” aldus renster A.
“Ik heb de manager gisteren nog gesproken, ze heeft me beloofd dat ze je snel gaat bellen.”
“Wat denk jij van ploeg X?” “Mooie ploeg, echt iets voor jou!” “Neeeee, je moet niet bij ploeg X gaan rijden hoor, daar heb ik hele slechte verhalen over gehoord.”
“Bij onze ploeg kom je niet rijden voor het geld maar om je sportieve ambities te verwezenlijken. Dat is toch veel belangrijker? Je wilt toch een topper worden, of niet?”
“Heeft de manager je nog niet gebeld??” (twee weken later)
“Nee, dat kunnen we niet betalen maar we hebben wel een heel goed bonussysteem. Dus je moet gewoon veel wedstrijden winnen.”
“Ik hoorde van ploeg Y dat je daar getekend hebt?” “Nee hoor, mochten ze willen. Ik heb nog nergens getekend.”
“Hello Iris. I speak you by Facebook. We are new Russia team and we like to have you. I have very very good offer for you. Please let know you come.”
“Ja, ik heb de manager niet meer gesproken, maar als ze je nog niet gebeld heeft zou ik toch ergens anders tekenen als ik jou was.”
“We kunnen je dit bieden, maar dan moet je wel voor morgenmiddag tekenen.”

Het is weer die tijd, iedereen danst rond dezelfde stoelen. Ook in de sport geldt, als de muziek stopt moet je een plekje hebben. U mag raden waar ik volgend jaar ga rijden. Onder de goede inzenders verloot ik een gesigneerde Bigla trui! Twitter #waarrijdtIris

Van Davos naar Richmond

Het is de laatste weken wat stil op mijn website, maar ik heb zeker niet stil gezeten! Na een geslaagd trainingskamp in Davos met Ellen van Dijk was ik helemaal klaar voor de laatste helft van het seizoen, met natuurlijk als belangrijkste doel het WK weg in Richmond. Helaas kreeg ik bij thuiskomst te horen dat ik de ploeg mij niet opgesteld had voor de Boels Rental Holland Ladies Tour, die een paar dagen later van start zou gaan. Erg jammer, maar snel een plan-B opgesteld met mijn trainer. De afgelopen weken heb ik heel wat criteriums in Nederland en België gereden, clubwedstrijden, toertochten en (brommer)trainingen. Ook ben ik met de KNWU selectie van start gegaan in de Lotto-Belgium Tour. Na twee etappes moest ik de wedstrijd helaas verlaten omdat mijn ploeg mij opriep voor de Giro della Toscana. Deze drie daagse heb ik dus nog gereden met een 12e plaats in het eindklassement als resultaat. Hoewel het hier en daar wat improviseren was omdat ik geen duidelijk programma van Bigla had, heb ik mijzelf voor mijn gevoel toch optimaal kunnen voorbereiden op het WK. Met dank aan mijn trainer, mijn vriend en Harrie van der Horst (die bij weer en wind op de brommer klimt en mij naar alle criteriums brengt), die altijd voor mij klaar staan! In de wedstrijden merkte ik gelukkig dat het met mijn vorm wel goed zit.

Ik heb dan ook heel veel zin in het WK. Zaterdag 26 september om 13.00 uur gaan we van start! De wedstrijd wordt live uitgezonden op o.a. de NOS, 19.00 uur Nederlandse tijd.

Na het WK blijf ik nog even in Amerika om vakantie te vieren. Over mijn plannen voor volgend jaar binnenkort meer. Wel kan ik vertellen dat ik besloten heb het Bigla Pro Cycling Team te verlaten.

 

Foto’s onder: In Davos de basis gelegd voor het laatste deel van het seizoen (foto’s: Maurice Parree, Hotel Grischa)

irisellendavos2irisellendavos1

Foto onder: Criteriums in Nederland en België met enkele podiumplaatsen als resultaat (foto: Krist van Melle)
161164540.gDV7msqf.sized_KVM_0942

Foto onder: Lotto Belgium Tour met de KNWU selectie (foto: velofocus.com)

Iris Slappendel (Netherlands)


Column WR: Shoppen en kaasfonduen…

Dat is dus wat we niet gedaan hebben in Davos, al is het er de perfecte plek voor. Maar wanneer je met Ellen van Dijk naar de Zwitserse Alpen trekt dan blijven de activiteiten buiten het trainen om beperkt tot core stability en het eten van rijstwafels. En die rijstwafels worden natuurlijk niet in de kaassaus gedoopt. Wat ons dan beweegt om hartje zomer naar dit mondaine Zwitserse ski-resort te trekken?

Hoogtestage. Want als je een beetje serieuze wielrenner bent, dan begeef je je tegenwoordig tenminste drie weken per jaar boven de 2000 meter grens. Nu neem ik mezelf best serieus als wielrenner maar vond ik drie weken in een sociaal isolement niet opwegen tegen het extra aantal rode bloedlichaampjes die dat me op zou leveren. Of nog erger, drie weken 24/7 een paar vierkante meter delen met een ploeggenoot, met wie je ondertussen meer discussies over afgeknipte teennagels op de badkamervloer gevoerd hebt dan met je eigen vriend.

Tot nu toe dan. Een periode zonder grote wedstrijden, een overdosis aan na-tour-criteriums en een laag trainingsmoraal in mijn thuisomgeving zorgde ervoor dat ik spontaan inging op Ellen’s uitnodiging om haar te vergezellen naar Davos. Zo zat ik een dag later al, gezellig rijstwafels etend, in de auto richting Zwitserland. Ik had nog nooit zo uitgekeken naar een sociaal isolement, de rode bloedlichaampjes waren slechts een prettige bijkomstigheid.

Op uitnodiging van het Davos Performance Center werken wij hier onze trainingen af. Ondanks dat ik mezelf dagelijks, hijgend als een astmatisch paard, Alpenpassen tot ruim 2300 meter opsleur heb ik het helemaal naar m’n zin. Of het nu door de zuivere Zwitserse berglucht komt, de eenvoud van mijn dagindeling, het ‘isolement’ of een combinatie van dat alles. Het bevalt me en ik kan het jullie allemaal aanraden. Prof of niet. Het is eigenlijk een soort van retraite, maar dan met elke dag een paar uur fysieke activiteit. Je komt herboren terug!

Nu is het de vraag of ik een ‘hoogteresponder’ ben of niet, maar als mijn hematocriet net zo gestegen is als mijn moraal dan komt het straks wel goed op het wereldkampioenschap. Voor het kaasfonduen en het shoppen kom ik deze winter wel terug. Zonder rijstwafels…

irisellendavos2

fotocredits: Maurice Parrée, Hotel Grischa

Trainingskamp en WK selectie

Ondanks mijn valpartijen in La Course en de Acht van Chaam heb ik toch nog een druk programma met na-tour-criteriums afgewerkt. Helaas verliepen die wedstrijden niet allemaal even lekker. Waarschijnlijk hadden de valpartijen toch wat meer impact dan ik gedacht had. Na twee weken criteriums rijden was er nog geen duidelijkheid vanuit de ploeg wat betreft mijn programma en daarom ben ik spontaan ingegaan op de uitnodiging van Ellen van Dijk om haar te vergezellen naar een trainingskamp in Davos, Zwitserland. Eenmaal toegezegd, zaten we de volgende dag al in de auto richting de Zwitserse Alpen! Hier verblijven we ruim twee weken op uitnodiging van het Davos Performance Center. Niet alleen heeft deze organisatie geregeld dat we hier op ‘grote hoogte’ verblijven, maar ook in grote luxe! Het is allemaal top geregeld, en nog belangrijker, het trainen is hier geweldig mooi! Ellen is herstellende van haar sleutelbeenbreuk en in de eerste week hebben we vooral lange ritten gemaakt met veel hoogtemeters. Ik plan tussendoor iets meer intensiteit in mijn trainingen en ook de komende week zal ik gericht trainen richting de laatste wedstrijden van het seizoen. Ik hoop nog van start te gaan in Holland Ladies Tour en de Lotto Belgium Tour. Vandaag heb ik ook te horen gekregen dat ik geselecteerd ben voor het wereldkampioenschap op 26 september in Richmond, Verenigde Staten. Hier mag ik samen met Anna van der Breggen, Lucinda Brand, Roxane Knetemann, Amy Pieters, Ellen van Dijk en Chantal Blaak de Nederlandse kleuren vertegenwoordigen. Een supermooi doel om naar toe te werken. De komende week in Davos ga ik dus nog even goed gebruiken!

Hier nog wat jaloersmakende foto’s. En ja, een mooie omgeving helpt zeker bij het wegtrappen van onze kilometers, daar hebben we best wel oog voor tussen het afzien door…

IRIS by Milltag

Ik vind het enorm leuk om mijn laatste project te presenteren: Mijn eigen collectie wielerkleding! Deze collectie is een samenwerking met het Britse Milltag. Zij hebben mij gevraagd een ontwerp specifiek voor vrouwen te maken, Milltag heeft vervolgens de productie voor zijn rekening genomen. En dat heeft geresulteerd in onderstaand ontwerp! Meer hierover zie en lees je in mijn portfolio. De kleding is te koop via de Milltag website.

Op dit moment lopen er nog een aantal toffe ontwerp projecten. Binnenkort meer hierover!

IMG_5202