Na een korte rust en trainingsperiode ben ik half juli weer in gang geschoten. Eerste met de Ronde van Monster, waar ik een tweede plaats behaalde achter Lucinda Brand. Vervolgens ben ik naar Duitsland vertrokken voor de Thuringen Rundfahrt, een zeer lastige etappekoers in het oosten van Duitsland. Hier had ik mijn goede (klim)benen nog niet zo 1-2-3 gevonden. Dat werden dus zeven lange dagen afzien voor mij. Gelukkig had ik een ploeggenote mee die wel super benen had, en zo kon ik Lotta Lepisto wel helpen met het aantrekken van sprints, met een prachtige etappeoverwinning voor haar als resultaat!

Na Thuringen zijn we meteen doorgereden naar Frankrijk waar we zondag alweer voor de tweede keer op het hoogste podium mochten acteren; La Course by Le Tour de France. Natuurlijk is de wedstrijd over de Champs-Élysées een ‘veredeld’ criterium maar dan wel voor duizenden toeschouwers en tv-kijkers. Genoeg redenen voor het hele peloton om daar te willen vlammen. Helaas begon het vlak na de start te regenen en veranderde de Champs-Élysées in een ijsbaan. In de tweede ronde was er vlak voor mij een valpartij die ik niet meer kon ontwijken. En zo zag ik die beroemde Franse keien opeens van heel dichtbij… Ik had geen ernstige verwondingen en probeerde nog enkele ronde weer de aansluiting bij het peloton te vinden, maar dat lukte niet. Vervolgens heb ik de wedstrijd verlaten. Bij deze ene valpartij (waar Ellen van Dijk haar sleutelbeen brak) is het helaas niet gebleven. Minder dan de helft van de deelneemsters haalde de finish. Anna van der Breggen (Rabobank-Liv) wist op knappe wijze het sprintende peloton voor te blijven en pakte zo de winst.

Na de Tour de France mogen ook wij aan de bak in de ‘na Tour criteriums’. Maandag reed ik meteen in Boxmeer een dernyrace waar ik als 5e eindigde. Woensdag ging ik van start in de Acht van Chaam, maar ook hier bleef ik niet van pech gespaard. Al na zeven kilometer wedstrijd reed er een renster van achteren in mijn achterderailleur waardoor ik letterlijk werd ‘afgeschoten’. Een gebroken derailleur, een zere rug, hoofd en schaafwonden tot resultaat. De wedstrijd kon ik dus sowieso niet vervolgen. Na een check in het ziekenhuis lijkt het allemaal wel mee te vallen en hoop ik snel weer op de fiets te zitten.

Thuringen Rundfahrt: ‘die Steile Wand’ en een blije Lotta Lepisto (sportfoto.nl)

La Course:

Zeven jaar op rij bracht ik de maand juli grotendeels in Italië door om de Giro Rosa (de Ronde van Italië voor vrouwen) te rijden. Dit jaar heb ik besloten de Giro aan me voorbij te laten gaan. Ik heb een vol programma tot aan het NK gereden en wil graag in de tweede helft van het seizoen ook nog vlammen in koersen die mij beter liggen, zoals de wereldbeker in Zweden en de Holland Ladies Tour. Na het NK heb ik daarom een weekje rust genomen om daarna mijn training weer op te pakken en me zo voor te bereiden op die tweede helft. En die rustweek kwam me helemaal niet slecht uit… Nu had ik alle tijd om de Tour de France eens van dicht bij mee te maken! Jaarbeurs Utrecht had mij gevraagd als ‘gastvrouw’ voor hun VIP-arrangementen bij de ploegvoorstelling op donderdag en de tijdrit op zaterdag. Zodoende stond ik met mijn neus bovenop de langs zoevende renners. Vervolgens deden de renners zondag, tijdens de tweede etappe, de Krimpenerwaard aan en reden ze op een paar kilometer van mijn huis langs.

De gemeente Krimpenerwaard maakte voor deze bijzondere gelegenheid een promotiefilm. Klik op de volgende link om de film te bekijken: Krimpenerwaard kleurt geel

Over aandacht hoefde ik sowieso niet te klagen, met een zes pagina’s tellende reportage in het AD Tour magazine waarin ik de truien in de Tour de France keurde!

En tot slot… klik hier voor the making-of bovenstaand artikel! 

Ik ben aan de reis naar huis begonnen, en aangezien het nog wel even duurt voordat ik in Amsterdam land, heb ik alle tijd om een update te schrijven. Ten eerste moet ik zeggen dat deze trip naar de USA zeker de moeite van een lange reis en jetlag waard is. Ik vond het enorm leuk om op dit continent te koersen. Alleen al om het enthousiasme van het publiek hier eens mee te maken, de professionele organisaties en het rijden van nieuwe wedstrijden! Daarnaast bleek ik ook nog eens met een paar goede benen uit Italië te zijn gekomen. Daardoor kon ik net als vorige week in Winston-Salem ook gisteren in de Wereldbekerwedstrijd Philadelphia Cycling Classic goed meekomen. De wedstrijd gisteren (een wedstrijd met lange historie, maar dit jaar voor het eerst deel uitmakend van de Wereldbeker), was echter niet zo zwaar als vorige week. Het parcours was zeker wel lastig met drie klimmen per ronde (en we reden zes rondes van 20 km) waarvan de laatste klim met de finish bovenop het lastigste was. Zo lastig zelfs dat de ‘Manayunk’ klim, ook wel ‘The wall’ genoemd, vergeleken wordt met de Muur van Huy. Zelf deed hij me meer denken aan de Cauberg, in elk geval een steile kuitenbijter! Misschien was het feit dat de finish boven op deze klim was, ook wel de reden dat de wedstrijd behoorlijk op slot zat tot de laatste beklimming. Er waren een aantal teams behoorlijk actief met aanvallen maar de teams van Boels-Dolmans, Wiggle-Honda en Velocio-Sram deden alle uitlooppogingen teniet. Zij hadden dan ook de rensters die met deze finale kans maakten op de overwinning. Op de Manayunk wall werd het peloton telkens uit elkaar gereden, om op het vlakke gedeelte van de ronde weer stil te vallen en zo konden de geloste rensters weer aansluiten. Na de op een na laatste beklimming van de Manayunk wall leek er wel een definitieve afscheiding te zijn, en waren we nog maar met 25 rensters over. Helaas viel het ook toen weer compleet stil en zo begonnen we met een behoorlijk omvangrijke groep aan de laatste keer de klim op naar de finish. Hier bleken de hierboven genoemde teams gelijk te hebben. Lizzie Armitstead (Boels-Dolmans) verschalkte in de laatste 50 meter Eliza Longo Borghini (Wiggle-Honda), Alena Amialiusik (Veloci0-Sram) werd derde. Mijn ploeggenote Shelley Olds finishte net naast het podium, vierde. Ik had in deze wedstrijd een redelijk vrije rol en probeerde in eerste instantie met een ontsnapping mee te gaan omdat ik mezelf niet kansrijk achtte met deze aankomst in een grote groep. Het was echter al snel duidelijk dat andere teams geen groepje zouden laten lopen en toen besloot ik zo zuinig mogelijk te rijden en Joelle en Shelley daar waar mogelijk te helpen. Uiteindelijk viel de finale me nog alles mee en hoewel ik te ver van achteren aan de finishklim begon finishte ik toch nog als 17e.

Daarna was er nog even tijd om van onze laatste avond in Philadelphia te genieten. En dat gebeurde natuurlijk met een goede Amerikaanse burger en hebben we even bij Rocky gekeken en zijn beroemde ‘trappen’ opgerend. Al ging dat rennen niet zo hard meer…

Klik hier voor de complete uitslag. Klik hier als je de wedstrijd of de laatste ronde terug wilt kijken.

Foto onder: Amialiusek, Berlato en ik op Lemon Hill (foto: Anton Vos, Corvospro.com)

 

Foto onder: Aan de voet van “Manayunk wall” (foto: cyclingnews.com)

 

 

 

Foto onder: Het peloton op Lemon Hill. Genoeg enthousiaste fans! (Foto: Velonews.com)

Ten slotte: de ‘Teamselfie’ met Rocky Balboa!

 

Voor het eerst in mijn carrière heb ik in Amerika mijn rugnummer opgespeld. Natuurlijk zijn de rugnummers hier aan de overkant van de oceaan precies hetzelfde. Toch is het leuk om op plekken te komen en wedstrijden te rijden die nieuw voor mij zijn.

Vorige week vrijdag vloog ik met mijn ploeggenotes naar Charlotte, North Carolina. Vandaar was het nog even rijden naar Winston-Salem, waar we ‘s avonds laat bij ons gastgezin arriveerden. Gastgezin? Ja, hier in Amerika is het vrij normaal dat je door de wedstrijdorganisatie niet in een hotel maar bij een gastgezin ondergebracht wordt. Ook dit is een nieuwe ervaring voor mij, maar ik moet zeggen dat het goed bevalt. We verblijven bij super aardige mensen die het geen probleem vinden dat we hun koelkast plunderen en de wasmachine flink aan het werk zetten. Verder is het ook heel gezellig en een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. En brengen ze ons wat van hun ‘cultuur’ mee: barbecue en baseball!

Maar terug naar de wedstrijd, want daarvoor kwamen we hier tenslotte. De dag na aankomst stond er tot mijn verrassing een criterium op het programma. Hier had ik niet echt op gerekend maar het leek me niet zo’n slecht idee om de avond voor de ‘echte’ wedstrijd de benen even wakker te schudden van de lange reis en de jetlag. Hoe lastig kon een criterium van 75 minuten in Amerika zijn? Nou, dat viel even vies tegen. Aangezien het rondje bestond uit een klim en een afdaling, we met 130 vrouwen volle bak van start gingen en de temperatuur wat hoger was dan thuis, reed ik de eerste 20 min meteen met een maximale hartslag in het  rond. Vervolgens wist ik wat meer van voren te komen en ging het iets makkelijker maar na 45 minuten besloot ik toch maar af te draaien, om nog iets van mijn benen voor de volgende dag te bewaren. Wakker geschud waren ze in elk geval wel!

Zondag stond de UCI wedstrijd Winston-Salem Cycling Classic op het programma. Een wedstrijd over 100 kilometer met een parcours door het centrum van de stad. Het parcours liep constant op en af met een korte maar steile klim op een kilometer voor de finish. Ook de temperatuur, 35 graden, maakte het zwaar. Vanaf de start voelde ik me heel goed en probeerde met ontsnappingen mee te springen. Op een zeker moment dacht ik in een kansrijke ontsnapping van vier rensters te zitten, met plaatselijk favoriet Lauren Komanski, Coryn Riviera en Elize Delzenne, maar helaas bleven we niet weg. De enigste die dat uiteindelijk wel lukte was Velocio-Sram renster Elena Amialiusik en de Amerikaanse Amber Neben. Het peloton was ondertussen flink uitgedund tot 29 rensters, ik had alleen mijn ploeggenotes Doris en Joelle nog bij me in deze groep. Mijn enthousiasme aan het begin eiste zijn tol aan het einde en in de finale kon ik niet meer dan volgen. Op de laatste klim versplinterde de groep uiteindelijk helemaal en haalde ik als 19e de finish. Joelle sprintte naar een 5e plaats, ruim een minuut achter winnares Amialiusik. Dat slechts 29 rensters de finish haalde zegt denk ik genoeg; racen in de USA is zeker niet gemakkelijk!

Na de wedstrijd blijven we nog tot en met vrijdag bij ons gastgezin in Winston-Salem, vervolgens vliegen we daarvandaan naar Philadelphia waar we zondag de Philadelphia International Cycling Classic rijden. Deze wedstrijd maakt deel uit van de wereldbeker. Ook deze wedstrijd belooft behoorlijk pittig te zijn en heeft zijn eigen ‘muur’, de ‘Manayunk Wall’.  Meer over deze wedstrijd vind je op hun website: philadelphiainternationalcyclingclassic.com.

Foto’s van de Wiston Salem Classic (foto @LaurenCarroll):

En kwam in Winston-Salem ook mijn oude ploeggenootje (Flexpoint) weer tegen; Amber Neben.

Avondje baseball: Winston-Salem Dash tegen de Redsox (met Amerikaans culinair hoogtepunt…)

Trainen rond Winston-Salem, je vind hier nog eens wat op de weg. Geen paniek, ben niet op deze schildpad gaan zitten, maar we hebben hem veilig aan de overkant gebracht. 

De eerste overwinning van het jaar is dan eindelijk een feit. In het voorjaar had ik een goed niveau, maar wist nergens echt uit te blinken. Waar dat aan lag? Dat is altijd moeilijk te zeggen in deze sport. Om een grote wedstrijd te kunnen winnen heb je meer nodig dan een goede conditie, zonder een paar superbenen en een portie geluk ga je de concurrentie niet achter je houden. Met de drie-daagse wedstrijd GP Elsy Jacobs, vorig weekeind in Luxemburg, sloot ik mijn voorjaarscampagne af. Vooral de laatste weken van april waren erg druk geweest en na de wedstrijd in Luxemburg heb ik dan ook een paar dagen mijn fiets in de schuur laten staan en even gas terug genomen. Na deze korte rustperiode ging ik zaterdag weer uitgerust en vol energie op de fiets naar Rijsoord voor een criterium, de ‘Draai rond de Kraai’. Er stond een pittig windje in deze wedstrijd en al na enkele ronden wedstrijd wist ik met Paulina Rooijakkers (Parkhotel CT) weg te rijden. De samenwerking was meteen goed en dat was ook nodig, want achter ons gaven ze zich niet zomaar gewonnen. Uiteindelijk hadden we wel een behoorlijke voorsprong en op drie ronden voor het einde kon ik Paulina afschudden en zo solo winnen. Dat was weer eens een lekker gevoel!

De dag daarop stond er weer een criterium op het programma; de Ronde van Nieuw Vossemeer. Hier was het lastiger om er tussenuit te glippen, aangezien er zes rensters van Parkhotel CT waren die de wedstrijd flink gesloten wisten te houden en constant op het wiel zaten. Hier dus maar een goede training van gemaakt met veel aanvallen en weer teruggepakt worden, waar ik behalve een paar vermoeide benen niet meer dan een 15e plaats aan overhield.

De paar rustdagen hebben mij in elk geval weer energie gegeven voor het tweede gedeelte van het seizoen, dat zal beginnen met een trainingskamp met de Nationale ploeg in Toscane waar ik me ga voorbereiden op de volgende Wereldbekerwedstrijd, begin juni in Philadelphia (USA) en de wedstrijden die daarop volgen.

Foto’s: Sjoerd Veltman

Even tijd voor een snelle update tijdens deze drukke weken! Vorige week ging ik van start in vier koersen, en hoewel er best wat nieuws te melden was kwam ik daar tussen het koersen en reizen door niet aan toe. Bij deze dus…

De eerste wedstrijd was de Ronde van Gelderland op 19 april. Hier kan ik kort over zijn; deze koers gebruikten we als voorbereiding op de Waalse Pijl en we hebben ons behoorlijk rustig gehouden. Het was sowieso een weinig enerverende koers die eindigde in een massasprint, gewonnen door Kirsten Wild. Ik finishte als 16e.

Vervolgens was het woensdag tijd voor de volgende wedstrijd om de wereldbeker; De Waalse Pijl. Een wedstrijd die ik al een jaar of vijf had weten te vermijden, aangezien de Muur van Huy niet echt mijn terrein is! Deze keer dacht de ploeg dat ik hier echter van waarde kon zijn voor onze kopvrouwen; Ashleigh Moolman en Annemiek van Vleuten en dus ging ik met deze opdracht de wedstrijd in. Ik had verassend goede benen, kon de klimmetjes goed verteren en zag mijn kopvrouwen constant in mijn buurt zitten. Super gemotiveerd wist ik mijzelf te verbazen en tot 95 kilometer een sterke wedstrijd te rijden. Het was mijn taak om voornamelijke Ashleigh van voren te houden om als een van de eerste aan de klimmetjes te  beginnen. Nadat ik moest lossen en in een groepje de laatste 30 km reed, hoorde ik via de communicatie in mijn oor, onze ploegleider volledig los gaan. Blijkbaar ging het volgens plan van voren! En dat was ook zo. Annemiek plaatste een aanval voor de voorlaatste klim en wist weg te komen met Roxane Knetemann. Alleen Knetemann’s ploeggenoot Anna van der Breggen wist op de voorlaatste klim de sprong te maken naar de twee koplopers toe. Annemiek moest Anna vervolgens laten gaan op de slotklim, de Muur van Huy, maar wist de achtervolgsters wel voor te blijven. Een mooie podiumplaats voor Annemiek dus! Om het succes compleet te maken finishte Ashleigh knap als vierde.

Slechts twee dagen had ik om te herstellen voor de volgende wedstrijden; De Omloop van Borsele en Dwars door de Westhoek. Die twee dagen waren echter niet genoeg merkte ik al snel op zaterdag in Borsele. Ik kon weinig potten breken, maar gelukkig hadden we Shelley achter de hand wanneer het op een sprint zou uitlopen. En dat gebeurde ook. Opnieuw was Kirsten Wild de sterkste. Mijn ploeggenote Shelley Olds, die terugkeerde na een rib te hebben gebroken in de Ronde van Drenthe, sprintte echter super knap naar de tweede plek. Zondag wist ik me wel van voren te handhaven, maar daar was dan ook alles mee gezegd. De tank was leeg en ook als ploeg wisten we er in de Westhoek geen mooi resultaat meer uit te slepen.

Deze week is echter een goede investering geweest. Voor mij om vier zware koersen te rijden, maar ook als team. Het gaat steeds beter lopen in de ploeg en nu we twee topklasseringen behaald hebben weten we dat die overwinning dicht bij is! Wie weet komend weekend in Luxemburg, waar we de drie-daagse GP Elsy Jacobs rijden (1-3 mei).

Niets mooiers dan in het rood-wit-blauw aan de start te mogen staan in de mooiste koers van het jaar; De Ronde van Vlaanderen. En als je daar dan toch staat, dan wil je graag ook een sterke wedstrijd rijden. Ik was ook bezig aan een goede wedstrijd, tot een lekke band op na zo’n 100 kilometer roet in het eten gooide. Op de Kaperij (klim) had Annemiek zoals afgesproken een aanval geplaatst en zij reed met een halve minuut voorsprong op het overgebleven peloton naar de volgende klim; de Kanarieberg. En juist op dat moment voelde ik de lucht uit mijn achterband lopen! Eer ik mijn wiel gewisseld had, was het peloton al bovenop de klim, Annemiek teruggepakt en plaatste Elisa Longo Borgini (Wiggle-Honda) haar winnende demarrage. Ik kon natuurlijk nooit meer voorin de koers terugkomen en finishte in een geloste groep als 47e. Annemiek en Ashleigh hielden zich gelukkig goed staande voorin de wedstrijd maar de Italiaanse Longo Borgini was duidelijk ontketend. Zij pakte heel knap solo de overwinning in ‘de Hoogmis’. Annemiek miste in de sprint om plek twee net het podium en finishte als vierde. Ashleigh als 10e. Ondanks de pech heb ik wel weer genoten van deze bijzondere wedstrijd. Al die mensen langs het parcours! Bedankt voor alle aanmoedigingen!

Veel tijd om te herstellen van deze inspanning was er echter niet. De volgende dag mochten we gewoon weer aan de bak, GP Dottignies deze keer. Een koers die met grote regelmaat in een massasprint wordt beslist. Mijn ploeggenoten en ik waren echter vast van plan het de sprintersploegen niet te gemakkelijk te maken vandaag. Onder het motto ‘dood of de gladiolen’ trokken we vanaf de start ten aanval. De meest succesvolle poging was van Ashleig die een Franse renster meekreeg, dat was echter nog vroeg in de wedstrijd en zij werden halverwege de wedstrijd weer ingerekend. Vervolgens zorgden Annemiek en ik aan een spervuur van demarrages maar echt wegkomen lukte niet. Uiteindelijk was een sprint onvermijdelijk. Ik kwam echter niet aan sprinten toe. Op 7 kilometer voor de aankomst kon ik een valpartij niet meer ontwijken, ging tegen het asfalt en brak daarbij mijn achterderailleur van m’n fiets. Gelukkig had ik aan mijn lijf geen schade. DNF dus…

Twee mooie wedstrijden, twee keer pech. Toch overheerst er een positief gevoel na dit weekend. De vorm is prima en ik heb genoten van het rijden van deze wedstrijden met mijn team. Nu moet ik (helaas) even een week doortrainen. In eerste instantie zouden we deze week van start gaan in de Energiewachttour, de ploeg heeft echter besloten deze wedstrijd van ons programma af te halen. De eerstvolgende wedstrijd is nu de Ronde van Gelderland op 19 april.

Foto boven: Wouter Roosenboom (BrakeThrough Media)

Foto’s onder: Zonnige start van de Ronde in Oudenaarde. (Kris Claeyé / Wouter Roosenboom, BrakeThrough Media)

Bigla trekt door aan kop van het peloton in de GP Dottignies. Foto: Velofocus.com

Het waren weer twee pittige dagen in Drenthe. Zaterdag ging ik met mijn ploeg van start in de Wereldbeker Ronde van Drenthe met start en finish in Hoogeveen. Vier kasseienstroken, 3 keer de ‘VAM-berg’ en 140 kilometer. Het was niet de dag voor het Bigla team. Joelle Numaville moest vlak voor de start al ziek afhaken. Ashleigh had te kampen met een valpartij en een defect aan haar fiets en vervolgens kwamen Shelley en Lotta hard ten val net voor de VAM-berg in de finale van de wedstrijd. Toen waren er nog maar twee… Annemieke en ikzelf. Ik had helaas geen topdag en dat merkte ik in de finale. Ik kon niet met de eerste rensters mee over de VAM berg en dus zat Annemiek geïsoleerd in de finale. Uiteindelijk kwam mijn groepje nog wel terug in de laatste vier kilometer op de plaatselijke ronde in Hoogeveen, maar daar hielden de meiden van Wiggle-Honda het tempo in de groep hoog en kon ik weinig meer doen. De sprint van de groep van veertig werd gewonnen door de Belgisch kampioen Jolien ‘d Hoore (Wiggle-Honda). Ik finishte achter in de groep als 33e. Ik had er meer van gehoopt!

De volgende dag echter een nieuwe ronde, en dus nieuwe kansen: Novilon Eurocup. Start in Coevorden en finish 134 km verderop in Roden. Minder obstakels deze wedstrijd, maar wel een hardere wind. En die harde wind en de tactiek van Rabobank verraste ons vanuit het vertrek. Er werd van voren meteen doorgetrokken en al binnen enkele kilometers reed er een groep van 14 rensters weg. Zonder Bigla! Gelukkig konden we snel een tweede waaier opzetten en met hulp van enkele Orica-Greenedge en Parkhotel rensters hebben we de achtervolging ingezet. De koplopers liepen nooit heel ver uit (maximaal een minuut), maar we kwamen ook niet hard dichterbij. Pas na ruim honderd kilometer volle bak achtervolgen pakten we de kopgroep terug. Nu waren we met vier ploeggenoten van voren en begonnen we meteen met aanvallen, in de sprint hadden we namelijk geen kans op een overwinning. Na verschillende pogingen wist ik tot mijn verrassing op 13 kilometer voor de finish een gat te slaan en kreeg Tayler Wiles mee (Velocio-Sram). Tayler was duidelijk nog wat frisser als ik en reed sterk, een prima medevluchter voor mij dus. Bij mij was het beste er na de lange achtervolging al af, maar onze voorsprong liep op en we reden voor alles of niks. Vanuit de groep achter ons wist Lucinda Brand de oversteek naar ons te maken en dat was een beetje de genadeklap voor de samenwerking. Lucinda draaide niet echt mee en achter ons zette Wiggle-Honda de achtervolging in. Zo liep onze voorsprong in de laatste kilometers snel terug van 40 naar nog maar ruim 10 seconden in de laatste kilometer. Onder de boog van de laatste kilometer demarreerde Lucinda, Tayler en ik bleven samenwerken maar met 500 meter te gaan werden we alle drie ingerekend door het sprintende peloton. Kirsten Wild (Hitech) sprintte vervolgens naar winst.

Jammer dat de kans op het podium zo op het laatst aan je neus voorbij gaat, dat was een teleurstelling. Maar ik ben ook wel trots dat we als ploeg onze kop niet hebben laten hangen nadat we in eerste instantie de slag misten en toch tot het einde voor de overwinning hebben gereden. Binnenkort zal het geluk vast wel een keer aan onze zijde zijn!

Ondertussen ben ik toch in de prijzen gevallen, want hoewel ik zelf in Drenthe was werden in Krimpen aan den IJssel de sportverkiezingen van de Krimpenerwaard gehouden. Hier ben ik verkozen tot sportvrouw van 2014. Het is niet de eerste keer dat deze prijs mij ten deel valt, maar daarom ben ik niet minder trots. Een mooie waardering voor een zeer succesvol seizoen. Bedankt voor de nominatie en de stemmen, en bovenal een bedankje aan mijn vriendinnen Marije en Elke die de prijs voor mij (als echt wielerkenners ;-))  in ontvangst wilden nemen!

Bekijk hier de samenvatting van de wedstrijd.

(foto’s: Corvospro.com en sportfoto.nl)

Boven: troostprijs; tussensprint klassement gewonnen. Onder: Aanval met Tayler Wiles

Een typisch obstakel voor de voorjaarsklassiekers zijn de Belgische (en Drentse) kasseienstroken. Daar is nu een nieuwe type aan toegevoegd: de Italiaanse ‘strade bianche’, oftewel de witte wegen van Toscane, oftewel gravelpaden! De ‘Strade Bianche’ maakt al een aantal jaren deel uit van de kalender van onze mannelijke collega’s en sinds dit jaar wordt deze wedstrijd, die ondanks zijn korte historie al uit wist te groeien tot een klassieker, ook voor ons georganiseerd. Maar voordat ik jullie over deze mooie wedstrijd vertel, kort nog iets over die Belgische kasseien, die we afgelopen woensdag eerst moesten tackelen. Het wedstrijdprogramma is lekker vol op het moment en daarom kon ik een paar dagen na Omloop het Nieuwsblad weer naar Belgie, maar nu wat zuidelijker, voor de GP Samyn. Ook deze wedstrijd had de organisatie wat ‘verzwaard’  door in de twee finale omlopen een nieuwe kasseienstrook op te nemen. Een strook die er echter al heel wat jaar ligt, gezien de staat van de keien! Kort gezegd kende de wedstrijd een redelijk gemakkelijke aanloop en een lastige finale. Als team wisten we elkaar al weer heel wat beter te vinden dan in de vorige wedstrijd en waren we allemaal heel actief. Ashleigh Moolmann maakte deel uit van een kopgroep van zes die voor de overwinning leek te rijden maar op slechts een kilometer voor de aankomst toch ingelopen werd door het peloton. Boels-Dolmans had een ijzersterke lead-out voor Chantal Blaak, die de wedstrijd won. Geen podiumplek voor ons, maar was zelf wel blij met mijn vorm in deze tweede wedstrijd van het seizoen. En dat beetje zelfvertrouwen had ik wel nodig voor de volgende wedstrijd…

Strade Bianche is namelijk beroemd om zijn ‘witte wegen’ maar ik had zelf meer schrik voor de korte, felle klimmen in het parcours. Alles bij elkaar; vijf gravel secties (totaal 17 km), constant op en af, een pittige wind en een sterk en super gemotiveerd deelnemersveld zijn namelijk de ingrediënten voor een zware en agressieve wedstrijd. En dat werd het ook. Mijn taak was om onze kopvrouw, de Zuid Afrikaanse kampioen Ashleigh Moolmann, bij te staan in de eerst 60 km, zodat zij zo fris mogelijk aan de tweede en langste gravel sectie kon beginnen om daar haar aanval te plaatsen. Dat lukte goed en Ashleigh trok met haar aanval het peloton uit elkaar zodat er van voren nog maar 14 rensters over waren. Daarbij waren naast Ashleigh ook mijn ploeggenotes Annemiek en Shelley vertegenwoordigd. Die kopgroep slonk later naar 9 rensters waaruit Megan Gaurnier (Boels-Dolmans) in de finale wist  te ontsnappen om solo te finishen op het Piazzo del Campo. Ashleigh finishte net naast podium, als vierde. Ik finishte als 39e in een derde groep. Het was jammer dat we na zo’n sterke wedstrijd als ploeg geen podiumplek konden halen, toch kijk ik met veel plezier terug op deze wedstrijd. Ondanks het zware parcours heb ik ook kunnen genieten van deze prachtige wedstrijd met toch wel een bijzondere sfeer. Maar ik heb ook genoten van ons rijden als team en de prestatie van Ashleigh. In deze ploeg is winnen niet zo’n zekerheidje als het vorig jaar bij Rabobank was, maar misschien is het samenwerken met elkaar daardoor des te leuker en de behaalde prestatie zelfs nog bevredigender. Nu een paar dagen thuis van de Hollandse zon genieten voordat we zaterdag 14 maart van start gaan in de eerste Wereldbeker wedstrijd van het seizoen; De Ronde van Drenthe! (foto boven: Davide Ronconi)

 

Donkere wolken en harde wind bij de verkenning van Strade Bianche (foto: Manel Lacambra)

Strade Bianche (foto: cyclingtips.com)

Mijn custom paint Cervelo S3, klaar voor de race (foto: cyclingtips.com)